Python curtus – pyton krótkoogonowy

Python curtus – pyton krótkoogonowy

Nazewnictwo

Nazwa polska: Pyton krwisty, pyton malajski

Nazwa angielska: Blood python (P. c. brongersmani Stull, 1938), Sumatran Short – tailed python (P. c. curtus Schlegel, 1872), Borneo Short – tailed python (P. c. breitensteini Steindachner, 1880)

Nazwa niemiecka: Blutpython, Kurzschwanzpython, Buntpython

Nazwa czeska: Krajta pestrá

Nazwa rosyjska: Piestryj pyton

Systematyka

Domena	Eukaryota – eukarionty
Królestwo	Animalia – zwierzęta
Typ	Chordata – strunowce
Podtyp	Vertebrata – kręgowce
Gromada	Sauropsida – zauropsydy
Podgromada	Diapsida – diapsydy
Nadrząd	Lepidosauria – lepidozaury
Rząd	Squamata – łuskonośne
Podrząd	Serpentes – węże
Infrarząd	Alethinophidia
Rodzina	Pythonidae – pytony
Rodzaj	Python
Gatunek	Python curtus – pyton krótkoogonowy (Schlegel, 1872)

Długość życia

Jak większość dusicieli w dobrych warunkach hodowlanych przeżywają kilkanaście do dwudziestu paru lat.

Wygląd

W pierwszym wrażeniu pyton ten zdaje się być znacznie otyłym wężem. Jego krótkie ciało potrafi mieć znaczny obwód bowiem dorosłe osobniki potrafią dorównać w tym wymiarze dorosłemu i to dobrze umięśnionemu mężczyźnie – czyli około 60 cm. Ciężar dorosłego osobnika w dobrej kondycji może przekraczać 20 kg. Głowa wyraźnie oddzielona od reszty ciała jest duża i spłaszczona o klinowatym kształcie, język czarny, którym bada otoczenie. Oczy dość małe z ciemno brązową tęczówką i pionowa źrenicą są rozmieszczone po bokach głowy. Ogon tego gatunku zgonie z jego nazwą jest krótki ale jest dość chwytny. Niekiedy ciało tego pytona szczególnie, gdy długo nie jadł i jest zwinięty ma nieco trójkątny przekrój. Ubarwienie to różne ciemnobrązowe czerwone, pomarańczowe, żółte i cętki i plamy po bokach przechodzące w drobne czarne plamki. Wśród wszystkich podgatunków rozróżniamy trzy podstawowe odmiany ubarwienia: czerwoną, żółtą i szarą. Dominują one głównie u dorosłych osobników, bo młode zazwyczaj są jaśniejsze i żywiej ubarwione. Jednak typowo krwistoczerwone ubarwienie jest charakterystyczne głównie dla Python curtus brongersmani. Podgatunek ten różni się także tym, że nie posiada drobnych łusek pod okiem (suboculare) oddzielających oko od łusek wargi górnej (supralabiale). Dorosłe pozostałych podgatunków są zazwyczaj brązowe, ciemnobrązowo-szare. Brzuch jest zazwyczaj jest jasny, żółtawy biały z lekkim odcieniem różowym.

Wygląd

W zależności od podgatunku, ale rzadko dorosłe osobniki przekraczają 2 metry. Choć zdarzyły się osobniki podgatunku mierzące 3,1 metra.

Występowanie

Podgatunek nominalny zamieszkuje zachodnia część Sumatry, P. c. brongersmani żyje na terenach wschodniej Sumatry (od terenów występowania poprzedniego podgatunku oddziela pasmo wysokich gór) i części południowej Półwyspu Malajskiego. Podgatunek P. c. breitensteini spotykany jest na Borneo.

Cechy szczególne

Duży masywny wąż nie zawsze łatwy w kontaktach z człowiekiem. Prowadzi raczej „osiadły” tryb życia i nie niepokojony potrafi spędzać w jednym miejscy terrarium długie, nawet kilkutygodniowe, okresy. Wąż ten także potrafi długo nie jeść i a jego zwolniony metabolizm doprowadza do tego, że odchody po posiłku może wydalić nawet po kilku miesiącach.

Ciekawostki

Rokrocznie w ich ojczyźnie jest zabijanych ponad 60 tys. tych węży w celu produkcji galanterii skórzanej (butów, torebek, kurtek). Głównie tyczy się to podgatunku P. c. brongersmani. Pozostałe podgatunki są częściej obiektem importu i handlu do sklepów i hurtowni zoologicznych głównie w USA.Należy tu przytoczyć hasło wielu organizacji zajmujących się ochroną zagrożonych gatunków i ich naturalnych siedlisk i populacji „kiedy skończy się kupowanie skończy się bezsensowne zabijanie”.

Aktywność

Jak wcześniej napisałem jest to wąż o bardzo małej aktywności, jeżeli jednak zgłodnieje to raczej o zmierzchu i w nocy próbuje poszukiwać potencjalnych ofiar.

Biotop

Żyje na obrzeżach tropikalnych lasów deszczowych. Zasiedla tereny o wysokiej wilgotności bagna, moczary, pobliża zakoli rzek o spokojnym prądzie lub stojącej wodzie. Długie godziny spędza zagrzebany w wilgotnym podłożu lub zanurzony w wodzie aż po czubek pyska.

Terrarium

Ze względu na rozmiary węza i jego specyficzne wymagania środowiskowe urządzamy mu przestronne terrarium wilgotnego typu. Wymagana duża wilgotność w terrarium eliminuje w zasadzie konstrukcje drewniane lub metalowe, bo te szybko ulegają zepsuciu. Dobrze sprawdzają się konstrukcje szklano betonowe. Terrarium nie wymaga bogatego wyposażenia. Węże te ze względu na swoją wagę nie wspinają się (nawet osobniki młode). Wystarczy nisko osadzona półka skalna by wąż mógł się na niej wygrzewać lub o jej występy zrzucać wylinkę. Część dna terrarium trzeba utrzymywać w dość wysokiej wilgotności by była wręcz błotnista. Jako podłoża możemy użyć substratu kokosowego, torfu, kęp mchu torfowca mieszaniny trocin i torfu. Jego grubość powinna być na tyle duża by wąż mógł się w nim cały zagrzebać. Wymagany jest duży basen taki, by cały wąż mógł się w nim zanurzyć. Woda w nim musi być często wymieniana i zawsze czysta. Miejsca częstszego przebywania węża powinno być zacienione i dobrze tam stworzyć ukrycia dla nie stresującego bytowania węża w terrarium.

Wielkość terrarium

Dla młodych mierzących 40 cm osobników wystarczają mniejsze pomieszczenia o rozmiarach 60x50x40 cm. Dla dorosłej pary minimum to 200x150x100 cm. Duże rozmiary wynikają z tego, ze każdy osobniki musi mieć własne miejsce do leżenia bo gdy brak miejsca powoduje wspólne leżenie w jednym miejscu „jeden na drugim” ze względu na duży ciężar węża może dojść do zaduszenia osobnika pod spodem. Wśród niektórych hodowców przy indywidualnym chowie dominuje zasada minimum długości to 2/3 długości ciał węża, a szerokość to 1/2 długości węża.

Oświetlenie

Nie lubią intensywnego jasnego oświetlenia w związku z tym oświetlamy tylko część terrarium przez 12-14 godzin przytłumionym (najlepiej czerwonym stosowanym w ciemniach fotograficznych) światłem lamp promiennikowych. Ze względu na nocny tryb życia i „ciemności” panujące z dnia w ich naturze zbędnym zdaje się stosowanie lamp UVB.

Temperatura

Stosujemy podgrzewanie 2/3 podłoża „od dołu” pod postacią kabli i płytek grzewczych (zabezpieczonych odpowiednio by nie uległy uszkodzeniu i nie spowodowały spięć ani porażenia węża lub osoby obsługującej terrarium). Powietrze ogrzewamy przy pomocy lamp promiennikowych. W terrarium w ciągu dnia powinna panować temperatura 30-31°C. w najchłodniejszym punkcie nie powinna spadać poniżej 25°C. nocą temperaturę obniżamy do poziomu 25-18°C.

Wilgotność

Wymaga wysokiej wilgotności sięgającej nieraz 80%. Basen o dużej powierzchni parowania i częste zraszanie całego terrarium z woda pomagają utrzymać wilgotność na żądanym poziomie. Zbyt niska wilgotność jest często przyczyną problemów zdrowotnych tych węży. Najczęściej dotyczy to układu oddechowego (zapalenia płuc) i problem ów z linieniem. W związku z tak wysoką wilgotnością ważne jest też doskonałe wietrzenie terrarium by nie rozwijały się na podłożu czy wyposażeniu pleśnie i inne grzyby.

Żywienie

W naturze odżywiają się wszelkimi ssakami i ptakami, które zbliżą się w do jego otoczenia. Nie poskąpi także płazem lub gadem. Czyha na zwierzęta przychodzące do wodopoju, błyskawicznie rzuca się na nią i przytrzymując paszczą dusi w silnych splotach ciała. Duże ofiary jak np. każdy wąż zaczyna zjadać od głowy w stosunku do drobniejszej ofiary nie zawsze tę regułę stosuje. W warunkach hodowli raczej nie ma problemu z przyjmowaniem pokarmu złożonego z gryzoni, czy ptaków. W mojej hodowli zdarzało się że węże te bezproblemowo same zjadały podłużne paski serca wołowego wytarzane w szczurze lub myszy. Karmimy go raz ma dwa tygodnie, choć dorosłym możemy podawać pokarm bez szkody dla ich zdrowia nawet raz na miesiąc. Często zdarza się że połyka tylko jedną ofiarę i pomimo takich możliwości nie interesuje się kolejną podaną ofiarą.

Dymorfizm płciowy

Jak u innych dusicieli samce maja wyraźniejsze pazurki odbytowe a ich ogony są dłuższe niż u samic. Niestety ta metoda określania płci nie zawsze ma szanse powodzenia przy tym gatunku. Najpewniejszą metodą jest sondowanie ogona. Może to jednak wykonać tylko osoba znająca się na tej procedurze bo łatwo o uszkodzenie półprąci (hemipenes) u samca (w ich przypadku sonda wchodzi na głębokość 5-7 łusek podogonowych) , a u samic spowodować zranienie delikatnych tkanek ogona (u nich sonda wchodzi max. na głębokość 3 łusek podogonowych).

Rozmnażanie

Za dojrzałe płciowo można uznać osobniki o długości 120-150 cm w wieku 3-4 lat. Jednak rozmnożenie tego gatunku nie należy do łatwych i dotychczas niewielu hodowcom i ogrodom zoologicznym udało się to uczynić. W naturze pora godów to okres od listopada do marca. W tym tez okresie często odmawia przyjmowania pokarmu. Stymulujemy je do rozmnażania skracając czas oświetlenia do 8 godzin i obniżamy temperaturę dzienną do 28°C, a nocną do 22°C. Rozdzielamy je według płci. Częściej też zraszamy terrarium i zwierzęta, by podnieść wilgotność. Łączymy samicą z samce w jego terrarium. Kopulacja ma miejsce zazwyczaj w nocy. Samica po około dwóch miesiącach składa kilka jaj i otacza je swym ciałem jeśli warunki są prawidłowe samica sama inkubuje zniesione jaj. Jeżeli jednak coś jest nie tak (temperatura wilgotność, stres) samica schodzi z jaj i wtedy trzeba je inkubować w inkubatorze w warunkach temperatury 31°C i wilgotności około 90%. Po około 2 miesiącach wylęgają się młode 30 cm pytoniki które rozdzielamy do indywidualnych terrariów. Pierwsza wylinka ma miejsce dość późno, bo w trzecim miesiącu życia, co nie powoduje u nich braku apetytu i podajemy im do konsumpcji małe myszki lub żaby po miesiącu od urodzenia. Z początku płochliwe i kąśliwe niepokojone odmawiają przyjmowania pokarmy szybko adaptują się do warunków hodowli terraryjnej i oswajają do kontaktów z człowiekiem. Rosną dość wolno i po około dwóch latach mają niecały metr długości.

Uwagi

W związku z tym, że gatunek ten niełatwo rozmnaża się w niewoli większość osobników dostępnych na rynku pochodzi z odłowu z naturalnych siedlisk. Kupując tego węża domagaj się dokumentów legalności posiadania lub pozyskania przez poprzedniego właściciela bo gatunek ten jak tez wszystkie węże z rodziny dusicieli podlega przepisom Konwencji Waszyngtońskiej (CITES) i jest ujęty w załączniku II. Ze względu na wysoką wilgotność panującą w terrarium trzeba zwracać baczną uwagę na rozwój pleśni i innych grzybów. Węże te podatne są często w tych warunkach na schorzenia grzybicze skóry, grzybice płuc, gnilec pyska. Wszelkie substancje organiczne pozostające dłużej w terrarium są doskonała pożywką dla patogenów niebezpiecznych dla gadów. Zrzucone wylinki, odchody muszą być szybko usuwane z terrarium by nie stać się źródłem zakażenia węży.

 

Opracowanie i źródła informacji
Opracował Witold „Wiciu” Borkowski na podstawie własnych doświadczeń, doświadczeń zaprzyjaźnionych hodowców oraz poniższej literatury: :
Bartlet P., Wagner E. „Pythons”
Borkowski W. „Dusiciele w terrarium”
Kocian M. „Hroznyśi a krajty”
Kudriacew S., Mamed S. „Reptili w terrariumie”
Rehak I. „Zkuśenosti s chovem krajt pestrych Python curtus v Zoo Praha”
Wengler W. „Riesenschlangen”

Liczba wyświetleń: 13323