Cupiennius salei

Cupiennius salei

Gatunek sklasyfikowany w 1877 roku przez Keyserling’a

Nazewnictwo

Nazwa polska: brak

Nazwa angielska: brak

Systematyka
Domena:	eukarionty (Eucaryota)
Królestwo:	zwierzęta (Animalia)
Typ:	stawonogi (Arthropoda)
Podtyp:	szczękoczułkowce (Chelicerata)
Gromada:	pajęczaki (Arachnida)
Rząd:	Pająki (Araneae)
Podrząd:	Opisthothelae
Infrarząd:	Araneomorphae
Nadrodzina:	Lycosoidea
Rodzina:	Ctenidae
Podrodzina:	Cteninae
Rodzaj:	Cupiennius
Gatunek:	Cupiennius salei

 

Warunki hodowli
Wilgotność	~75%
Temperatura w dzień:	~24°C
Temperatura w nocy:	~22°C
Terrarium	~20/20/20 cm (dł./wys./szer.)

 

Występowanie

Pająk ten występuje na terenie Ameryki Południowej – w krajach takich jak Kostaryka, Brazylia, Gwatemala, Meksyk, Panama.

Biotop

Zamieszkuje wszystkie piętra lasów deszczowych. Nie buduje schronień, lecz wykorzystuje liście, pnie i różne zakamarki jako naturalne kryjówki. Gatunek ten w dzień spotykany jest na chłodnych i wysoko położonych (~1000 m n.p.m.) plantacjach kawy i herbaty. Chroni się on w cieniu wilgotnych upraw, a wieczorem i w nocy wyrusza na polowanie. Żywi się bezkręgowcami – głównie karaczanami i ćmami, ale potrafi też upolować małe kręgowce.

Długość życia

Długość życia liczona od momentu wyjścia z kokonu waha się w granicach 600 dni dla samic i 480 dni dla samców. Dojrzałość płciową osiągaja po około roku, więc nie ma problemu z zapłodnieniem samicy przez samca z tego samego kokonu.

Wygląd

Młode osobniki do około 7 wylinki i samce – ubarwienie jednolite w różnych odcieniach brązu. U samców jeszcze przed ostatnią wylinką widać zawiązki (zgrubienia nogogłaszczek) bulbusów.

Młode i dorosłe samice są koloru od biało-czarnego po brązowawy z czerwonymi wzorami na spodniej stronie odwłoka a pomiędzy nimi biegnie czarny trójkąt aż do kądziołków (trójkąt kończy się tępo). Na górnej stronie odwłoka „demon”, poprzecznie paskowany femur i tibia, głównie po dolnej stronie, (przy czym rzepka zawsze czarna). Od góry odnóża paskowane – widoczne jako czarna „choinka” jedynie na udzie. Sternum jaśniejsze od bioder i połyskujące.

Wielkość

Dorosła samica dorasta do 3 cm ciała i 16 cm rozpiętości odnóży. Samiec podobnych rozmiarów jednak znacznie szczuplejszy.

Rozmiary wczesnych stadiów rozwojowych:

• jajo: 0,5 mm
• postembrion: około 1 mm
• L1: 1 mm + odnóża kroczne ~2 mm

Dopiero po około 3 – 4 linieniach zaczynają szybko zwiększać swoje rozmiary.

Hodowla

• Aktywność

  W hodowli Cupiennius salei jest aktywny całą dobę. Można jednak zaobserwować wzrost aktywności o zmierzchu, podczas kiedy pająk zwiedza swoje terrarium w poszukiwaniu pożywienia. Nie ma większego znaczenia utrzymywanie rytmu dobowego – pająk funkcjonuje doskonale przy nieustannym oświetleniu jak i przy całkowitym jego braku.

• Temperatura

  Temperatura w dzień powinna utrzymywać się w granicach 15-28°C (optimum 21°C), w nocy może troszeczkę spadać, ale wahania temperatury nie powinny wynosić więcej niż 4°C.

• Wilgotność

  Wilgotność stale powinna być utrzymywana w granicach 75%. Sztuczne dogrzewanie i oświetlenie są zbędne a nawet mogą zaszkodzić, jeśli przypadkiem przegrzeje się pająka.

• Terrarium

  Jeśli chodzi o wymiary terrarium to minimum dla dorosłej samicy wynosi około 10x10x15 cm, ale im większe tym lepsze, ponieważ pająki te prowadzą aktywny tryb życia i często lubią zmieniać miejsce. W terrarium niezbędne są gałęzie i rośliny (mogą być sztuczne) w celu zwiększenia powierzchni łownej.

  Sprzątanie jest dosyć proste gdyż gatunek ten zdecydowanie woli się ukryć niż dążyć do konfrontacji fizycznej. Pająk często zawiesza swoje odpadki na długich nitkach pajęczyny – przypuszczalnie w środowisku naturalnym służą jako przynęta na owady.

 

Jad

Ich jad jest dość silnie działającą neurotoksyną. Zaatakowany owad w bardzo krótkim czasie przestaje walczyć i umiera. Na szczęście jest niegroźny dla zdrowego dorosłego człowieka. Jeżeli pająk ten nie jest drażniony, nie wykazuje zachowań agresywnych.

Ciekawostki

Do Europy pająk bardzo często trafiał „na gapę” wraz z dobrami kolonialnymi. Zdobył złą sławę niebezpiecznego gatunku, gdyż pająki z rodzaju Phoneutria również podróżowały w ten sposób, a ich pokrój ciała jest bardzo podobny do pająków z rodzaju Cupiennius.

Pająk ten jest obecnie jednym z najlepiej zbadanych gatunków pająków zarówno pod względem genetycznym, fizjologicznym jak i behawioralnym.

 

Rozmnażanie

Gatunek ten jest bardzo prosty w rozmnażaniu. Samice nie wykazują agresji w stosunku do samca. W dużym terrarium mogą nawet przez dłuższy czas przebywać razem.

Dopuszczałem do samic trzy samce:

• pierwszy został zjedzony przez samicę po 3 dniach,
• drugi po tygodniu,
• trzeci (który przeżył) został wyjęty z terrarium samicy po 10 dniach.

Samica po kopulacji składa wiele kokonów – do tej pory każda moja samica złożyła 3-4 kokony, ale możliwe że zdarzają się przypadki większej ich ilości.

W każdym kokonie znajdowało się około 250-300 jaj, z czego blisko 100% wylęgało się. Duża ilość jaj w każdym z kokonów i wysoka płodność tych pająków sprawia, że w krótkim okresie czasu posiada się więcej młodych niż jest się w stanie wykarmić.

Kokon jest składany praktycznie na dowolnej powierzchni pod dowolnym kątem – substancja otaczająca jaja jest dość gęsta i lepka dzięki czemu nie spływa z podstawowego oprzędu nawet będąc skierowana prostopadle do podłoża.

Po złożeniu kokon jest zawijany w sztywną, niewielka kulkę i noszony przez samice w postaci przyklejonej do odwłoka (wystającej z kędziołka „piłki na nitce”). Czując zagrożenie samica potrafi schować kokon pod siebie i zajadle bronić.

Po około 7-10 dniach zaobserwowałem (przy każdym kokonie) ciekawe zjawisko polegające na obgryzaniu kokonu przez samice. Następnie zaczynał on pęcznieć (na oko przybierał na objętości ok 15%) i robił się kosmaty i wyskubany na powierzchni (samica zjada oprzęd z jego powierzchni). Można to tłumaczyć tym, że samica wyczuwa klujące się postembriony i rozluźnia powłoki kokonu, aby zrobić miejsce rosnącemu potomstwu.

Po wyjściu z kokonu (przeważnie odbieram samicy kokon zanim go otworzy) pajączki przez 4-6 dni tworzą gęstą siatkę z pajęczyny w najbliższej okolicy i czekają na wylinkę.
Specjalnie na potrzeby tego artykułu zostawiłem jeden kokon z samicą. W momencie, gdy wyczuwa ona właściwy moment, otwiera kokon, tworzy lekką siatkę z pajęczyny w całym terrarium (siatka ta służy, jako pomosty dla maluchów) i przykleja kokon w ustronnym miejscu (centrum tej siatki). Samica pozostaje przez jakiś czas z maluchami.

Młode osobniki trzymamy w pojemnikach po kliszy fotograficznej utrzymując podłoże cały czas wilgotne – maluchy bardzo łatwo padają z powodu przesuszenia wiec musimy tego pilnować!

Hodowla grupowa tego gatunku nie jest wskazana, ponieważ pająki te nie posiadają silnego instynktu stadnego – maluchy jak i starsze osobniki chętnie polują na te słabsze i mniejsze sztuki.

Jako że młode tego gatunku po wykluciu są bardzo małe, do karmienia najlepiej będzie nadawał się świeży wylęg świerszcza, niektórych małych karaczanów (jak P. nivea) i muszki owocowe. Pajączki najlepiej jest karmić żywym pokarmem, gdyż wykazują bardzo małe zainteresowanie np. kawałkiem mącznika – jeśli nie zostanie zjedzony od razu to później nie ma już szans aby pająk go zjadł a pozostawiony w pojemniku pleśnieje.

Dorosłe karmimy standardowo – czyli świerszcze, karaczany, mączniki. Uwielbiają wszelkiego rodzaju owady latające – potrafią dosłownie „latać” w powietrzu w pogoni za muchami, nieraz byłem świadkiem kilkunastocentymetrowych skoków (na większe terrarium nie pozwalało, ale nie sądzę aby dystans był problemem dla C. salei) podczas których pająk łapał owada w locie a potem zawisał na nitce pajęczyny.

Data:	Opis:
17.10.2005	Kopulacja
28.11.2005	Kokon
14.12.2005	Odebrałem kokon samicy, nimfy II
18.12.2005	L1, wyszły z kokonu
01.01.2006	Drugi kokon
08.02.2006	Trzeci kokon
18.02.2006	Kokon obgryziony
27.02.2006	Opuściły kokon samodzielnie u matki
01.04.2006	Czwarty kokon – nieudany

 
Opracowanie i źródła informacji
Radek P. -„Baku”

Na podstawie własnych doświadczeń oraz literatury:

http://www.thebts.co.uk/media/Cupiennius%20salei.pdf
długość życia na podstawie: „LAPINSKI, W. (2003): Die Jagdspinnen der Gattung Cupiennius SIMON, 1891. DeArGe Mitteilungen 8(6): 9-30 ”
siła jadu na podstawie: ” M.Meinhardt Mitteilungen 6/4 apr 2001 ”
pochodzenie i habitat na podstawie : „DAILY LOCOMOTOR ACTIVITY PATTERNS IN THREE SPECIES OF CUPIENNIUS (ARANEAE, CTENIDAE):THE MALES ARE THE WANDERING SPIDERS „Alain Schmitt, Martin Schusterand Friedrich G. Barth
„Barth, F . G . and E. -A . Seyfarth 1979 . Cupiennius salei Keyserling (Araneae) in the highlands of central Guatemala. J . Arachnol ., 7 :255-263 .”

Liczba wyświetleń: 12533