Duttaphrynus melanostictus – ropucha azjatycka

W 2006 r. w wyniku zmian w systematyce płazów Bufo melanostictus została umieszczona w nowo powstałym rodzaju Duttaphrynus i występuje pod nową nazwą Duttaphrynus melanostictus (Frost i wsp. 2006).

Ropucha azjatycka – to najbardziej znany i najpopularniejszy w kolekcjach przedstawiciel tego rodzaju.

W skład rodzaju Duttaphrynus wchodzi 29 gatunków: Duttaphrynus arabicus, Duttaphrynus dhufarensis, Duttaphrynus dodsoni, Duttaphrynus scorteccii, Duttaphrynus atukoralei, Duttaphrynus kotagamai, Duttaphrynus parietalis, Duttaphrynus scaber, Duttaphrynus silentvalleyensis, Duttaphrynus sumatranus, D.valhallae, Duttaphrynus beddomii, Duttaphrynus hololius, Duttaphrynus olivaceus, Duttaphrynus stomaticus, Duttaphrynus stuarti, Duttaphrynus brevirostris, Duttaphrynus crocus, Duttaphrynus cyphosus, Duttaphrynus himalayanus, Duttaphrynus melanostictus, Duttaphrynus microtympanum, Duttaphrynus noellerti, Duttaphrynus kiphirensis, Duttaphrynus mamitensis, Duttaphrynus manipurensis, Duttaphrynus mizoramensis, Duttaphrynus nagalandensis, Duttaphrynus wokhaensis.

Nazewnictwo

Nazwa polska: Ropucha azjatycka

Nazwa angielska: Black-Spined Toad, Common Indian Toad, Common Asian Toad

Nazwa niemiecka: Die Schwarznarbenkröte

Nazwa czeska: Ropucha jihoasijská

Starsze nieaktualne nazwy łacinskie:

Ansonia kamblei (Ravichandran & Pillai, 1990)
Bufo bengalensis (Daudin, 1802)
Bufo camortensis (Mansukhani & Sarkar, 1980)
Bufo carinatus (Gray, 1833)
Bufo chlorogaster (Daudin, 1802)
Bufo dubia
Bufo flaviventris (Daudin, 1802)
Bufo gymnauchen (Bleeker, 1858)
Bufo isos (Lesson, 1834)
Bufo longecristatus (Werner, 1903)

Systematyka

Wygląd

To średniej wielkości ropucha, krępej budowy z krótkimi tylnymi kończynami i ze stosunkowo małą głową, z wyraźnie widocznymi zausznymi gruczołami jadowymi – parotydami (z których to pod wpływem stresu wydzielane są toksyny – bufotoksyny). Są one umieszczone po obu bokach głowy, za oczami. O bardzo zmiennej kolorystyce ubarwienia, od szarości przez ceglastoczerwonawy, brązowy aż po ziemistoczarny. Rysunek wzoru najczęściej składa się z ciemnych lub czerwonawo – brązowych smug i plam. Część grzbietowa ropuchy pokryta brodawkami różnej wielkości – o czarnej ich pigmentacji. Strona brzuszna w kolorze jasnym, często biaława z licznymi ciemnymi (lub czarnymi) kropkami.

Samce tego gatunku zazwyczaj mogą osiągać ok. 8-10 cm., samice natomiast dorastają do nieco większych rozmiarów 9-11 cm, rzadko, ale zdarzają się wśród nich również „giganty” o wielkości nawet 15 cm.

Występowanie

Naturalnym obszarem ich występowania są rozległe tereny Azji Południowej i Południowo-Wschodniej. Od północnego Pakistanu przez Nepal, Bangladesz, Indie i Sri lankę, Birmę, Tajlandię, Wietnam, Laos, południowa część Chin (w szczególności Hongkong i Makau), Taiwan, Singapur i Indonezja (Sumatra, Jawa, Borneo oraz wyspy Anambas i Natuna). Natomiast introdukowane przez człowieka poszerzyły swój zasięg o wyspy Bali, Sulawesi, Ambon, Moluki, Nową Gwineę oraz Andamany i Nikobary na Oceanie Indyjskim; od niedawna obserwuje się populację D.melanostictus również we wschodnim Timorze (Lever 2003, van Dijk i wsp. 2004).

Biotop

Swym zasięgiem obejmuje tereny o klimacie umiarkowanym, subtropikalne i tropikalne do wysokości prawie 2000 metrów n.p.m. Preferują bardziej wilgotne środowisko – lasy i łąki w pobliżu cieków i zbiorników wodnych, tereny rolnicze czy miejskie (do rzadkości należy ich występowanie w lasach o dużej gęstości drzewostanu, podszycia i runa). W ciągu dnia chronią się w ściółce, pod kamieniami, w szczelinach; na terenach zurbanizowanych do tego celu wykorzystują sterty śmieci, rynsztoki, a nawet domy mieszkalne i zabudowania gospodarcze.

Aktywność

O nocnej aktywności – młode osobniki mogą aktywnie żerować zarówno w nocy jak i za dnia.

Długość życia

W warunkach niewoli – przy prawidłowej opiece mogą dożywać nawet do ok. 10 lat.

Zachowanie

Ropuchy te aktywnie polują, lecz gdy poczują się zagrożone natychmiast się „nadmuchują”. Technika ta pozwala w naturze oszukać przeciwnika, który myśli że ma do czynienia z relatywnie większym konkurentem. Płazy te bez problemu można trzymać w małych grupach, jednak nie poleca się łączenia ich z innym gatunkiem.

Cechy szczególne

Preparaty ze skóry tych ropuch od dawna są wykorzystywane w azjatyckiej medycynie tradycyjnej jako analgetyk (znieczulający)- w Chinach występuje pod nazwą”chan su”, jako afrodyzjak, a wyizolowana bufotenina – alkaloid o psychoaktywnym działaniu. Znane są przypadki zatrucia ludzi po spożyciu skrzeku jak i samych ropuch. Objawy zatrucia zbliżone są do tych jak w przypadku spożycia naparstnicy i działaniu zawartych w niej glikozydów nasercowych (Mayxay, Stuart&Newton 2007).

Terrarium

Dla pary czy też haremu 1.2 zbiornik o wymiarach 80x40x30 cm już zaspokaja potrzeby tych ropuch. Jako podłoże możemy wykorzystać ziemię ogrodową (bez nawozów), torf, włókno kokosowe czy też substrat cyprysowy polecany w chowie gadów i płazów wymagających wyższej wilgotności. Aby uatrakcyjnić wygląd terrarium możemy pokusić się o posadzenie kilku wytrzymałych, cieniolubnych roślin. Kryjówki możemy przygotować z kawałków kory, tub korkowych czy wydrążonego pnia. Dopełnieniem wystroju mogą być efektowne, poskręcane korzenie, gałęzie oraz kamienie ułożone na dnie. Ropuchy te nie są mistrzami w pływaniu, dlatego naczynie z wodą nie może być zbyt głębokie. Woda (odchlorowana lub źródlana) musi być zmieniana codziennie, a odchody w terrarium uprzątane regularnie i często – zapobiegnie to ewentualnemu rozwojowi bakterii chorobotwórczych/grzybów i zminimalizuje ryzyko zachorowalności podopiecznych. Równie ważne jest czyszczenie i dezynfekcja całego zbiornika – przeprowadzana przynajmniej 1x w miesiącu. Do dezynfekcji możemy użyć jedynie preparatów nieszkodliwych dla płazów!

Oświetlenie

Cykl oświetlenia dla tych ropuch powinien wynosić w ciągu dnia 12 godzin. Nie wymagają intensywnego oświetlenia oraz UVB i w przypadku tego gatunku doskonale sprawdzą się świetlówki nie wytwarzające nadmiernej ilości ciepła, ale jeśli pragniemy stworzyć dla nich naturalistycznie wyglądający, wizualnie efektowny zbiornik z naturalną roślinnością to warto zainstalować żarówkę/świetlówkę UVB 2-5%, która wspomoże prawidłowy rozwój roślin w terrarium.

Temperatura

Optymalny zakres temperatury będzie 23-26°C, z nocnymi spadkami do 16-19°C. Do ogrzewania nigdy nie używamy świetlnych emiterów ciepła, gdyż mogą spowodować odwodnienie płaza.

Wilgotność

65-75%.

Żywienie

Z racji swej oportunistycznej natury mają szeroki wachlarz diety – składnikiem dominującym są stawonogi – nawet te z mechanizmami ofensywnymi czy defensywnymi używającymi jadu(prostoskrzydłe, łuskoskrzydłe, skorki, pluskwiaki, chrząszcze, karaczany i modliszki, pareczniki, dwuparce, pająki). Ponadto w skład ich diety wchodzą mięczaki. Ropuchy w dorosłym stadium poszukują pokarmu wyłącznie na ziemi. W warunkach niewoli podajemy wszelkie komercyjne owady karmowe, a w okresie lata plankton łąkowy (włącznie z pająkami i ślimakami). Sporadycznie jako urozmaicenie noworodki mysie. Dorosłe osobniki karmimy 2-3x w tygodniu, a młode prawie codziennie. Suplementacja witaminowo-mineralna: osobnikom dorosłym dodajemy 2x w tygodniu, a młodym 2-4x tygodniowo.

Dymorfizm płciowy

Samice są nieco większe i bardziej zaokrąglone, niż samce. Ponadto u samców gotowych do reprodukcji widoczne jest jasne, żółtawo – pomarańczowe gardło, tu również umieszczony jest worek rezonansowy. Samce posiadają także modzele godowe.

Rozmnażanie

To gatunek charakteryzujący się dużą płodnością. Uważa się, że gotowość do rozmnażania osiągają już przy 36-43 gramów w przypadku samic, natomiast samce przy wadze 38-45g. W środowisku naturalnym rozpoczęcie godów determinuje temperatura oraz poziom opadów. Na obszarach ich występowania, tam gdzie występują sezonowo monsuny gody rozpoczynają się z początkiem pory deszczowej, natomiast na terenach o bardziej stabilnym klimacie, gdzie pory roku nie są tak silnie zaznaczone mogą rozmnażać się przez cały rok (Jorensen 1986, Mathew 1999). Owulacja u większości samic następuje tuż przed lub po pełni księżyca. Gromadzące się w miejscach lęgowych duże grupy samców nawołują samice wydawanymi dźwiękami potęgowanymi przez worek rezonansowy – dość monotonne, powtarzające się, słyszalne w ciągu nocnych deszczy, a czasem i w ciągu pochmurnych dni. Wokalizacja to jedna z najważniejszych form komunikowania się między tymi ropuchami, podobnie zresztą jak u innych gatunków płazów bezogonowych (Wei, Lin 2012).

Do rozmnażania wystarczy im wodościek, naturalne zagłębienie terenu wypełnione wodą czy nawet większa kałuża. Jaja składane są w postaci długiego, podwójnego sznura. W ciągu 24-48 godzin, w zależności od temperatury wody jaja przeobrażają się w kijanki, które dobrze tolerują zasolenie wód(na poziomie 1%). Po 34-90 dniach (długość jest uzależniona od warunków klimatycznych i siedliska)przeobrażają się w pełni uformowane, gotowe do życia na lądzie małe ropuszki.

W terrarium do rozmnożenia tego gatunku świetnie sprawdza się specjalnie przygotowana komora deszczowa. Skrzek składany jest w głębokiej wodzie zbiornika pomiędzy roślinnością wodną, dlatego w komorze należy umieścić żywe bądź sztuczne rośliny wodne. Kijanki karmimy pokarmem dla rybek (Sera Micron, Brine Shrimp Flakes, czy TetraMin) oraz ochotką.

Ampleksus – Duttaphrynus melanostictus – ropucha azjatycka

Zimowanie

Nie wymagają zimowania w niższych temperaturach.

Uwagi

Duttaphrynus melanostictus to doskonały gatunek dla tych wszystkich, którzy pragną rozpocząć przygodę z płazami. Ropuchy te są dość odporne na błędy w chowie i nie mają zbyt dużych wymagań. Szybko przyzwyczajają się do obecności opiekuna i bez obaw pobierają pokarm z pęsety.

Nie podlegają obostrzeniom prawnym Konwencji Waszyngtońskiej CITES i nie wymagają rejestracji.

Opracowanie i źródła informacji
Opracowanie
Redakcja płazów

na podstawie:
Hand Book Indian Amphibians S.K.Handa
The American Journal of Tropical Medicine

Liczba wyświetleń: 6437