Chlorocala africana

Chlorocala africana – chrząszcz

Synonimy

Smaragdesthes africana

Wygląd

Chlorocala africana (Drury, 1773) jest to mały chrząszcz który osiąga do 2-2,5 cm długości ciała. Cechuje się wysoką aktywnością podczas dnia i również wysoką rozrodczością.

W hodowli głównie występują dwa podgatunki gatunku Chlorocala africana:

1. Chlorocala africana oertzeni

   – fioletowa barwa ciała. Stara nazwa gatunkowa Smaragdesthes africana oertzeni (Kolbe 1895). Występowanie: Tanzania

2. Chlorocala africana africana

   – zielona barwa ciała. Stara nazwa gatunkowa Smaragdesthes africana africana (Drury 1773). Występowanie: Uganda

3. Chlorocala africana mutica

   – zielona barwa ciała. Stara nazwa gatunkowa Smaragdesthes africana mutica (Harold 1878). Występowanie: Uganda, Etiopia

Mimo iż samce nie posiadają charakterystycznych rogów, rozpoznanie płci jest banalne. Samce posiadają długie wgłębienie po spodniej stronie odwłoka, samice jej nie mają i mają gładką spodnią stronę. Niestety ten gatunek ma zbyt małe rozmiary by rozpoznawać płeć larw.

Terrarium

Jest to bardzo łatwy w hodowli chrząszcz. Do trzymania 10 sztuk tego rodzaju wystarczy terrarium o wymiarach minimum 25/25/20 cm (dł./szer./wys.). Jako iż dorosłe osobniki tych chrząszczy nie potrzebują przestrzeni do latania wystarczy im około 10 cm ponad podłożem, reszta wysokości terrarium powinna być wypełniona podłożem (czyli około 10 cm).Terrarium powinno zapewnić dobrą cyrkulację powietrza wewnątrz.

Terrarium można podzielić na 2 części:

• Nad podłożem

  W tej części terrarium, chrząszcze najczęściej chodzą , latają(rzadko), jedzą i kopulują. Na powierzchnie podłoża kładziemy parę kawałków kory po to by zapobiegać wysuszeniu podłoża. Poza korą wyposażamy tą część w jakieś gałęzie (nie muszą być grube gdyż chrząszcze są małe) po to by zwiększyć powierzchnie do chodzenia. Wymagają oświetlenia przez 12 godzin dziennie. Temperatura w tej części powinna mieścić się w przedziale od 23ºC do 30ºC. Z tym że przy niższych temperaturach chrząszcze spowalniają swój metabolizm i raczej przesiadują ciągle w ziemi niż wychodzą na powierzchnie. Znowu zbyt wysoka temperatura powoduje szybkie przesuszenie podłoża, co powoduje śmierć larw, jaj i również imago.

• Podłoże

  Jest to część służąca w dwojaki sposób. Po pierwsze jest to miejsce, w którym samice składają jaja. Drugą funkcją podłoża jest zapewnienie pożywienia larwom. Typowym podłożem do hodowli chrząszczy jest humus. Humus jest to nic innego jak rozkładające się liście, próchno i inne związki organiczne pod wpływem temperatury, mikroorganizmów, kwasów huminowych i grzybów.

  Podłoże dla imago to najczęściej bardzo drobno zmielony humus, szybko przesycha ale zapewnia odpowiednie pożywienie dla dopiero co wyklutych larw. Larwy w stadium L2-L3 bez problemu poradzą sobie z niezmielonym humusem, dlatego rozdrabnianie humusu przy takiej fazie rozwojowej larwy jest zbędne. Larwy można trzymać razem i „raczej” nie wykazują kanibalizmu.

Żywienie

Najczęściej spotykanym i chyba najlepszym pożywieniem dla imago jest banan. Również można dawać kawałki słodkiego jabłka, mandarynki, gruszki itp. W internecie można kupić też specjalne pożywki dla imago, lecz bez porównania banan jest tańszym rozwiązaniem. Jedyny minus banana to fakt iż trzeba zbierać rozkładające się szczątki niedojedzonych bananów po to by zredukować liczbę roztoczy i innych niepożądanych gości.
Larwy głównie zjadają humus. Z własnych doświadczeń wiem, iż wolą rozkładające się liście niż próchno. Nie polecam dokarmiania larw przez zakopywanie w ziemi różnych owoców warzyw, ponieważ jest to dobra pożywka dla rozwoju roztoczy, bakterii i grzybów.

Rozmnażanie

Chrząszcze tego gatunku bardzo łatwo się rozmnaża, praktycznie bez jakiejkolwiek ingerencji człowieka. Trzeba pamiętać jedynie o pewnych zasadach.

1. Nie należy przegładzać imago, gdyż często spotyka się iż głodne imago zjada jaja.

2. Nie należy trzymać imago bez jakiegokolwiek humusu, gdyż wyklute larwy szybko dobiorą się do pozostałych jaj.

3. Nie należy przesuszać podłoża od imago, gdyż jaja są bardzo wrażliwe na susze, wystarczy dzień lub dwa suszy by wszystkie zniszczyć.

Pełen cykl od jaja do imago trwa około 4 miesiące. Imago, zależnie od temperatury, rodzaju pożywienia i wilgotności zazwyczaj dożywa od 2 do 6 miesięcy. Zdarzają się rekordziści co żyją nawet rok, lecz są to bardzo rzadkie przypadki. Poczwarki najczęściej przeobrażają się po około dwóch tygodniach od zbudowania kokolitu.

Rady hodowcy

Jako iż ten gatunek jest stosunkowo łatwy do hodowli jedynymi radami mogą być:

1. Radze kontrolować ilość humusu u larw. Larwy tego gatunku są bardzo żarłoczne i bez ustanku jedzą.

2. Związany też z 1 punktem jest fakt iż „raczej” nie są kanibalami. Raczej, ponieważ gdy larwy zjedzą cały humus z podłoża zaczynają się momentalnie zjadać. Znam przypadek iż w jednej hodowli zabrakło humusu na 3-4 dni, wynikiem było zmniejszenie potomstwa o połowę.

3. Ważną sprawą jest opieka nad kokolitami. Należy trzymać je w lekko wilgotnym podłożu, po to by ułatwić wydostawanie się osobnikowi dorosłemu z kokolitu. Gdy kokolit zbytnio wyschnie, staje się twardy i imago często ma trudności z wydostaniem się na powierzchnie. Dlatego często trzeba lekko nadkruszyć kokolit po to by uwolnić dorosłego osobnika.

 

Opracowanie i źródła informacji

Paweł Thoma 'pollobo’

Literatura:
– Własne doświadczenia hodowlane
– http://www.flower-beetles.com

Liczba wyświetleń: 5480