Deropeltis paulinoi

Deropeltis paulinoi – BCG102

Deropeltis paulinoi – BCG102 (Bolívar, 1881) to średniej wielkości gatunek karaczana z rodziny Blattidae, osiągający 32-38 mm stosunkowo rzadko pojawiający się w hodowlach. Podstawowym kolorem ciała u starszych larw jest aksamitna czerń z pomarańczowymi lub czerwonymi znaczeniami krawędzi na przedpleczu, drugim i dwóch ostatnich segmentach ciała. Młode larwy przez kilka pierwszych wylinek są jasno-brązowe, czasem lekko pomarańczowe. Samiec imago czarny, uskrzydlony i zdolny do lotu – skórzaste skrzydła sięgają daleko za odwłok. Samica imago bezskrzydła, ubarwieniem przypomina subimago. Należy go gatunków bezproblemowo wspinających się po gładkich, pionowych powierzchniach. Porusza się powoli, potrafi jednak sprawnie i szybko biegać.

Systematyka

Typ: Arthropoda

Gromada: Insecta

Rząd: Blattodea

Rodzina: Blattidae

Rodzaj: Deropeltis

Gatunek: Deropeltis paulinoi

Długość życia

Dość długo żyjący karaczan, zazwyczaj imago nie przekraczają 12 miesięcy, rozwój larwalny trwa około 8 miesięcy.

Występowanie

Południowo-Zachodnia Afryka – Angola, Botswana, Kongo, Namibia i Zambia.

Biotop

Zamieszkuje przede wszystkim tereny zaroślowe, umiarkowanie wilgotne, ukrywając się w warstwach opadłych liści, pod kamieniami, pod korą powalonych drzew, często bardzo licznie.

Aktywność

Głównie nocna, często jednak jest widoczny w ciągu dnia, szczególnie gdy populacja w zbiorniku jest liczna, nie brakuje kryjówek, a pokarm stale jest dostępny.

Terrarium

Ponieważ nie jest to gatunek karmowy, zasadniczo na grupę hodowlaną wystarczy pojemnik o wymiarach 30x30x20cm, najlepiej otwierany od góry. Dobrą wentylację zapewnią zabezpieczone bardzo drobną siatką metalową otwory w bocznych ściankach, kilka centymetrów nad warstwą podłoża oraz w górnej części pojemnika, najlepiej w pokrywie. Dobrze rozwiązany problem wentylacji jest kluczem do sukcesu w hodowli tych i pozostałych gatunków karaczanów, wraz z unikaniem pozostawiania resztek pokarmowych zapobiega rozwojowi grzybów i roztoczy. Możliwe jest również zastosowanie płytszego pojemnika hodowlanego, dzięki takiemu rozwiązaniu wystarczy by siatka wentylacyjna była umieszczona jedynie w pokrywie. Warto wysmarować wewnętrzne krawędzie pojemnika około 5cm od góry wazeliną, dzięki temu unikamy prób wydostania się z pojemnika larw i imago – wazelina uniemożliwia bowiem owadom wspinanie się.

Wyposażamy pojemnik hodowlany w kilkucentymetrową warstwę podłoża torfowego przykrytego taką samą warstwą suchych liści, kawałków suchej kory dębowej, korzeni czy innych elementów maksymalnie zwiększających powierzchnię bytową owadów. Kryjówki mają również duży wpływ na samopoczucie owadów, które w przypadku ich braku zaprzestają rozmnażania, co związane jest ze stresem.

Temperatura

W stałej, wysokiej temperaturze owady mnożą się znacznie lepiej. Za optimum przyjmuję 26-30°C. Unikamy oświetlania zbiornika hodowlanego, najlepszym rozwiązaniem jest umieszczenie pod nim słabego kabla grzewczego.

Wilgotność

Około 60-70% wilgotności powietrza. Ważne jest również, by podłoże nie było mokre (!!!), a jedynie lekko wilgotne, czasem nawet może zupełnie przesychać. Spryskujemy tylko jedną część pojemnika, najlepiej po ściance. Dzięki temu owady mają swobodę wyboru miejsc o wilgotności takiej, jaką potrzebują.

Żywienie

Gatunek mało wybredny. Podstawą powinny być suche liście dębu i buka, uzupełnieniem diety mogą być sporadycznie podawane twarde warzywa i owoce, wyłączając cytrusy. W przypadku niezjedzenia wilgotne pokarmy należy usuwać nie później niż następnego dnia po podaniu. Czasem podajemy (w niewielkiej ilości) suchy pokarm dla psów czy kotów, płatki czy granulaty dla ryb akwariowych, płatki owsiane. Możemy eksperymentować z pokarmami, gdyż w naturze karaczany stanowią „służbę sanitarną” środowiska, konsumując wszelkie materiały pochodzenia zwierzęcego czy roślinnego. Pokarm najlepiej umieszczać na płytkich pokrywkach plastikowych, uniemożliwiając w ten sposób mu kontakt z podłożem.

Hodowla

Dojrzała samica, zależnie od temperatury, nosi ootekę około miesiąca. Pełny cykl zamyka się zazwyczaj w roku. Kopulacja następuje zazwyczaj około tygodnia po ostatniej wylince, poprzedzona jest długimi zalotami samca polegającymi na unoszeniu i trzepotaniu skrzydłami, zwykle dobrze je słychać.

 
Opracowanie i źródła informacji
hatiras (Łukasz Jarczewski)

Literatura
Mike Picker, Charles Griffiths, Alan Weaving (2004): Field guide to insects of South Africa
William J. Bell, Louis Marcus Roth, Christine A. Nalepa (2007): Cockroaches: ecology, behavior, and natural history
R.Willis, O.McMonigle (2000): Allpet Roaches: Care and Identification Handbook for the Pet and Feeder Cockroaches

Liczba wyświetleń: 3000