Acanthoscurria spp. – ptaszniki

Acanthoscurria spp.

Nazwa rodzaju: Acanthoscurria. Synonim Trasyphoberus (nie jest używany). Stare nazwy: Mygale (Koch, 1842), Scurria (Koch, 1842), Acanthopalpus (Ausserer, 1871), Callyntropus (Ausserer, 1875).

Acanthoscurria należą do podrodziny Theraphosinae. Ptaszniki z rodzaju Acanthoscurria występują głównie w Ameryce Południowej, jeden gatunek jest znany z Antyli. W naturze zamieszkują dno lasu deszczowego oraz rozległe pampasy, gdzie zwykle kopia nory lub zamieszkują opuszczone nory gryzoni. Średnio osiągają rozmiary od 6 do 8 cm ciała, największe gatunki mogą mieć i 23 cm długości łącznie z nogami. Pająki zamieszkujące pampasy trzymamy w średniej wilgotności wynoszącej około 60-70%, natomiast gatunki występujące w lesie deszczowym wymagają większej wilgotności – 75-80%. Temperatura powinna się utrzymywać między 22 a 28°C. Ptaszniki te są odporne na zmiany warunków i ich śmiertelność w hodowli nie jest wysoka. Samice nierzadko dożywają kilkunastu lat w hodowli, samce średnio do roku po ostatniej wylince. Dojrzałość płciową osiągają zależnie od gatunku – od 2 do 6 lat od wyklucia. Żywią się głównie bezkręgowcami, w naturze dochodzą do tego nieraz małe kręgowce. W hodowli z racji dużej żarłoczności niektórych gatunków oraz sporych rozmiarów można podawać dorosłe karaczany, szarańczę i raz na jakiś czas mysz (najlepiej martwą, rozmrożoną – nie ma wtedy niebezpieczeństwa, że pająk odniesie rany podczas polowania). Cały rodzaj polecany początkującym, nie sprawiają problemów w hodowli.

Gatunki w rodzaju Acanthoscurria

1. Acanthoscurria antillensis (Pocock, 1903). Zamieszkuje Antyle. Dominującym kolorem jest brąz, pająk osiąga 6-6.5 cm ciała. Kokon liczy od 250 do 500 młodych.
2. Acanthoscurria belterrensis (Paula, Gabriel, Indicatti, Brescovit & Lucas, 2014)
3. Acanthoscurria bollei (Schmidt, 2005)
4. Acanthoscurria borealis (Schmidt & Peters, 2005). Występuje w Gwatemali. Sprzedawana w hobby jako Aphonopelma sp ‘Guatamalan Blue” lub po prostu Aphonopelma seemani.
5. Acanthoscurria chacoana (Brethes, 1909). Zamieszkuje Boliwię, Argentynę, Paragwaj i Brazylię. W hobby nieraz sprzedawana jako Nhandu carapoensis. Czarny pająk z czerwonymi włoskami na całym ciele, osiąga 15-19 cm rozstawu nóg.
6. Acanthoscurria convexa (C. L. Koch, 1842)
7. Acanthoscurria cordubensis (Thorell, 1894)
8. Acanthoscurria geniculata (C. L. Koch, 1841). Najpopularniejszy gatunek w hodowli. Czarny pająk z białymi pasami na nogach i czerwonymi włoskami na odwłoku. Ma spory apetyt dość szybko rośnie. Jeden z najładniejszych pająków w hobby. Osiąga 8-9 cm ciała około 20-22 cm nogami.
9. Acanthoscurria gomesiana (Mello-Leitão, 1923)
10. Acanthoscurria hirsutissimasterni (Schmidt, 2007)
11. Acanthoscurria insubtilis (Simon, 1892)
12. Acanthoscurria juruenicola (Mello-Leitao, 1923). Jeden z agresywniejszych przedstawicieli rodzaju. Dość podobna do A. geniculaty jednak nie posiada czerwonych włosków i pasy na nogach są szare i słabo widoczne. Występuje w Brazylii.
13. Acanthoscurria maga (Simon, 1892)
14. Acanthoscurria minor (Ausserer, 1871)
15. Acanthoscurria musculosa (Simon, 1892). Występuje w Boliwii i Brazylii. Jeden z najmniejszych ptaszników w rodzaju. Osiąga 5-5,5 cm ciała. Czarny pająk z ciemnoczerwonymi włoskami.
16. Acanthoscurria natalensis (Chamberlin, 1917)
17. Acanthoscurria paulensis (Mello-Leitão, 1923)
18. Acanthoscurria proxima (Mello-Leitão, 1923)
19. Acanthoscurria rhodothele (Mello-Leitão, 1923)
20. Acanthoscurria sacsayhuaman (Ferretti, Ochoa & Chaparro, 2016)
21. Acanthoscurria simoensi (Vol, 2000)
22. Acanthoscurria sternalis (Pocock, 1903). Największa Acanthoscurria. Występuje w Boliwii, Argentynie i Paragwaju. Jest dość agresywna i często wyczesuje włoski. Czarna z szarawymi pasami na nogach.
23. Acanthoscurria suina (Pocock, 1903). Zamieszkuje Argentynę i Brazylię – występuje na stokach i skalistych wzgórzach, przez co nie wymaga aż tak dużej wilgotności. Dominuje brąz, na nogach jaśniejsze paski.
24. Acanthoscurria tarda (Pocock, 1903)
25. Acanthoscurria theraphosoides (Doleschall, 1871)
26. Acanthoscurria turumban (Rodríguez-Manzanilla & Bertani, 2010)
27. Acanthoscurria urens (Vellard, 1924)

Synonimy

1. Acanthoscurria acuminata (Schmidt & Tesmoingt, 2000). Zamieszkuje Boliwię i Brazylię. Niedawno opisany gatunek, posiada na karapaksie wyrostek bardzo podobny do tego, jaki posiadają ptaszniki z rodzaju Ceratogyrus. W hodowli bardzo rzadka. = Umbyquyra acuminata
2. Acanthoscurria brocklehursti (F. O. P.-Cambridge, 1896). Bardzo podobna do Acanthoscurria geniculata. Różni się ciemniejszym ubarwieniem, czerwonymi włoskami na nogach oraz mniej wyraźnymi białymi pasami. Występuje w Brazylii. = Acanthoscurria theraphosoides

Jadowitość

Rodzaj Acanthoscurria nie posiada mocnego jadu i ich ukąszenie zazwyczaj kończy się bólem, opuchlizną i swędzeniem. Nie dotyczy to jednak alergików. Przeprowadzono badania toksykologiczne, które wykazały, że jad Acanthoscurria  musculosa jest w stanie zabić 32 myszy o wadze 20 g każda.

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Z charakteru uchodzą za pająki nerwowe i pobudliwe. Najczęstszą taktyką obrony jest wyczesywanie parzących włosków z odwłoka, co jest również istotne dla alergików. Zazwyczaj podczas wyczesywania pająk dość głośno stryduluje, czyli wydaje syczące dźwięki. Po takiej demonstracji pająk zwykle stara się oddalić od agresora. Zapędzony w róg często przyjmuje postawę defensywną – unosi przednie odnóża i pokazuje chelicery. Nie należy tego lekceważyć, gdyż zaraz po tym może nastąpić atak. Samo ukąszenie jest bolesne, gdyż ich zęby jadowe osiągają spore rozmiary. Najczęściej ptaszniki te atakują przypadkowo – traktują każdy ruch w terrarium jako pożywienie.

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Nie jest zaznaczony u młodych pająków. Dorosły samiec jest chudszy i ma dłuższe nogi. Na pedipalpach znajdują się bulbusy a na pierwszej parze odnóży haczyki. Kolorystycznie niewiele się różnią od samic.

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Nie należy do najtrudniejszych. Samicę należy bardzo dobrze nakarmić, gdyż nienajedzona bądź nie dojrzała może zaatakować samca, który często nie przeżywa ataku. Samice dojrzewają średnio koło 13-14 wylinki. Po 2-3 miesiącach samica plecie pajęczynę, w której całkowicie się zamyka. Cały ten proces trwa kilkadziesiąt godzin, po których samica formuje kulisty kokon i zwykle się nim opiekuje nosząc go w zębach. Nimfy pojawiają się po około 30 dniach. Jest ich średnio od 200-800. Często kokony są obfitsze i liczba młodych przekracza 1000 sztuk. Po pierwszej wylince rozdzielamy potomstwo do osobnych fiolek. Młode są zwykle bardzo małe, karmimy je pociętymi mącznikami lub wylęgiem świerszczy.

Uwagi

Rodzaj Acanthoscurria nie znajduje się na liście CITES i nie potrzeba na niego żadnych papierów. Wiele gatunków ma bardzo piękne kolory, przez co są cenione wśród hodowców. Najpopularniejszym gatunkiem jest Acanthoscurria geniculata.

Obecnie opisanych jest 38 gatunków (stan na 2006 rok). Tylko część jest dostępna w hodowli.

 

Opracowanie

Autor Musik

Liczba wyświetleń: 2408