Mecynorrhina torquata immaculicollis

Mecynorrhina torquata immaculicollis – chrząszcz

 

Wygląd

Chrząszcz Mecynorrhina torquata immaculicollis (Fabricius, 1775) dorasta do około 5-8 cm. Samice są zazwyczaj mniejsze, oraz bardziej krępe, samce z kolei są wydłużone oraz dłuższe. Przeważającym kolorem postaci dorosłej jest zielony. Okrywy na skrzydła są koloru matowo zielonego z delikatnym beżowym wzorem dookoła (wzdłuż boku ciała). Tarczka jest również matowo zielona z beżowymi brzegami łączącymi tarczkę z okrywami na skrzydła. Przedplecze posiada charakterystyczne wzory w kolorze matowo beżowym. Zazwyczaj jest to obramowanie i trzy zanikające pręgi ciągnące się od głowy do połowy przedplecza (w kierunku tarczki). Głowa jest bardzo podobna do gatunku Mecynorrhina uhagdensis. W zależności od płci głowa przybiera różne formy. Samica ma głowę jednolicie zieloną tępo zakończoną. Natomiast samiec posiada głowę koloru beżowo-kremowego z jednym rogo podobnym wyrostkiem. Spodnia strona chrząszcza jest jednolicie zielona.

Często młoda (do paru dni po wyjściu z kokolitu) postać imago gatunku Mecynorrhina tornqata jest mylona z chrząszczem z gatunku Mecynorrhina uhagdensis. Winą tego jest zmiana barw okryw na skrzydła w wczesnej fazie rozwoju. Do ok. paru dni po wyjściu z kokolitu chrząszcze te posiadają brązowe okrywy na skrzydła (fot. 3) później (max po tygodniu), okrywy na skrzydła wracają do swojej gatunkowej barwy (zielonej).
Dopuszczalnym synonimem nazewnictwa tego chrząszcza jest Mecynorrhina torquata.

Występowanie

Kamerun

Terrarium

Do trzymania 10 sztuk tego rodzaju wystarczy terrarium o wymiarach minimum 50/40/35 cm (dł./szer./wys.). Jako iż dorosłe osobniki tych chrząszczy potrzebują przestrzeni do latania potrzeba im co najmniej 15 cm ponad podłożem, reszta wysokości terrarium powinna być wypełniona podłożem (czyli około 20cm). Terrarium powinno zapewnić dobrą cyrkulację powietrza wewnątrz. Polecam stosowanie terrariów z płytkami wentylacyjnymi niż akwariów z firanką u góry.

Terrarium można podzielić na 2 części:

• Nad podłożem:
  W tej części terrarium, chrząszcze najczęściej chodzą, latają, jedzą i kopulują. Na powierzchnię podłoża kładziemy parę kawałków kory po to by zapobiegać wysuszeniu podłoża. Po za korą wyposażamy tą część w gałęzie (muszą być grube gdyż chrząszcze nie są małe) po to by zwiększyć powierzchnie do chodzenia. Wymagają oświetlenia przez 12 godzin dziennie. Temperatura w tej części powinna mieścić się w przedziale od 25ºC do 30ºC. Z tym że przy niższych temperaturach chrząszcze spowalniają swój metabolizm i raczej przesiadują ciągle w ziemi niż wychodzą na powierzchnie. Znowu zbyt wysoka temperatura powoduje szybkie przesuszenie podłoża, co powoduje śmierć larw, jaj i również imago. Wilgotność powietrza powinna się wahać w przedziale 70-75%.
• Podłoże:
  Jest to część służąca w dwojaki sposób. Po pierwsze jest to miejsce, w którym samice składają jaja. Drugą funkcją podłoża jest zapewnienie pożywienia larwom. Typowym podłożem do hodowli chrząszczy jest humus. Humus jest to nic innego jak rozkładające się liście, próchno i inne związki organiczne pod wpływem temperatury, mikroorganizmów, kwasów huminowych i grzybów.Podłoże dla imago to najczęściej bardzo drobno zmielony humus, szybko przesycha ale zapewnia odpowiednie pożywienie dla dopiero co wyklutych larw.

Żywienie

Najczęściej spotykanym i chyba najlepszym pożywieniem dla imago jest banan. Również można dawać kawałki słodkiego jabłka, mandarynki, gruszki itp. W internecie można kupić też specjalne pożywki dla imago, lecz bez porównania banan jest tańszym rozwiązaniem. Jedyny minus banana to fakt iż trzeba zbierać rozkładające się szczątki niedojedzonych bananów po to by zredukować liczbę roztoczy i innych niepożądanych gości.

Larwy głównie zjadają humus. Larwy tego chrząszcza są bardzo żarłoczne. W skład takiego humusu najlepiej dawać średnio rozłożone liście i sporą ilość próchna. Znajomi hodowcy umieszczają w takim humusie jeszcze owoce, warzywa i pokarm dla psów, kotów. Ale ja nie polecam takiego polepszania humusu, ponieważ nie zjedzone resztki bardzo szybko pleśnieją i zagrażają życiu larw.

Dymorfizm płciowy

Rozpoznanie płci u tego chrząszcza jest możliwe zarówno w stadium larwalnym jak i imaginalnym.

• Stadium larwalne. Rozpoznawanie płci w tym stadium jest możliwe dopiero przy wielkości L3. Całą sztuka polega na odszukaniu małej czarnej kropki (herold organ) na końcowym segmencie larwy. Jeżeli znaleźliśmy takową kropkę, możemy być przekonani w 100% że jest to samiec.

  

  
• Stadium imaginalne. Samica i samiec na tyle się odróżniają od siebie że trudno je pomylić. Samca od samicy można odróżnić po:
  • Posiadaniu tworu rogo podobnego na głowie.
  • Wielkości. Samiec jest zazwyczaj większy od samicy.
  • Odwłoku. Wgłębienie w spodniej stronie odwłoku posiada samiec, samica nie posiada takowego wgłębienia.

Cykl rozwojowy

Pełen cykl rozwojowy trwa od 8 do 10 miesięcy. Długość cyklu rozwojowego głównie zależy od warunków środowiskowych, takich jak temperatura, ilość pożywienia, wilgotność. Czasami można spotkać się że warunki genetyczne determinują długość cyklu rozwojowego.

Parę dni po złożeniu białego jaja (ok. 2 mm średnicy) wylęga się młoda larwa która bardzo szybko rośnie. Gdy larwa osiągnie wiek L3 i osiągnęła już maksymalne rozmiary (ok 10-13 cm) przestaje żerować i przygotowuje się do poczwarki. Chrząszcz w stadium larwalnym przebywa od 6 do 8 miesięcy. Przed wejściem w stadium poczwarki larwa żółknieje, marszczy się i zmniejsza swoje rozmiary. Poczwarka jest otoczona kokolitem zrobionym głównie z ziemi i wydzieliny larwy. W stadium poczwarki chrząszcz przebywa około 2 miesięcy. Imago żyje zazwyczaj 2-4 miesiące. Podczas stadium imago dochodzi do kopulacji, po czym samica zagrzebuje się i składa jaja. Jedna samica potrafi złożyć do 150 jaj.

 

Rady hodowcy

Chrząszcze z rodzaju Mecynorrhina są średnio wymagającymi w hodowli. Wystarczy pamiętać o paru czynnikach aby zapewnić idealne warunki do hodowli tego gatunku:

• Grupowanie stadium imaginalnego. Mam tu na myśli oddzielanie samców od siebie. Samce nawzajem raczej nie zrobią sobie krzywdy tyle że bardzo sobie nawzajem przeszkadzają. Częstym widokiem jest kłótnia o samicę i nawet gdy jeden samiec zaczyna kopulować drugi go zrzuca z samicy i nici z kopulacji. Dlatego lepiej jest grupować imago np. do każdego samca przydzielić po 2-3 samiczki. Należy trzymać takie grupki w oddzielnych akwariach/terrariach.
• Larwy radzę trzymać osobno. Co prawda larwy nie są bardzo kanibalistyczne, ale nie pogardzą współgospodarzem pojemnika jeżeli nie będzie wystarczająco dużo pożywienia. Trzeba podkreślić tutaj że larwy są bardzo żarłoczne. Dla jednej larwy wystarczy plastikowy pojemnik o wymiarach ok. 15/20/15 cm (długość/ szerokość/ wysokość). Taki pojemnik należy przeglądać raz w tygodniu i w razie potrzeby uzupełniać nowym substratem (humusem).
• Wilgotność oraz temperatura. Mecynorrhina tornqata jest chrząszczem który lubi podwyższoną wilgotność w powietrzu (powyżej 70%). Temperatura powinna wynosić około 25-28ºC. Podłoże dla larw też powinno być wilgotne (nie mokre!), nie wolno dopuścić do tego by cała ziemia wyschła, ponieważ wtedy larwa błyskawicznie pada. Najtrafniejszym stwierdzeniem będzie powiedzenie „Jakie podłoże, taka larwa”.
• Najlepiej jest co tydzień lub dwa sprawdzać podłoże na którym żyje imago chrząszczy. Podczas sprawdzania stanu podłoża najlepiej jest wyciągać małe larwy i segregować je do osobnych pudełek. To zapobiegnie zjadaniu jaj przez młode larwy oraz imago.

Opracowanie i źródła informacji
Paweł Thoma 'pollobo’

Literatura
– Własne doświadczenia hodowlane
– http://www.flower-beetles.com
– http://http://www.catalogueoflife.org

Liczba wyświetleń: 12359