Allactaga spp. – alaktaga

Allactaga – alaktaga

Sporadycznie w handlu można spotkać przedstawicieli rodzaju  Allactaga, które bez wyjątku pochodzą z odłowu. Alaktagi zasiedlają głównie pustynne obszary Eurazji, niektóre gatunki także północny skrawek Afryki i Półwysep Arabski. Ogólnie większość gatunków preferuje klimat bardziej kontynentalny o wyraźnie następujących po sobie porach roku. Okres zimowy spędzają w głębokich norach w stanie estywacji.

Alaktagi różnią się nieco budową od skoczków z rodzaju Jaculus. Najbardziej widoczną różnicą jest wielkość małżowin usznych, które u alaktag są wyraźnie większe i osiągają często długość równą lub większą od długości głowy. Tak mocno rozwinięte małżowiny pomagają w termoregulacji w ciężkich warunkach pustynnych. Głowa alaktag jest proporcjonalnie mniejsza niż u skoczków z rodzaju Jaculus. Również pyszczek jest nieco dłuższy. Kończyny przednie są dłuższe i silniejsze, służą do drążenia tuneli i manipulowania pokarmem. Najczęściej spotykany w handlu gatunek: alaktaga czteropalczasta (Allactaga tetradactyla) jak sama nazwa wskazuje posiada cztery wolne palce na stopach kończyn tylnych, w przeciwieństwie do trzech palców występujących innych gatunków skoczków. Długość głowy i tułowia tego gryzonia wynosi ok. 15-22 cm, ogona nawet do 30 cm, masa ciała 50-70 gramów. Jak pozostałe skoczkowate żywi się przeważnie nasionami traw, samymi trawami i korzonkami, jednakże ciekawe jest że stosunkowo duży udział w diecie stanowią sukulenty, zwłaszcza wilczomlecze, których raczej nie zjadają inne zwierzęta roślinożerne. Okazjonalnie zjadają również owady. Wodę czerpią głównie z przemian metabolicznych zachodzących podczas trawienia pokarmu, jednak jeśli mają możliwość piją wodę lub zlizują rosę. Alaktagi czteropalczaste wytwarzają w naturze kilka typów norek: płytkie nory tymczasowe stanowiące schronienie na krótki okres czasu, głębokie nory stale – stanowiące schronienie podczas lata, nory zimowe w których gryzonie zapadają w stan estywacji oraz oddzielne nory lęgowe, służące do wydania i odchowania potomstwa. Alaktagi czteropalczaste mogą rozmnażać się przez cały okres swojej rocznej aktywności. Do pierwszych skojarzeń dochodzi bezpośrednio po przebudzeniu ze snu zimowego, największą aktywność godową wykazują późną wiosną oraz wczesną jesienią. Osobniki obu płci podczas godów wykonują rytualne tańce, skoki i pogonie. Ciąża trwa 30-42 dni, po tym okresie rodzi się do 8 młodych w miocie (najczęściej 4-5). Bardzo sporadycznie do handlu trafiają również pojedyncze osobniki z gatunku Allactaga euphratica, pochodzącego z Azji (od południowej Turcji po północne rejony Półwyspu Arabskiego). O biologii tego gatunku wiadomo niewiele.

Gatunki w obrębie rodzaju Allactaga

• alaktaga stepowa (Allactaga toussi) Darvish, Hajjar, Moghadam, Matin, Haddad & Akbary rad, 2008
• podrodzaj Allactaga:
  • alaktaga mała (Allactaga elater) (Lichtenstein, 1828)
  • alaktaga perska (Allactaga firouzi) Womochel, 1978
  • alaktaga pięciopalczasta (Allactaga hotsoni) Thomas, 1920
  • alaktaga duża (Allactaga major) (Kerr, 1792)
  • alaktaga pustynna (Allactaga severtzovi) Vinogradov, 1925
  • alaktaga podgórska (Allactaga vinogradovi) Argyropulo, 1941
• podrodzaj Orientallactaga:
  • alaktaga balikuńska (Allactaga balikunica) Hsia and Fang, 1964
  • alaktaga gobijska (Allactaga bullata) Allen, 1925
  • alaktaga syberyjska (Allactaga sibirica) (Forster, 1778)
• podrodzaj Paralactaga:
  • alaktaga długoucha (Allactaga euphratica) Thomas, 1881
  • alaktaga anatolska (Allactaga williamsi) Thomas, 1897
• podrodzaj Scarturus:
  • alaktaga czteroplczasta (Allactaga tetradactyla) (Lichtenstein, 1823)

źródło wikipedia.org

Warunki w hodowli alaktaga (Allactaga)

Alaktagi nie są zbyt problematycznymi gryzoniami w hodowli, jeżeli tylko zapewni im się odpowiednie warunki. Wielkość terrarium, a także jego wyposażenie i warunki jakie należy w nim zapewnić są zbliżone do tych jakich wymagają skoczki egipskie. Alaktagi zasadniczo są nieco mniej społeczne niż skoczki z rodzaju Jaculus. Na wolności żyją w mniejszym zagęszczeniu i nigdy nie tworzą większych kolonii, jednakże nie poleca się trzymania osobników pojedynczo. Podstawowym problemem na jaki napotykamy się w przypadku hodowli tych gryzoni jest fakt, że 100% osobników dostępnych w handlu pochodzi z odłowu. Po zakupie koniecznie należy poddać zwierzaka kwarantannie, przebadać na obecność pasożytów i urazów mechanicznych, które niestety są bardzo częste u osobników schwytanych i transportowanych do Europy. Przed zakupem alaktagi jak i skoczków z rodzaju Jaculus należy bardzo poważnie zastanowić się, czy jesteśmy w stanie zapewnić odpowiednie warunki dla tych gryzoni, a więc obszerne terrarium w typie pustynnym i towarzystwo innych osobników tego samego gatunku.

 
Opracowanie i źródła informacji
Jakub Kowalski

Źródła
Warunki i spostrzeżenia na temat hodowli skoczków z rodzaju Jaculus na podstawie własnego doświadczenia

Literatura:
Qumsiyeh, M.B. (1996) Mammals of the Holy Land. Texas Tech University Press, Texas.
Hoath, R. (2009) A Field Guide to the Mammals of Egypt. The American University in Cairo Press, Cairo, Egypt.
Nowak, R.M. (1999) Walker’s Mammals of the World. The Johns Hopkins University Press, Baltimore and London.
Kingdon, J. (1997) The Kingdon Field Guide to African Mammals. Academic Press Limited, London.
Amori, G., Hutterer, R., Kryštufek, B., Yigit, N., Mitsain, G., Muñoz, L.J.P. & Aulagnier, S. (2008). Jaculus jaculus.
Holden, M. E. and G. G. Musser. 2005. Family Dipodidae.
Mammal Species of the World a Taxonomic and Geographic Reference. D. E. Wilson and D. M. Reeder eds. Johns Hopkins University Press, Baltimore. IUCN Red List (March, 2010)

Liczba wyświetleń: 5019