Drosera spp. – rosiczki

Spis treści

Drosera spp. – rosiczki

Podział rosiczek

Rosiczki strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej nie przechodzące zimą okresu spoczynku:

Drosera brevifolia – samopylna, może być roczna

Drosera burkeana – samopylna, roczna

Drosera burmanii – samopylna, zamiera po kwitnieciu

Drosera cistiflora – samopylna, zimuje latem

Drosera cuneifolia – samopylna

Drosera dielsiana

Drosera glabripes

Drosera glanduligera – samopylna, roczna

Drosera hamiltonii – rzadko daje nasiona

Drosera hilaris

Drosera montana – samopylna

Drosera natalensis – samopylna

Drosera spatulata – samopylna

Drosera trinervia

Drosera venusta

Rosiczki strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej nie wymagające okresu spoczynku:

Drosera aliciae – samopylna

Drosera capensis – samopylna

Drosera capensis 'Typical’

Drosera capensis 'Alba’

Drosera capensis 'Narrow leaf’

Drosera capensis 'Red’

Drosera capensis 'Broad leaf’

Drosera capillaris – samopylna, bywa jendoroczna

Drosera collinsiae

Drosera regia

Rosiczki dwudzielne:

Drosera binata var binata

Drosera binata var dichotoma

Drosera binata var multifida

Rosiczki klimatu umiarkowanego wytwarzające zimą pąki przetrwalne:

Drosera anglica – samopylna

Drosera arcturii

Drosera x beleziana

Drosera x californica

Drosera filiformis var filiformis – samopylna

Drosera filiformis var tracyi – samopylna

Drosera x hybrida

Drosera intermedia – samopylna

Drosera linearis – samopylna

Drosera x nagamoto

Drosera x obovata

Drosera rotundifolia – samopylna

Drosera stenopetala – samopylna

Rosiczki równikowe

Drosera prolifera

Drosera schizandra

Drosera adelae

Rosiczki petiolaris

Drosera brevicornis

Drosera broomensis

Drosera caduca

Drosera fulva

Drosera enneneallyi

Drosera petiolaris

Drosera dilatato-petioralis

Drosera falconeri

Drosera lanata

Drosera ordensis

Drosera paradoxa

Drosera indica – jednoroczna

Drosera banksii – jednoroczna

Rosiczki tropikalne

Drosera affinis – samopylna

Drosera banskii – samopylna

Drosera burkeana – samopylna

Drosera burmanii – samopylna, roczna

Drosera indica – samopylna, roczna

Drosera madagascariensis – samopylna

Drosera pilosa

Drosera spatulata – samopylna

Południowoafrykańskie rosiczki rosnące zimą:

Drosera cistiflora – zamiera po przekwitnięciu

Drosera pauciflora

Drosera trinervia

Drosera hilaris

Pigmejskie:

Drosera androsacea

Drosera barbigera

Drosera callistos

Drosera citrina

Drosera closterostigma

Drosera dichrosepala

Drosera echinoblastus

Drosera eneabba

Drosera ericksoniae

Drosera glanduligera – w przeciwieństwie do innych rosiczek pigmejskich nie produkuje gemm ale za to daje nasiona

Drosera grievei

Drosera helodes

Drosera hyperostigma

Drosera lasiantha

Drosera leucoblasta

Drosera mannii

Drosera miniata

Drosera neocaledonica

Drosera nitidula

Drosera oreopodion

Drosera occidentalis

Drosera omissa

Drosera paleacea

Drosera parvula

Drosera pedicellaris

Drosera platystigma

Drosera pulchella

Drosera pycnoblasta

Drosera pygmaea

Drosera rechingeri

Drosera scorpioides

Drosera sewelliae

Drosera spilos

Drosera walyunga

Rosiczki bulwiaste:

rosnące w bardzo suchym środowisku:

rosnące w średnio suchym środowisku:
rosnące w wilgotnym lub mokrym środowisku przez cały rok:

Rosiczki bulwiaste:

wzniesione:
pnące:
wiatraczkolistne:
rozetki:

Wśród rosiczek – ze względu na miejsce, z którego pochodzą – możemy wyróżnić kilka różnych typów. Zakwalifikowanie danego gatunku do jednej z grup pomaga nam w spełnieniu jego wymagań:

Rosiczki strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej nie przechodzące zimowego okresu spoczynku – Drosera madagascariensis, Drosera villosa
Rosiczki strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej nie wymagające zimowego okresu spoczynku – Drosera capensis, Drosera adelae, D.spatulata, Drosera dielsiana
Rosiczki klimatu umiarkowanego wytwarzające zimą pąki przetrwalne – Drosera rotundifolia, Drosera filiformis
Rosiczki lasu równikowego (Queensland) – Drosera schizandra, Drosera prolifera, Drosera adelae
Rosiczki typu petiolaris – Drosera paradoxa
Rosiczki dwudzielne („widłolistne”) – Drosera binata, Drosera dichotoma, Drosera multifida
Rosiczki pigmejskie – Drosera pygmaea, Drosera scorpioides
Rosiczki bulwiaste – Drosera peltata, Drosera erythrorhiza
Rosiczki południowoafrykańskie przechodzące okres spoczynku latem – Drosera cistiflora, Drosera pauciflora

Drosera spp. – rosiczki strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej nie przechodzące okresu spoczynku

Drosera madagascariensis
Drosera villosa

Rosiczki pochodzące ze strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej, oraz część gatunków z Nowej Zelandii nie przechodzą okresu spoczynku, gdyż w naturze przez cały rok mają mniej więcej taką samą temperaturę. Polecane są dla osób, które nie mogą zapewnić swoim roślinom niższej temperatury zimą.

Nasłonecznienie
Stawiamy na nasłonecznionym – najlepiej południowym – parapecie. Musimy jednak pamiętać wtedy o odpowiednio wysokiej wilgotności podłoża. Nie trzeba się bać o to, że kropelki cieczy poparzą liście – rosiczka reguluje jej ilość w zależności od pogody (najwięcej cieczy jest na niej od wieczora do rana oraz w pochmurne dni). Dużo słońca sprawia, że liście niektórych gatunków nabierają bordowego koloru.

Podlewanie
Roślinę trzymamy w 2-3 centymetrowej warstwie wody pozbawionej wapnia. Woda do podlewania roślin owadożernych powinna być miękka i pozbawiona wszelkich związków chemicznych. Najlepsza jest taka z filtra odwróconej osmozy lub destylowana. Na czystych ekologicznie terenach możemy też użyć deszczówki. Jeśli nie możemy zapewnić roślinom takiej wody to chociaż przegotujmy zwykłą wodę z kranu przez kilka minut pod przykryciem. Często ją uzupełniamy, gdyż jest ona wrażliwa na przesuszenie podłoża (usychają końcówki liści).

Wilgotność otoczenia
Chociaż rosiczki lubią wysoką wilgotność, to spokojnie możemy je hodować w doniczce ustawionej na podstawce z wodą, które zapewnią ją w wystarczającym stopniu. Dobrym sposobem jest postawienie doniczki z podstawką na tacy z kulkami absorbującymi wodę. Nie zraszajmy rosiczki, gdyż może jej to zaszkodzić.

Temperatura latem
Latem hodujemy ją w temperaturze 18 – 25 stopni.

Temperatura zimą
Opisywane tu gatunki nie przechodzą okresu spoczynku i przez cały rok hodujemy je w temperaturze pokojowej.

Nawożenie
Nigdy nie nawozimy roślin owadożernych. Ich korzenie nie są przystosowane do pobierania nawozu i zbyt wysokie stężenie azotu w podłożu pali je. Roślin owadożernych nie musimy nawozić – wystarczy co jakiś czas dać im jakiegoś owada.

Przesadzanie
Roślinę przesadzamy co dwa – trzy lata do podłoża składającego się z torfu i gruboziarnistego piasku w proporcjach 3:1. Nie stosujemy zwykłej ziemi do kwiatów, gdyż zawiera ona dodatek nawozu, który może spalić roślinom korzenie.

Okres spoczynku
Rosiczki te nie przechodzą okresu spoczynku – przez cały rok hodujemy je w takich samych warunkach.

Rozmnażanie

- Z nasion – nie stratyfikujemy ich. Pospolite gatunki są samopylne. Nasiona należy wysiać na powierzchnię wilgotnego podłoża i postawić w jasnym, ciepłym i wilgotnym miejscu (26 stopni). Powinny wykiełkować po 2 – 3 tygodniach.
- Sadzonki liściowe – odrywamy u nasady zdrowego liścia i umieszczamy w podłożu lub kładziemy bezpośrednio na nim. Możemy też umieścić liście w połowie w pojemniku z destylowaną wodą.
- Sadzonki korzeniowe – z podłoża delikatnie wyciągamy korzeń rośliny i odcinamy jego fragment. Umieszczamy go na powierzchni wilgotnego podłoża, w wysokiej temperaturze i jasnym miejscu. Na całej jego szerokości powinny zacząć pojawiać się młode roślinki.
- Młode roślinki na pędzie kwiatowym – pęd kwiatowy pocięty na 2 – 3 centymetrowe fragmenty i umieszczony wa jasnym, ciepłym i wilgotnym miejscu na powierzchni podłoża lub wstawiony w calości do pojemnika z wodą powinien dać nam nowe roślinki.
- Sadzonki wierzchołkowe – roślinki które tworzą łodygi możemy przeciąć w połowie i ukorzenić górną część. Dolna wypuści nowe liście.
- Podział łodyg – rosiczki o wzniesionym pokroju (Drosera adelae, Drosera affinis, Drosera pilosa), gdy nadmiernie wyrosną, możemy pociąć ichj łodygi na kilkucentymetrowe kawałki i ukorzenić.

Kwitnienie
Kwitnie od wiosny do końca lata. Na roślinie może być nawet kilkanaście kwiatostanów, a na każdym kwiatostanie kilkanaście do dwudziestu paru pojedynczych kwiatów. Większość jest samopylna. Gdy torebki nasienne zaczernieją możemy wysypać ich zawartość – maleńkie, czarne nasiona – na białą kartkę.

Uwagi
Nie karmimy rosiczek zbyt dużymi owadami – komar jest dla niej w sam raz. Ich głównymi ofiarami w hodowlach są ziemiórki. Rosiczki rosną szybko.

Problemy
Rosiczka nie sprawia większych problemów. Brak kropelek cieczy trawiennej może być spowodowany za niską wilgotnością przy dużym nasłonecznieniu lub zbyt małym nasłonecznieniem. Usychanie starszych liści jest normalnym zjawiskiem – roślina nic nie traci bo cały czas wyrastają nowe.

Stopień trudności uprawy
Rosiczki tej grupy należą do najłatwiejszych roślin w uprawie – i to nie tylko roślin owadożernych. Wystarczy im zapewnić dużo słonca i wodę na podstawce i można cieszyć się wspaniale rosnącą roślinką.

Wysokość
25 centymetrów.

Szerokość
25 centymetrów.

Drosera spp. – rosiczki strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej nie wymagające okresu spoczynku

Rosiczka przylądkowa – Drosera capensis
Rosiczka przylądkowa odm. 'Alba’ – Drosera capensis 'Alba’
Rosiczka Alicji – Drosera aliciae

Rosiczki pochodzące ze strefy zwrotnikowej i podzwrotnikowej, oraz część gatunków z Nowej Zelandii nie wymagają okresu spoczynku, gdyż w naturze przez cały rok mają mniej więcej taką samą temperaturę, jednak okres spoczynku części z nich nie zaszkodzi. Polecane są dla osób, które nie mogą zapewnić swoim roślinom niższej temperatury zimą.Rosiczki tworzą rozetkę kilkunastu owadożernych liści. Są one zielone, pokryte różowo – czerwonymi czułkami (odmiana 'Alba’ białymi). Na końcu każdego czułka znajduje się kropelka lepkiej, błyszczącej cieczy. Owad, który usiądzie na takim liściu przykleja się. Jego ruchy powodują zginanie się czułków w jego kierunku. Jeśli ofiara jest duża, liść zagina się i rozpoczyna się trawienie ofiary.

Podlewanie
Roślinę trzymamy w 2 – 3 centymetrowej warstwie wody pozbawionej wapnia. Woda do podlewania roślin owadożernych powinna być miękka i pozbawiona wszelkich związków chemicznych. Najlepsza jest taka z filtra odwróconej osmozy lub destylowana. Na czystych ekologicznie terenach możemy też użyć deszczówki. Jeśli nie możemy zapewnić roślinom takiej wody to chociaż przegotujmy zwykłą wodę z kranu przez kilka minut pod przykryciem. Często ją uzupełniamy, gdyż jest ona wrażliwa na przesuszenie podłoża (usychają końcówki liści). Rośliny nie potrzebują okresu spoczynku, jednak nic im się nie stanie gdy im go zapewnimy. W tym okresie podłoże musi być wilgotne, ale nie może być mokre.

Temperatura latem
Latem hodujemy ją w temperaturze 18 – 25 stopni.

Temperatura zimą
Opisywane tu gatunki nie potrzebują okresu spoczynku i mogą być przez cały rok hodowane w temperaturze pokojowej. Niższe temperatury zimą (5 – 10 stopni) im jednak nie szkodzą, należy jednak zmniejszyć wilgotność podłoża.

Okres spoczynku
Rosiczki te w zasadzie nie przechodzą okresu spoczynku – przez cały rok hodujemy je w takich samych warunkach. Gdyby jednak znalazły się w kompozycji z roślinami które wymagają spoczynku to spokojnie możemy je umieścić w niskiej temperaturze i nic im się nie stanie.

Rozmnażanie

- Z nasion – nie strtatyfikujemy ich. Pospolite gatunki są samopylne. Nasiona należy wysiać na powierzchnię wilgotnego poodłoża i postawić w jasnym, ciepłym i wilgotnym miejscu (26 stopni). Powinny wykiełkować po 2 – 3 tygodniach;
- Sadzonki liściowe – odrywamy u nasady zdrowego liścia i umieszczamy w podłożu lub kładziemy bezpośrednio na nim. Możemy też umieścić liście w połowie w pojemniku z destylowaną wodą;
- Sadzonki korzeniowe – z podłoża delikatnie wyciągamy korzeń rośliny i odcinamy jego fragment. Umieszczamy go na powierzchni wilgotnego podłoża, w wysokiej temperaturze i jasnym miejscu. Na całej jego szerokości powinny zacząć pojawiać się młode roślinki;
- Młode roślinki na pędzie kwiatowym – pęd kwiatowy pocięty na 2 – 3 centymetrowe fragmenty i umieszczony wa jasnym, ciepłym i wilgotnym miejscu na powierzchni podłoża lub wstawiony w całości do pojemnika z wodą powinien dać nam nowe roślinki;
- Sadzonki wierzchołkowe – roślinki które tworzą łodygi możemy przeciąć w połowie i ukorzenić górną część. Dolna wypuści nowe liście;
- Podział łodyg – rosiczki o wzniesionym pokroju (Drosera adelae, Drosera affinis, Drosera pilosa), gdy nadmiernie wyrosną, możemy pociąć ichj łodygi na kilkucentymetrowe kawałki i ukorzenić.

Uwagi
Nie karmimy rosiczek zbyt dużymi owadami – komar jest dla niej w sam raz. Ich głównymi ofiarami w hodowlach są ziemiórki. Rosiczki rosną szybko.

Stopień trudności uprawy
Rosiczki tej grupy należą do najłatwiejszych roślin w uprawie – i to nie tylko roślin owadożernych. Wystarczy im zapewnić dużo słońca i wodę na podstawce i można cieszyć się wspaniale rosnącą roślinką.

Wysokość
25 centymetrów.

Szerokość
25 centymetrów.

Drosera spp. – rosiczki wytwarzające zimą pąki przetrwalne

Rosiczka nitkowata – Drosera filiformis
Rosiczka okrągłolistna – Drosera rotundifolia
Rosiczka długolistna – Drosera anglica
Rosiczka pośrednia – Drosera intermedia

Rosiczki tworzą rozetkę kilkunastu owadożernych liści. Są one zielone, pokryte różowo – czerwonymi czułkami. Na końcu każdego czułka znajduje się kropelka lepkiej, błyszczącej cieczy. Owad, który usiądzie na takim liściu przykleja się. Jego ruchy powodują zginanie się czułków w jego kierunku. Jeśli ofiara jest duża, liść zagina się i rozpoczyna się trawienie ofiary.

Rosiczki te rosną w klimacie, w którym występuje mroźna zima (jak na przykład w Polsce). Wytworzenie zwartych pąków (krótkich liści) umożliwia im przetrwanie niekorzystnych warunków.

Nasłonecznienie
Stawiamy na nasłonecznionym parapecie. Musimy jednak pamiętać wtedy o odpowiednio wysokiej wilgotności podłoża. Nie trzeba się bać o to, że kropelki cieczy poparzą liście – rosiczka reguluje jej ilość w zależności od pogody (najwięcej cieczy jest na niej od wieczora do rana oraz w pochmurne dni).

Podlewanie
Roślinę trzymamy w 2 – 3 centymetrowej warstwie wody pozbawionej wapnia (destylowana, z filtra RO lub chociaż przegotowana). Często ją uzupełniamy, gdyż jest ona wrażliwa na przesuszenie podłoża (usychają końcówki liści). W okresie spoczynku podłoże musi być lekko wilgotne, ale nie może być mokre.

Temperatura latem
Latem hodujemy ją w temperaturze 18 – 25 stopni.

Temperatura zimą
Zimą wymaga temperatury około 5 – 10 stopni. Wyższe temperatury w tym okresie sprawią, że roślina będzie w następnym roku słabo rosła. Pamiętajmy o zmniejszeniu zimą częstotliwości podlewania.

Okres spoczynku
Rosiczka ta wymaga okresu spoczynku. W tym czasie należy ją umieścić w pomieszczeniu, w którym będzie miała dostęp do dużej ilości światła, a w którym temperatura utrzymuje się pomiędzy 5 a 10 stopni. Roślina powinna mieć w tym czasie tylko lekko wilgotne podłoże – w żadnym wypadku nie powinna stać w wodzie. Minimalny czas okresu spoczynku to 4 do 6 tygodni, może on jednak trwać nawet trzy miesiące. Jesli nie mamy możliwości zapewnienia roślinie takich warunków musimy uciec się do jakiejś „sztuczki”. Pierwsza z nich polega na podlaniu a następnie umieszczeniu rośliny w foliowej torebce. Tak zapakowaną roślinę umieszczamy jeszcze dodatkowo w papierowej torebce i wkładamy na minimum 4 tygodnie do lodówki (ale nie do zamrażarki). Sprawdzamy raz na tydzień czy z rośliną nie dzieje się coś złego. Nie jest to idealny sposób i powinniśmy go używać jako ostateczności, ale generalnie lepszy taki niż żaden okres spoczynku. Drugi sposób to sprawdzenie temperatury na parapecie. Czasem nawet przy nowych oknach temperatura jest tam niższa – pomijając ewentualną nieszczelność okien powietrze w zetknięciu się z zimną szybą ochładza się i spływa w dół. Jeśli tak się dzieje to wystarczy nie przesadzać z kaloryferem i rośliny mogą zimować w miejscu, gdzie rosły przez cały rok.

Rozmnażanie

- Z nasion – większość pospolitych gatunków jest samopylna, ale niektóre wymagają zapylenia krzyżowego. Nasiona wymagają stratyfikacji: należy wysiać je na lekko wilgotne podłoże do doniczki z otworami odpływowymi, wstawić tą doniczkę do nieco większej osłonki (doniczki bez otworów odpływowych), nalać na spód odrobinę wody i całość wstawić na 4 – 6 tygodni do lodówki (ale nie do zamrażalnika). Po tym czasie doniczkę ustawiamy w jasnym, ciepłym (około 25 stopni C) i wilgotnym miejscu. Po 2 – 3 tygodniach nasiona powinny zacząć kiełkować;
- Sadzonki liściowe – odcinamy zdrowego liścia i umieszczamy w podłożu tylko część posiadającą czułki. Możemy też umieścić liście w połowie w pojemniku z destylowaną wodą;
- Sadzonki korzeniowe – z podłoża delikatnie wyciągamy korzeń rośliny i odcinamy jego fragment. Umieszczamy go na powierzchni wilgotnego podłoża, w wysokiej temperaturze i jasnym miejscu. Na całej jego szerokości powinny zacząć pojawiać się młode roślinki;

Kwitnienie
Kwitnie od wiosny do końca lata.Na kwiatostanie jest kilkanaście do dwudziestu paru pojedynczych kwiatów.

Uwagi
Nie karmimy rosiczek zbyt dużymi owadami – komar jest dla niej w sam raz. Rosiczki rosną szybko.

Stopień trudności uprawy
Hoduje się ją dosyć łatwo. Problem może sprawić jedynie okres spoczynku.

Wysokość
35 centymetrów.

Szerokość
35 centymetrów.

Drosera spp. – rosiczki lasu równikowego (Queensland)

Rosiczka przerastająca – Drosera prolifera
Rosiczka cieniolubna – Drosera schizandra
Rosiczka Adeli – Drosera adelae

Rosiczka tworzy rozetkę kilkunastu owadożernych liści. Są one zielone, pokryte różowo – czerwonymi czułkami. Na końcu każdego czułka znajduje się kropelka lepkiej, błyszczącej cieczy. Owad, który usiądzie na takim liściu przykleja się. Jego ruchy powodują zginanie się czułków w jego kierunku. Jeśli ofiara jest duża, liść zagina się i rozpoczyna się trawienie ofiary.

Gatunki te pochodzą z Australii, z miejsc niezbyt nasłonecznionych ale bardzo wilgotnych.
Wygląd

Wysokość 15 cm.
Szerokość 15 cm.

Nasłonecznienie
Rosiczki te nie wymagają dużej ilości światła, niemniej tylko Drosera adelae nie może być wystawiona na pełne słońce (chociaż przy dużym nasłonecznieniu jej liście wybarwiają się na czerwono). Dwa pozostałe gatunki mogą być stawiane na nasłonecznionych parapetach, ale powinniśmy uważać latem na silne, południowe słońce.

Podlewanie
Drosera adelae musi stać w 2-3 centymetrowej warstwie wody pozbawionej wapnia (destylowana, z filtra RO lub chociaż przegotowana). Drosera schizandra i Drosera prolifera nie stawiamy w wodzie tylko podlewamy przez podsiąkanie (dolewamy wodę gdy poprzednia zostanie przez roślinę wchłonięta z podstawki).

Wilgotność otoczenia
Potrzebna jest im bardzo wysoka wilgotność – nawet do 100% stężenia pary wodnej w powietrzu (u Drosera prolifera wskazane jest trochę niższe). Dobrym sposobem jest hodowla w terrarium lub chociaż postawienie doniczki z podstawką na tacy z kulkami absorbującymi wodę. Nie zraszajmy rosiczki, gdyż może jej to zaszkodzić.

Temperatura

Temperatura latem

Latem hodujemy ją w temperaturze 18-25°C.

Temperatura zimą

Rosiczki te wymagają cały rok równej temperatury. Są wrażliwe na jej nagłe spadki.

Nawożenie
Nigdy nie nawozimy rosiczki.

Przesadzanie
Rosiczkę przesadzamy co 2 – 3 lata do torfu pozbawionego substancji odżywczych.

Okres spoczynku
Rosiczki te nie przechodzą okresu spoczynku – przez cały rok hodujemy je w takich samych warunkach.

Rozmnażanie

Z nasion – nie jest możliwe;
Sadzonki liściowe – odrywamy u nasady zdrowego liścia i umieszczamy w podłożu lub kładziemy bezpośrednio na nim. Możemy też umieścić liście w połowie w pojemniku z destylowaną wodą;
Sadzonki korzeniowe – z podłoża delikatnie wyciągamy korzeń rośliny i odcinamy jego fragment. Umieszczamy go na powierzchni wilgotnego podłoża, w wysokiej temperaturze i jasnym miejscu. Na całej jego szerokości powinny zacząć pojawiać się młode roślinki;
Młode roślinki na pędzie kwiatowym – na końcach pędów kwiatowych Drosera prolifera wyrastają często młode roślinki. Także pęd kwiatowy pocięty na 2 – 3 centymetrowe fragmenty i umieszczony je w jasnym, ciepłym i wilgotnym miejscu na powierzchni podłoża lub wstawiony w całości do pojemnika z wodą powinien dać nam nowe roślinki;
Sadzonki wierzchołkowe – roślinki które tworzą łodygi możemy przeciąć w połowie i ukorzenić górną część. Dolna wypuści nowe liście;
Podział łodyg – rosiczki o wzniesionym pokroju (Drosera adelae, Drosera affinis, Drosera pilosa), gdy nadmiernie wyrosną, możemy pociąć ich łodygi na kilkucentymetrowe kawałki i ukorzenić.

Kwitnienie
Kwitnie od wiosny do końca lata. Na jednym kwiatostanie jest kilka do kilkunastu pojedynczych kwiatów. Kwiaty nie zawiązują nasion.

Stopień trudności uprawy
Hoduje się ją dosyć łatwo.

Uwagi
Nie karmimy rosiczek zbyt dużymi owadami – komar jest dla niej w sam raz. Rosiczki rosną szybko.

Drosera spp. – rosiczki typu petiolaris

Drosera paradoxa
Drosera faloneri

Ta grupa rosiczek została odkryta stosunkowo niedawno. Rosną one w północnej części Australii.

Nasłonecznienie

Lubią dużą ilość niebezpośredniego światła. Zimą – w okresie wzrostu – konieczne jest doświetlanie.

Podlewanie

Podlewamy przez podsiąkanie miękką wodą. W okresie wzrostu podłoże powinno być stale bardzo wilgotne, jednak woda z podstawki powinna zostać wchłonięta przed nalaniem następnej. W okresie spoczynku podłoże powinno być zaledwie lekko wilgotne.

Wilgotność otoczenia

Latem, w okresie spoczynku, powinna wynosić 20 od 40%. Zimą musi być dużo wyższa – pomiędzy 50 a 90%.

Temperatura

Temperatura latem: Latem rośliny te przechodzą okres spoczynku. Od lutego do października temperatura powinna wynosić od 14 do 32°C.

Temperatura zimą: Zimą (od listopada do stycznia) rośliny te intensywnie rosną. Powinny mieć wtedy temperaturę pomiędzy 24 a 32°C.

Nawożenie

Nigdy nie nawozimy roślin owadożernych.

Przesadzanie

Rozmnażanie

Z sadzonek liściowych – odrywamy tuż u nasady rośliny zdrowego liścia i kładziemy go na powierzchni wilgotnego podłoża lub umieszczamy go w nim do połowy. Okrywamy folią i umieszczamy w jasnym i ciepłym miejscu. Na liściu zaczną pojawiać się młode roślinki, które możemy porozsadzać gdy wytworzą własny system korzeniowy;
Z nasion – kiełkują w temperaturze 25 do 35°C i wysokiej wilgotności.

Kwitnienie

Najczęściej kwitną w listopadzie i/lub w maju.

Uwagi

Problemy

Są to rośliny trudne w uprawie głównie ze względu na to, że potrzebują wysokiej temperatury zimą – najlepiej około 30 stopni.

Drosera spp. – rosiczki dwudzielne (widłolistne)

Drosera binata
Drosrera dichotoma
Drosera multifida

Rosiczki te od innych rosiczek różnią się tym, ze ich liście nie są jednolite, ale się rozdwajają: Drosera binata na dwa, Drosera dichotoma po rozdwojeniu się na dwa rozdwaja się z każdej strony jeszcze raz, a Drosera multifida idzie jeszcze o krok dalej. Liście on pierwszego „rozejścia się” pokryte są czułkami. Na końcu każdego czułka znajduje się kropelka lepkiej, błyszczącej cieczy. Owad, który usiądzie na takim liściu przykleja się. Jego ruchy powodują zginanie się czułków w jego kierunku. Jeśli ofiara jest duża, liść zagina się i rozpoczyna się trawienie ofiary.

Rosiczki te – z wyjątkiem Drosera multifida – powinny przejść choć krótki okres spoczynku.

Wygląd

Wysokość: 50 cm.
Szerokość: 50 cm.

Podlewanie
Roślinę trzymamy w 2-3 centymetrowej warstwie wody pozbawionej wapnia (destylowana, z filtra RO lub chociaż przegotowana). Często ją uzupełniamy, gdyż jest ona wrażliwa na przesuszenie podłoża (usychają końcówki liści). Rośliny nie potrzebują okresu spoczynku, jednak dobrze jest im go zapewnić. W tym okresie podłoże musi być wilgotne, ale nie może być mokre.

Wilgotność otoczenia
Rosiczki te lubią wysoką wilgotność. Dobrym sposobem jest postawienie doniczki z podstawką na tacy z kulkami absorbującymi wodę. Drosera multifida najlepiej rośnie w terrariach, gdyż ma największe zapotrzebowanie na wodę w powietrzu. Nie zraszajmy rosiczki, gdyż może jej to zaszkodzić.

Temperatura

Temperatura latem

Latem hodujemy ją w temperaturze 18-25°C.

Temperatura zimą

Temperatury pokojowe w tym okresie nie zaszkodzą roślinom, jednak temperatura około 5-10°C na pewno się roślinom przysłuży. Pamiętajmy o zmniejszeniu częstotliwości podlewania przy obniżonej temperaturze.

Okres spoczynku
Rosiczka ta powinna przejść okresu spoczynku. W tym czasie należy ją umieścić w pomieszczeniu, w którym będzie miała dostęp do dużej ilości światła, a w którym temperatura utrzymuje się pomiędzy 5 a 10 stopni. Roślina powinna mieć w tym czasie tylko lekko wilgotne podłoże – w żadnym wypadku nie powinna stać w wodzie. Minimalny czas okresu spoczynku to 4 do 6 tygodni, może on jednak trwać nawet trzy miesiące. Jeśli nie mamy możliwości zapewnienia roślinie takich warunków musimy uciec się do jakiejś „sztuczki”. Pierwsza z nich polega na podlaniu a następnie umieszczeniu rośliny w foliowej torebce. Tak zapakowaną roślinę umieszczamy jeszcze dodatkowo w papierowej torebce i wkładamy na minimum 4 tygodnie do lodówki (ale nie do zamrażarki). Sprawdzamy raz na tydzień czy z rośliną nie dzieje się coś złego. Nie jest to idealny sposób i powinniśmy go używać jako ostateczności, ale generalnie lepszy taki niż żaden okres spoczynku. Drugi sposób to sprawdzenie temperatury na parapecie. Czasem nawet przy nowych oknach temperatura jest tam niższa – pomijając ewentualną nieszczelność okien powietrze w zetknięciu się z zimną szybą ochładza się i spływa w dół. Jeśli tak się dzieje to wystarczy nie przesadzać z kaloryferem i rośliny mogą zimować w miejscu, gdzie rosły przez cały rok.

Rozmnażanie

Z nasion – wymaga zapylenia krzyżowego. Nasiona wymagają stratyfikacji: należy wysiać je na lekko wilgotne podłoże do doniczki z otworami odpływowymi, wstawić tą doniczkę do nieco większej osłonki (doniczki bez otworów odpływowych), nalać na spód odrobinę wody i całość wstawić na 4-6 tygodni do lodówki (ale nie do zamrażalnika). Po tym czasie doniczkę ustawiamy w jasnym, ciepłym (około 25°C) i wilgotnym miejscu. Po 2-3 tygodniach nasiona powinny zacząć kiełkować;
Sadzonki liściowe – ociniamy zdrowego liścia i umieszczamy w podłożu tylko część posiadającą czułki. Możemy też umieścić liście w połowie w pojemniku z destylowaną wodą;
Sadzonki korzeniowe – z podłoża delikatnie wyciągamy korzeń rośliny i odcinamy jego fragment. Umieszczamy go na powierzchni wilgotnego podłoża, w wysokiej temperaturze i jasnym miejscu. Na całej jego szerokości powinny zacząć pojawiać się młode roślinki;

Kwitnienie
Kwitnie od wiosny do końca lata. Na roślinie może być nawet kilkanaście kwiatostanów, a na każdym kwiatostanie kilkanaście do dwudziestu kilku pojedynczych kwiatów. Maja charakterystyczny kwiatostan – łodyga rozdwaja się i dopiero na tej części powstają kwiaty.

Stopień trudności uprawy
Hoduje się ją dosyć łatwo. Problemem jest wysoka wilgotność konieczna dla Drosera multifida i okres ewentualnego zimowania.

Uwagi
Nie karmimy rosiczek zbyt dużymi owadami – komar jest dla niej w sam raz. Rosiczki rosną szybko.

Drosera spp. – rosiczki pigmejskie

Rosiczka nadobna – Drosera pulchella
Rosiczka maleńka – Drosera pygmaea
Rosiczka skręcona – Drosera scorpioides

Większość roślin okres spoczynku przechodzi zimą. Jest to dla nas naturalne – zimą spada ilość światła, pojawiają się ujemne temperatury, z zamarzniętej ziemi prawie nie da się pobierać wody, trudniej jest złapać jakiegoś owada. Co jednak zrobić, gdy żyje się w klimacie, w którym lato także nie jest zbyt sprzyjającym okresem do życia? Gdy wilgotność otoczenia spada do zaledwie kilku procent, nie pada deszcz, a promienie słoneczne stają się zabójcze? Da się wtedy żyć? Otóż da. Metodę na przeżycie w takim klimacie „opracowały” rosiczki pigmejskie. Skoro próby w zabójczo gorącym klimacie sprawiają tyle problemów postanowiły, że w tym okresie będą przechodziły okres spoczynku, natomiast w czasie zimy, która daje lepsze warunki (najniższe temperatury zbliżają się „zaledwie” do zera, woda jest i do tego nie zamarznięta (deszcze), promienie słoneczne nie są tak silne, a przy temperaturach nie spadających poniżej zera są owady), będą rosły.

Podział rosiczek pigmejskich

Rosiczki pigmejskie wymagające letniego spoczynku (produkujące letnie pąki przetrwalne.

Gleba w lecie: bardzo sucha, pozostawić lekko wilgotną dolną część podłoża.

Drosera androsacea
Drosera barbigera
Drosera barbigera subsp. silvicola
Drosera callistos
Drosera citrina
Drosera citrina var. nivea
Drosera closterostigma
Drosera dichrosepala
Drosera dichrosepala subsp. enodes
Drosera echinoblatus
Drosera eneabba
Drosera grievei
Drosera helodes
Drosera hyperostigma
Drosera lasiantha
Drosera leucoblasta
Drosera mannii
Drosera miniata
Drosera oreopodion
Drosera paleacea subsp. paleacea
Drosera paleacea subsp. leioblastus
Drosera paleacea subsp. roseana
Drosera paleacea subsp. stelliflora
Drosera paleacea subsp. trichocaulis
Drosera parvula
Drosera parvula subsp. sargentii
Drosera pedicellaris (new)
Drosera platystigma
Drosera pycnoblasta
Drosera rechingeri
Drosera scorpioides
Drosera sewelliae
Drosera spilos
Drosera walyunga

Rosiczki pigmejskie nie przechodzące letniego spoczynku, a jedynie spowalniają swój wzrost.

Podłoże w okresie letnim lekko wilgotne.

Drosera ericksoniae
Drosera pulchella
Drosera nitidula subsp. nitidula
Drosera nitidula var. allantostigma
Drosera nitidula var. leucostigma
Drosera nitidula subsp. omissa
Drosera nitidula var allantostigma x Drosera ericksoniae
Drosera nitidula subsp.omissa x Drosera occidentalis subsp. occidentalis (Drosera x „Lake Badgerup”)
Drosera nitidula subsp. omissa x Drosera pulchella

Rosiczki pigmejskie nie przechodzące okresowego spoczynku

Preferują stale wilgotne podłoże.

Drosera occidentalis subsp. occidentalis
Drosera occidentalis var. microscapa
Drosera occidentalis subsp. australis
Drosera pygmaea

Wygląd
Rosiczki te mają niewielkie rozmiary. Ich średnica sięga od kilkunastu do kilkudziesięciu milimetrów

Nasłonecznienie
Są to rośliny pochodzące z australijskich pustyń, więc wymagają bardzo jasnego stanowiska. Niektóre wrażliwe gatunki wymagają doświetlania zimą.

Podlewanie
Zimą podlewamy jak normalne rosiczki – rośliny powinny stać w wodzie. Latem mniej wrażliwe rośliny możemy hodować tak samo, natomiast bardziej wrażliwe gatunki – po wprowadzeniu w okres spoczynku – podlewajmy sporadycznie – tylko tyle, by roślinki przeżyły.

Wilgotność otoczenia
Zimą roślinom wyższą wilgotność zapewni mokre podłoże – 40 do 80% stężenie pary wodnej. Nie podwyższajmy im wilgotności powietrza zimą i nie zraszajmy: przy wilgotności 80-100% rośliny zginą.

Temperatura

Temperatura latem

Jeśli latem nie przekroczymy temperatury 21°C to część bardziej odpornych gatunków możemy hodować przez cały rok. Jeśli jednak temperatura przekroczy 25°C powinniśmy wprowadzić je w okres spoczynku. Dotyczy to także rzadszych gatunków.

Temperatura zimą

Chłodna temperatura pokojowa. Rośliny te najlepiej rosną w temperaturze 5 do 20°C.

Nawożenie
Nigdy nie nawozimy roślin owadożernych.

Przesadzanie
Rosiczki te są małe i z reguły przesadzamy je tylko w nagłych wypadkach. Mają one długie korzenie i nie lubią ich naruszania. Najlepiej zrobić to po wyprodukowaniu przez nie rozmnóżek (gemm). Nie przesadzajmy rzadkich i wrażliwych gatunków. Skład podłoża zależy od gatunku: niektóre można hodować w samym torfie, niektóre wymagają torfu z piaskiem w stosunku 1:1, 1:2 lub 1:3, a część gatunków można hodować nawet w samym gruboziarnistym piasku.

Rozmnażanie

Z nasion – niektóre same zawiązują nasiona, niektóre wymagają zapylenia. Nasiona wysiewa się na wilgotnym podłożu i ustawia w ciepłym (2°C) i bardzo jasnym miejscu; gemmy – są to przekształcone liście, które służą do rozmnażania się rosiczkom pigmejskim (z wyjątkiem Drosera glanduligiera, która gemm nie produkuje). Tworzą się one w centrum rośliny. Gdy gemmae dojrzeją i zaczną „odchodzić” od rośliny macierzystej możemy je stamtąd zabrać i umieścić je na powierzchni wilgotnego podłoża. Mają one łódkowaty kształt i na podłoże powinny być kładzione właśnie jak łódka na wodę. Pod wpływem światła i wysokiej wilgotności w ciągu kilku dni do kilku tygodni wyrastają z nich dorosłe rośliny. Od czasu wysiania opiekujemy się nimi jak dorosłymi roślinami. Gemmae mają dość krótki „okres ważności” i jeśli chcemy je przechowywać przez dłuższy czas musimy je umieścić je w temperaturze 0-5°C w wilgoci.

Kwitnienie
Rośliny z tej grupy mają z reguły bardzo ładne kwiaty, często pędy kwiatowe są większe od samych roślin.

Uwagi
Drosera mannii, Drosera nitidula, Drosera paleacea, Drosera pygmaea, Drosera pulchella, mieszańce i jeszcze kilka gatunków nie wymagają zimowego okresu spoczynku i przy temperaturze nie przekraczającej 25 stopni mogą być hodowane na podstawce z wodą przez cały rok. Drosera grievei, Drosera lasiantha, Drosera nivea, Drosera scorpioides, Drosera silvicola, Drosera stelliflora, Drosera androsacea, Drosera helodes, Drosera echinoblastus i Drosera leioblastus wymagają suchego okresu spoczynku. Jeśli jednak roślina rośnie normalnie, to nie wprowadzajmy jej w spoczynek na siłę. Sama pokaże nam, że chce odpocząć.

Problemy
Często giną w okresie suszy (zwłaszcza starsze egzemplarze).

Stopień trudności uprawy
Rosiczki te mogą sprawiać problemy. Mają one dość złożony cykl życiowy, część gatunków pod niektórymi względami różni się od innych. Wymagają sporo uwagi. Niemniej niektóre gatunki nie są – jak na rośliny owadożerne – trudne w hodowli.

Drosera spp. – rosiczki bulwiaste

Rosiczka tarczowata – Drosera peltata
Rosiczka czerwonobulwkowa – Drosera erythrorhiza

Rosiczki bulwiaste żyją na terenach, w których występuje pora sucha i pora deszczowa. W czasie pory suchej pędy nadziemne zamierają, a pod ziemią tworzą się bulwy umożliwiające im przeżycie niekorzystnych warunków.

Wygląd
Wysokość Drosera gigantea do metra wysokości, pnące nawet do kilku metrów. Szerokość Drosera gigantea około 60 centymetrów.

Nasłonecznienie
W czasie wzrostu wymagają bardzo dużej ilości światła, ale nie lubią mocnego, bezpośredniego słońca. Podczas okresu spoczynku nie jest to konieczne.

Podlewanie
Gdy rosną podlewamy je tak, jak inne rosiczki. Gdy przechodzą okres spoczynku podłoże powinno być przesuszone, ale nie zupełnie suche. Jest to bardzo ważne i zarazem bardzo trudne – zalana bulwka zgnije, przesuszona zwiędnie. Najlepiej jest zraszać delikatnie wierzch podłoża by nie dopuścić do zupełnego przeschnięcia. Gdy zauważymy obumieranie liści nie wysuszmy podłoża od razu – łodyga łącząca liście z bulwą musi mieć czas na przetransportowanie substancji odżywczych z liści do bulwy. Nagłe wysuszenie podłoża uniemożliwi to i bulwa może nie wzejść w kolejnym sezonie. Niektóre gatunki, takie jak Drosera whittakeri czy Drosera gigantea mogą zimować w wilgotnym podłożu.

Wilgotność otoczenia
Wilgotność wystarczająca tym roślinom pochodzi z podłoża.

Temperatura

Temperatura latem
Jeśli temperatura latem przekroczy 20°C rośliny wchodzą w okres spoczynku. Pędy naziemne zamierają i roślina spędza lato w postaci bulw.

Temperatura zimą
Normalna temperatura pokojowa, choć jeśli mamy możliwość zapewnijmy im trochę niższą.

Nawożenie
Nie nawozimy roślin owadożernych. Ich korzenie nie są przystosowane do pobierania nawozu i zbyt wysokie stężenie azotu w podłożu pali je. Roślin owadożernych nie musimy nawozić – wystarczy co jakiś czas dać im jakiegoś owada.

Przesadzanie
Roślinom tym wystarczy przesadzanie raz na kilka lat i to głównie po to, by zrobić przegląd bulwek potomnych (każde następne pokolenie znajduje się trochę niżej i w efekcie roślinom coraz trudniej jest wyjść na powierzchnie, a coraz łatwiej zgnić podczas stania doniczki w wodzie). Robimy to tylko gdy są one w postaci bulw. Nie przesadzamy rosnących roślin. Pojemniki w których rosną powinny być dość duże (zwłaszcza wysokie) gdyż łatwiej jest o kontrolowanie w nich wilgotności podłoża.

Okres spoczynku
Rośliny te przechodzą okres spoczynku od kwietnia/czerwca do października/grudnia. Najczęściej dostajemy w postaci bulw. Wkładamy je do plastikowego woreczka z niewielką ilością wilgotnego mchu torfowca i umieszczamy w ciemnym miejscu. Woreczek nie może być zamknięty. bo bulwa zacznie gnić. Gdy zauważymy, że z bulwy wyrasta łodyżka przygotowujemy doniczkę z podłożem, robimy w ziemi otwór i umieszczamy tam bulwę stożkiem wzrostu do góry. Gdy roślina zamiera możliwości są dwie: pierwsza to delikatne wyciągnięcie bulwy i umieszczenie jej ponownie w woreczku. Druga to pozostawienie w doniczce. W tym czasie nie trzymamy jej na podstawce z wodą, a tylko delikatnie zraszamy podłoże, by zupełnie nie wyschło. Gdy tylko zauważymy pierwsze oznaki wzrostu umieszczamy doniczkę na podstawce z wodą.

Rozmnażanie

Z nasion – kwitną często dopiero po kilku latach. Większość wymaga zapylenia krzyżowego (Drosera peltata czy Drosera auriculata są samopylne). Wykiełkowanie nasion jest trudne: wymagają one 2-3 miesięcznego pobytu na słońcu (lub pod silnym źródłem światła), po czym intensywnego podlewania, niektóre potrzebują skaryfikacji (wysokiej temperatury). Mogą nam wykiełkować nawet po 2-3 latach. Generalnie najlepsze efekty przynosi potraktowanie nasion kwasem giberelinowym, który znacznie poprawia procent kiełkowalności nasion;
Bulwy przybyszowe – w okresie wzrostu tworzą one pod ziemią nowe bulwy, z których w kolejnym sezonie wyrastają młode rośliny;
Sadzonki liściowe – odrywamy u nasady zdrowego liścia i umieszczamy w podłożu lub kładziemy bezpośrednio na nim (rosiczki lasów tropikalnych). Możemy też umieścić liście w połowie w pojemniku z destylowaną wodą. Wiele rosiczek bulwiastych może być trudna do rozmnożenia tą metodą, choć Drosera gigantea dobrze na nią reaguje.

Kwitnienie
Na pędzie jest kilka do kilkudziesięciu kwiatów. Niektóre gatunki kwitną z naturze po pożarach.

Problemy
Problemem może być przechowanie bulw latem: zbyt niska wilgotność sprawia, że bulwy usychają, zbyt wysoka, że gniją.

Stopień trudności uprawy
Generalnie są to rośliny trudne w uprawie.

Uwagi
Na anglojęzycznych stronach można się zetknąć z pewnym podziałem rosiczek bulwiastych związanych z ich wyglądem: o pokroju wzniesionym (erect), pnące (climbing), „wiatraczkolistne” (fan-leafed) i o pokroju rozetki (rosetted).

Rafał Pitera

Opracowano na podstawie:

„Rośliny mięsożerne – zwane też owadożernymi”, Zbigniew Podbielkowski, Barbara Sudnik-Wójcikowska, Wydawnictwo: MULTICO
„Savage garden”, Peter D’Amato, Wydawnictwo: Ten Speed Press;
„Carnivorous plants of the world” , James and Patricia Pietropaolo, Wydawnictwo: Timber press;
„Growing Carnivorous Plants”, Barry Rice, Wydawnictwo: Timber press;

Liczba wyświetleń: 5297