Holothele longipes – ptasznik

Holothele longipes – ptasznik

Jest to dość niewielki gatunek o wdzięcznym wyglądzie. Nadaje się dla osób rozpoczynających przygodę z ptasznikami, niemniej jest to stosunkowo szybki ptasznik.

Nazewnictwo

Nazwa polska: Brak
Nazwa angielska: Trinidad Pink Tarantula

Synonimy

• Chaetopelma longipes
• Dryptopelma rondoni
• Dryptopelmides ludwigi
• Dryptopelmides rondoni
• Holothele recta
• Holothele rondoni
• Holothele sanguiniceps
• Stichoplastus ravidus
• Stichoplastus sanguiniceps

W ostatnim czasie powstała rewizja tego gatunku wykonana przez Guadanucci, Perafán & Valencia-Cuéllar, 2017, w tym czasie uznano Holothele recta i Holothele sanguiniceps za młodsze synonimy Holothele longipes. Szczególnie H. sanguiniceps była wtedy dość popularna na rynku.

Systematyka

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Systematyka ptaszników.

Domena:	eukarionty (Eucaryota)
Królestwo:	zwierzęta (Animalia)
Typ:	stawonogi (Arthropoda)
Podtyp:	szczękoczułkowce (Chelicerata)
Gromada:	pajęczaki (Arachnida)
Rząd:	Pająki (Araneae)
Podrząd:	Opisthothelae
Infrarząd:	Mygalomorphae
Rodzina:	Theraphosidae

Gatunek sklasyfikowany w 1898 roku przez Cambridge’a.

Wygląd

Holothele longipes należy do małych ptaszników. Dorasta do 4,5 cm ciała.

Ładnie ubarwiony gatunek. Tarczka grzbietowa jest brązowo-złota, odwłok i odnóża szaro czarne. Odnóża są bardzo długie. Nasada kłów jadowych brązowo-czarna.

Odmiany

U gatunku jakim jest Holothele longipes można zauważyć delikatne zmiany kolorystyczne w zależności od miejsca występowania. Jako, że gatunek ten uznawany jest za szeroko rozpowszechniony, niektórzy naukowcy doszukują się występowania gatunków kryptycznych, które być może w przyszłości staną się osobnymi gatunkami. Kwestia ta wymaga jednak dalszych badań.

Występowanie

Jest to dość szeroko rozpowszechniony gatunek pochodzący z Ameryki Środkowej i Południowej. Jego obecność udokumentowano w 8 krajach: Boliwii, Brazylii, Gujanie, Gujanie Francuskiej, Surinamu, Trynidadu i Tobago oraz Wenezueli.

Przykładowe środowisko – las tropikalny z Trynidadu i Tobago

Biotop

Gatunek ten zamieszkuje szerokolistne lasy tropikalne[6]. Jest to gatunek naziemny, który często kopie nory.

Długość życia

Samice ok. 10 lat, samce znacznie krócej.

Aktywność

Zazwyczaj wieczorem, jednak często ogranicza się do wystawania znad zbudowanej nory i czekania na ofiarę, gdy ptasznik jest głodny.

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Wytwarza dość sporo sieci. Lubi kopać nory w ziemi, w których spędza większość czasu. Jest też stosunkowo szybki.

Jadowitość

Jad tego ptasznika nie jest niebezpieczny dla człowieka.

Terrarium

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Terrarium dla ptaszników.

Wymiary terrarium dla dorosłego osobnika to 15/15/15 cm. Powinna znaleźć się w nim kilkucentymetrowa warstwa podłoża (torfu lub substratu kokosowego). Można w nim posadzić dobrze ukorzeniającą się i gęstą trawę. Na kryjówkę nadaje się kawałek kory – pająk dość szybko oplecie go pajęczyną.

Temperatura

Wymaga temperatury w granicach 28-33°C w dzień i 18-20°C w nocy.

Wilgotność

Wilgotność powinna utrzymywać się na poziomie 70-90%.

Żywienie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Żywienie ptaszników.

Młode pajączki karmimy muszkami owocowymi i małymi larwami mącznika młynarka. Starszym i dorosłym osobnikom można podawać mniejsze świerszcze, muchy, larwy mącznika młynarka.

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Dojrzały samiec ma na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy). Bulbusy wyposażone w długi i cienki embolus, który na samym końcu jest delikatnie zakrzywiony. Samce posiadają haki goleniowe.

Spermateka samic jest podzielona na dwie główne części, mocno zwężone u podstawy. Na nich mogą pojawiać się pęcherzyki (ang. lobes). Ilość pęcherzyków jest cechą osobniczą.

Samce są zazwyczaj mniejsze od samic. Odwłok stosunkowo mniejszy i gęściej owłosiony.

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Kopulacja zazwyczaj nie przysparza problemów. Po kopulacji samica tworzy kokon w kształcie okrągłej torebki herbaty. Często proces jego tworzenia może zachodzić w norze, przez co zauważymy go dopiero po jakimś czasie. Przetrzymując kokon w temperaturze 30-35°C rozwój po około 3-4 tygodniach możemy spodziewać się nimf N2, w temperaturze pokojowej jest to około 5 tygodni. Kokon zazwyczaj zawiera od około 70 nawet do140 jaj. Często zdarzają się też kokony wtórne.

Uwagi

Holothele longipes nie jest na liście CITES, zatem nie wymaga się żadnych dokumentów na jej przetrzymywanie.

Literatura i opracowanie

Autor: Awikularia
Aktualizacje:
Lis Krzysztof (Vulpes90) – 2019.11.20

Literatura:

1. World Spider Catalog https://wsc.nmbe.ch/ (Dostęp: 20.11.2019)
2. iNaturalist.org – Obserwacje Holothele longipes
   https://www.inaturalist.org/observations?taxon_id=567296 (Dostęp: 20.11.2019)
3. Guadanucci, J. P. L., Perafán, C. & Valencia-Cuéllar, D. (2017). The genus Holothele Karsch, 1879: the identity of the type species (Mygalomorphae, Theraphosidae). Zoosystema 39(2): 263-271. doi:10.5252/z2017n2a5

Liczba wyświetleń: 14424