Scolopendra viridicornis

Scolopendra viridicornis

Scolopendra viridicornis (Newport, 1844) została opisana w 1844 roku, przez Newport’a. Jest to kolejny przepięknie ubarwiony, masywny i niestety ekstremalnie rzadki gatunek pochodzący z Ameryki Południowej. Głowa oraz wszystkie tergity są czarne, podpalane na końcach na żółto, bocznie przechodząc w czerwień. Nogi żółte z ciemnozielonym paskowaniem, u ostatnich par żółć przechodzi w czerwień, prefemora terminalnych nóg koloru wiśniowego, dalsze odcinki czarno-żółte. Liczba łysych członów anten zazwyczaj wynosi cztery, ale zdarzają się osobniki nawet z siedmioma łysymi członami. Najbardziej charakterystyczną cechą, która pozwoli nam odróżnić Scolopendra viridicornis od innych podobnych gatunków jest podłużna, pośrodkowa bruzda na ostatnim tergicie, z niem. 'median kiel’, w literaturze, jako cecha charakterystyczna pojawia się również znak litery 'W’ na segmencie zagłowowym, jednak nie do końca wiadomo jak on miałby wyglądać. Długość maksymalna to 16 cm.

Podgatunki

Wyróżniamy dwa podgatunki, różniące się zasięgiem geograficznym:

• Scolopendra viridicornis nigra (Bücherl, 1941) – spotykana w Paragwaju; Terrenos, Ests. Mato Grosso, Brazylia; Minas Geris, São Paulo
• Scolopendra viridicornis viridicornis (Newport, 1844) – występuje na terenach Brazylii, Francuskiej Gujany, Gujany oraz Wenezueli.

Synonimy

• Scolopendra cristata (Porat, 1876
• Scolopendra herculeana (C.L. Koch, 1847)
• Scolopendra punctidens (Newport, 1844)
• Scolopendra variegata (Newport, 1844)

Biotop

Gatunek lasu deszczowego. Charakterystyczne dla tej skolopendry lokalizacje wymienione zostały przy podgatunkach.

Aktywność

Gatunek aktywny głównie w nocy, czasem późnym wieczorem bądź wczesnym rankiem.

Jadowitość

Scolopendra viridicornis jako jeden z niewielu gatunków skolopendr miał przebadany jad pod względem toksyczności; LD50 (mg/kg) dla myszy wynoszą odpowiednio:
domięśniowo – 12,5
dożylnie – 1,5

Autor: Bettini

Temperatura

Temperatura w dzień 22-28°C, w nocy 18-21°C.

Wilgotność

Wilgotność powietrza ~80%.

Żywienie

Dorosłe osobniki zaatakują i zjedzą praktycznie wszystko co nie jest większe on nich, a i od tej reguły są wyjątki, także karmimy dużymi karaczanami, albo małym gryzoniem raz na miesiąc, młode natomiast małymi świerszczami, larwami mącznika młynarka, pinkami, itp. Pokarm niezjedzony usuwamy na następny dzień. Przy grymaszącym osobniku możemy uprzednio zabity pokarm zostawić na małej miseczkę (np. nakrętce po wodzie mineralnej), rano go usuwamy, jak i wszystkie niezjedzone resztki. Zapobiegnie to wdarciu się pleśni, która jest niebezpieczna dla skolopendr.

Terrarium

Minimalne wymiary dla dorosłego osobnika to 40×20 w podstawie, oraz wysokość większa niż długość osobnika. Gruba warstwa podłoża, najlepiej torfu lub włókna kokosowego zmieszanego z piaskiem i wermikulitem. Obowiązkowym elementem wystroju jest miseczka na wodę oraz kryjówka (kawałek kory, kamień, itp). Dodatkowo możemy dodać roślinki lub inne elementy wystroju wedle uznania. Jeżeli terrarium (bądź pojemnik) jest ciągle zaparowane i szybko pojawia się pleśń, najprawdopodobniej mamy za słaba wentylację. W przypadku plastikowego pojemnika, zwiększenie ilości dziurek powinno poprawić sytuację.

Rozmnażanie

Brak doniesień, wszystkie osobniki pochodzą z odłowu.

Opracowanie
Opracował: Grzegorz Pełka (2007) na podstawie własnych doświadczeń i literatury:
Dr. Graf Attems. 1930. Das Tierreich – Scolopendromorpha;
J.G.E. Lewis. 1981. The biology of centipedes, Cambridge University Press;
Oraz stron:
http://www.scolopendra.eu
http://atshq.org

Zdjęcia
Zdjęcia dzięki uprzejmości: Steven Lenaerts (www.scolopendra.be).

Liczba wyświetleń: 1600