Pleurodeles waltl – traszka waltla

Spis treści

Pleurodeles waltl – traszka waltla

Nazewnictwo

Nazwa polska: Traszka waltla, Żebrowiec Waltla

Nazwa angielska: Ibberian Ribbed Newt, Spanish Ribbed Newt, Sharp Ribbed Newt

Nazwa niemiecka: Spanische Rippenmolch

Nazwa czeska: Žebrovník Waltlův

Wygląd

Traszka waltla (Pleurodeles waltl Michahelles, 1830) osiąga rozmiar od 15-30 cm, przy czym osobniki z górnej granicy tego wymiaru spotyka się raczej w środowisku naturalnym. W terrarium osiąga przeważnie 20 cm. Jest masywną, dobrze zbudowaną traszką. Spora głowa jest spłaszczona co ułatwia wyszukiwanie i korzystanie z kryjówek w szczelinach. Tułów jest walcowaty, na jego końcu wyrasta ogon osiągający długość reszty ciała. Okolony jest błoną płetwową i silnie bocznie spłaszczony, co pozwala na lepsze poruszanie się pod wodą. Na szczycie głowy znajdują się małe oczy skierowane ku górze.

Ich specyficzne ułożenie ułatwia obserwację powierzchni wody i potencjalnej zdobyczy. Na bokach tułowia znajduje się 7-10 jaskrawo (pomarańczowo lub ceglasto) ubarwionych punktów, które wyznaczają zakończenia żeber. Żebra te, ostro zakończone w momencie zagrożenia potrafią przebić skórę traszki raniąc napastnika. Jest to jedna z ciekawszych i skuteczniejszych metod obrony w świecie zwierząt. Ubarwienie żebrowca to przeważnie oliwkowy lub szarawy grzbiet ozdobiony ciemniejszymi plamkami. Brzuch ma nieco jaśniejszy odcień. Koniuszki palców mogą być żółto zaznaczone. Obramowanie tego koloru pojawia się też na ciele samca jako szata godowa. Cała skóra jest dość silnie ziarnista.

Występowanie

Traszka Waltla pochodzi z Półwyspu Iberyjskiego. Głównie Hiszpanii, Portugalii i Maroka.

Biotop

Prowadzi w głównej mierze wodny tryb życia, chociaż jest także zdolna do przebywania na lądzie. Tutaj szuka sobie kryjówek pod kamieniami, pośród roślin, pod zwalonymi drzewami i w innych miejscach gdzie panuje wilgoć. Traszka Waltla jest zwierzęciem nocnym i dość skrytym. Zdarza się, że bywa agresywna w stosunku do współlokatorów. Terytorializm jest szczególnie silny u samic. W niewoli problem nasilonej agresji związany jest przede wszystkim z niewystarczającą powierzchnią zbiornika. Może wtedy dochodzić do zaciekłych walk. Traszki waltla dożywają 20 a nawet i więcej lat.

Zamieszkuje wolno płynące lub stojące wody, o niskiej temperaturze, zawsze silnie zarośnięte roślinnością. Spotkać ją także można w pobliżu siedzib ludzkich: rowach nawadniających, w pobliżu studni itp., wszędzie tam, gdzie znajduje się woda. Istnieją też wzmianki o znajdowaniu niektórych osobników w wodach słonawych. W głębokich, stojących wodach często spotyka się osobniki neoteniczne tego gatunku.

Terrarium

Potrzebują zbiornika o powierzchni dna 40×60 cm dla 2 osobników. Jako podłoże można stosować żwir o średniej grubości. Zbyt drobny żwir lub piasek mogą wraz z pobieranym pokarmem dostawać się do żołądka traszki, co z kolei powodować może stany chorobowe. Podobne niekorzystne oddziaływanie mają torf i mech, które zbytnio zakwaszają wodę, dlatego lepiej zaniechać ich stosowania. Z racji tego, że traszka ta może przebywać też w środowisku lądowym, warto pomyśleć o urządzeniu miejsca przeznaczonego do odpoczynku od ciągłego pływania w wodzie. Część lądowa nie musi być duża wystarczy ok. 1/4 powierzchni zbiornika. Można też zastąpić typową część lądową odpowiednio ułożonymi kamieniami, wystającymi ponad powierzchnię wody, lub pływającymi po jej powierzchni kawałkami kory czy drewnianymi łupkami. Aby stworzyć zwierzęciu miejsce spokoju i odosobnienia należy urządzić kryjówki. Wykonujemy je ze stabilnie ułożonych kamieni lub gotowych grot jakie można kupić w sklepie zoologicznym. Przyda się gęsta obsada roślinna. Żywe rośliny wodne nie tylko przydadzą zbiornikowi estetyki i utworzą miejsca ukrycia, ale też spełniają rolę naturalnych filtrów oczyszczających wodę z wielu toksycznych substancji. Do utrzymywania czystości posłuży w głównej mierze filtr akwariowy. Pozwoli na skuteczne oczyszczanie wody i wymusi jej delikatny ruch. Poziom wody w zbiorniku dla żebrowca powinien wynosić minimum 30 cm. Ponieważ w naturze znajdowane są na dość znacznych głębokościach, to pożądana jest nawet większa głębokość. Temperatura wody powinna wynosić 15-21°C. W miesiącach letnich nie może przekroczyć 30°C. W zbyt ciepłej wodzie traszki te stają się ospałe i odmawiają przyjmowania pokarmu. Bardzo ważna jest czystość wody, dlatego co ok. 2 tygodnie należy dokonywać podmiany choć 1/4 jej objętości na świeżą.

W przypadku zwierząt spędzających większość czasu w wodzie znaczenia nabiera także jej skład. Dlatego też firmy zoologiczne produkują specjalne preparaty, pełniące funkcję uzdatniaczy i odżywek, które eliminują ze zwykłej wody szkodliwe substancje, a jednocześnie wzbogacają ją w zestaw soli i minerałów działających korzystnie na skórę przebywających w niej płazów. Ich brak powoduje zaburzenia i zniszczenia w naturalnym środowisku chemicznym komórek ciała płaza prowadząc do ogólnego osłabienia i podatności na infekcje. Z tych właśnie względów nie należy stosować np. wody destylowanej. Znacznie korzystniejsza będzie zwykła woda odstana i pozbawiona już chloru.

Zbiornik dla traszek można oświetlać niewielką świetlówką. Ale ponieważ podnosi ona też temperaturę lepiej pozostawić tylko dopływ światła dziennego.
Na koniec należy pomyśleć o zabezpieczeniu zbiornika, gdyż nawet traszki potrafią wykazywać sporą determinację jeśli mają w zamiarze wyjście z terrarium.

Żywienie

Z natury żebrowce są bardzo żarłoczne. Ze względu na dbałość o ich dobrą kondycję należy zapewnić im możliwie jak najbardziej zróżnicowany pokarm. W niewoli karmić je możemy dżdżownicami, drobnymi rybkami, nagimi ślimakami, owadami wrzucanymi na powierzchnię wody takimi jak świerszcze, muchy, owady pochodzące z „polowań” na łąkach oraz krojonym mięsem, rybą, ochotką itp. Można podawać im pokarm zarówno żywy jak i mrożony (po wcześniejszym rozmrożeniu). W miarę możliwości należy uprzątać nie zjedzone resztki pokarmu, by ograniczyć ilość zanieczyszczeń. Zwierzęta te przebywając w wodzie pobierają pokarm niezależnie od pory dnia.

Dymorfizm płciowy

Samce miewają pokaźniejsze ogony i szerzej rozstawione kończyny. W okresie godowym na przedramionach przednich nóg pojawiają się ciemne modzele.

Rozmnażanie

W naturze okres godów rozpoczyna się po śnie zimowym, wraz ze wzrostem temperatury i większymi opadami deszczu. Jako dodatkową stymulację po okresie zimowania można stosować deszczowanie w zbiorniku. W pierwszej kolejności z początkiem marca lub kwietnia u samców pojawiają się modzele godowe. Potem próbują one odpowiednio złapać samicę. Uchwyt taki może trwać od kilku do kilkunastu godzin. W tym czasie samiec stara się umieścić tuż przy kloace samicy spermatofor, który się do niej przykleja. Gdy nasienie przedostanie się do kloaki samicy następuje zapłodnienie. Od tej chwili może ona w różnych odstępach czasowych składać jaja przez okres kilku tygodni. Przykleja je w formie małych pakietów do roślin i kamieni. Ich łączna liczba w zależności od wieku i wielkości samicy może wynieść od 200 do 1000. Larwy wylęgają się po 10 dniach, a ich całkowite przeobrażenie trwa ok. 3 miesięcy. Należy karmić je solowcem, dafnią, pokarmami płatkowanymi, rurecznikiem, ochotką, wodzieniem, topionymi muszkami owocowymi lub drobniutkimi świerszczami, tartym mięsem. Dobrze żywione szybko rosną, przy niedostatkach i monotonii pokarmu dochodzi zazwyczaj do nieodwracalnych deformacji. Dorosłe traszki Waltla traktują jako pokarm zarówno złożone jajeczka jak i młode dlatego lepiej trzymać je w oddzielnym zbiorniku w czasie odchowu młodych.

Zimowanie

Traszka Waltla potrzebuje okresowego zimowania w temperaturze 5-10°C. Najkorzystniej zimować ją jest w odpowiednich pojemnikach wypełnionych wilgotnym podłożem np. gąbką, wermikulitem, ligniną. Pojemnik taki musi być zaopatrzony w otwory wentylacyjne i umieszczony w miejscu gdzie panować będzie stała, odpowiednia temperatura. Co pewien czas należy kontrolować stan zwierzęcia i wilgotność w pojemniku. Okres zimowania powinien wynosić 2 miesiące.

Opracowanie i źródła informacji
Opracowała Anita Noczyńska na podstawie literatury:
„Płazy i gady” Gunter Diesener i Josef Reichholf
„Encyklopedie teraristiky” Eugene Bruins
Oraz artykuły ze stron:
www.livingunderworld.org
www.caudata.org