Loading...
Theraphosa spp.
Nazwa rodzaju: Theraphosa. Inne nazwy tego rodzaju, już nieaktualne to: Pseudotheraphosa i Mygale.
Rodzaj Theraphosa zrzesza obecnie wg. Platnicka 2 gatunki: Theraphosa blondi, Theraphosa apophysis, Theraphosa stirmi. Opis ten pisany jest jednakże pod kątem hodowli Theraphosa blondi, gdyż Theraphosa apophysis jest niesłychanie rzadko spotykana w terrariach. Rodzaj ten zrzesza ogromne naziemne ptaszniki, gdzie największym ewenementem jest niewątpliwie Theraphosa blondi, która osiąga około 30 cm w rozstawie odnóży, a jej waga moze znacznie przekraczać 200g. Przestawiciele rodzaju Theraphosa występują głównie w Ameryce Południowej (Wenezuela, Brazylia, Gujana). Ich naturalnym biotopem są lasy tropikalne, gdzie zamieszkują nory gryzoni lub niewielkie (do 1m głębokości), wykopane przez siebie kryjówki. Korytarze te są dość przestronne i zwykle zakończone są komorą, w której przebywa pająk. Zarówno Theraphosa blondi, jak i apophysis cechuje aktywność nocna. W dzień przebywają w schronieniu. Zwierzęta te prowadzą typowo naziemny tryb życia, gdyż na inny nie pozwala im ich masa ciała. W naturze rzadko obserwuje się wspinaczki tych ptaszników. Samice tych pająków żyją czasem do 15 lat. Z kolei samce padają zwykle w pół roku po ostatniej wylince (którą przechodzą zwykle po 2,5-3 latach życia). Temperatura w ich naturalnym środowisku zwykle przekracza 26°C, a wilgotność wynosi często powyżej 80%, dlatego warunki w terrarium powinny być podobne. Ptaszniki te odżywiają się wszelkiego rodzaju bezkręgowcami: od tropikalnych chrząszczy, karaczanów, po świerszcze.
Ze względu na swe rozmiary i siłę, jaką dysponują, w ich jadłospisie nierzadko pojawiają się kręgowce takie jak drobne jaszczurki, gryzonie, a czasem węże. W warunkach hodowlanych nie zaleca się jednak karmienia tych pająków dużymi gryzoniami, gdyż szamocząca się mysz może uszkodzić zwierzę.
Do rodzaju Theraphosa należą największe ptaszniki o rekordowej wielkości i masie. Oprócz tego, że Theraphosa blondi sprawnym drapieżnikiem, często słyszy się o polowaniu Indian na te zwierzęta w celach konsumpcyjnych. Mimo, że w środowiskach pajęczarskich zwyczaje te są średnio akceptowane, to o wiele bardziej niebezpieczna dla populacji tego gatunku od garstki Indian, jest degradacja lasów tropikalnych.
Gatunki w rodzaju Theraphosa
- Theraphosa apophysis (Tinter, 1991)
- Theraphosa blondi (Latreille, 1804)
- Theraphosa stirmi (Rudloff & Weinmann, 2010)
Jadowitość
Jad tego rodzaju, jak i przedstawicieli wszystkich ptaszników Nowego Świata jest słaby, jednak jego ilość jest dość duża, więc zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w kontaktach z Theraphosa sp. Ukąszenie jest bardzo bolesne, gdyż zwykle wstrzykiwana jest duża ilość toksyny, a zęby są bardzo długie. W ekstremalnych przypadkach mogą pojawić się objawy dodatkowe, jak ból głowy lub nudności. Po ukąszeniu należy zażyć wapno oraz odwiedzić lekarza w celu profilaktyki przeciwtężcowej.
Zachowanie
Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.
Obserwuje się różnorodność zachowań w kontaktach z napastnikami. Jedne osobniki wolą uciec, inne wyczesują parzące włoski z odwłoka, a jeszcze inne przyjmuja pozycję obronną, próbując kąsać.
Dymorfizm płciowy
Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.
Dojrzały samiec jest dużo mniejszy i szczuplejszy od samicy i posiada dłuższe odnóża w porównaniu do ciała. Nie posiada haczyków na przedniej parze odnóży krocznych, natomiast na nogogłaszczkach ma bulbusy.
Rozmnażanie
Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.
Nie powinno sprawić kłopotu, o ile odpowiednio nakarmi się samca i samicę. Jeżeli kopulacja przebiegnie prawidłowo, samica składa kokon, z którego po około 60 dniach wylęgają się nimfy. Po przejściu dwóch wylinek są już okazałe i mierzą około 2 cm, dlatego wkładanie ich do pojemniczków po kliszy nie jest najlepszym pomysłem.
Opracowanie
Autor: Morda
Liczba wyświetleń: 4066
