[8]
Loading...
Acanthoxyla spp.
Gatunki w rodzaju Acanthoxyla
- Acanthoxyla fasciata
- Acanthoxyla geisovii
- Acanthoxyla huttoni
- Acanthoxyla inermis
- Acanthoxyla intermedia
- Acanthoxyla prasina
- Acanthoxyla speciosa
- Acanthoxyla suteri
Występowanie
Nowa Zelandia. Część gatunków została zawleczona do Wielkiej Brytanii.
Żywienie
Początkowe stadia wymagają pewnej ilości eukaliptusa w swojej diecie. Najlepiej podawać jednocześnie eukaliptus i jeżynę, gdyż podawanie samego eukaliptusa może z kolei spowodować przyzwyczajenie się owadów do tylko tej rośliny żywicielskiej. Powyżej L4 można próbować karmić samą jeżyną. Zagraniczne źródła podają również informację o Hypericum sp. „Hidcote”.
Inkubacja
Może sprawiać duże trudności. Ze względu na strefę klimatyczną w środowisku naturalnym, jaja wymagają przezimowania. Najlepszym miejscem będzie piwnica lub balkon. Testowano także lodówkę, wydaje się jednak że potrzebny jest choćby minimalny dostęp światła słonecznego. Nawet jeśli zapewnimy odpowiednie warunki, procent klucia jest niski i zwykle nie przekracza 50 (przy poszczególnych gatunkach może być nieco wyższy, np. Acanthoxyla prasina ok. 75%). Czas trwania inkubacji to około 3 miesiące.
Larwy
Bardzo małe, stosunkowo masywne jak na patyczaka. Charakterystyczny żywozielony kolorek z brązowym paskiem biegnącym przez cały tułów. Później całe zielone. Czułka krótkie, masywne. Do L4 śmiertelność dość wysoka, później rosną bez problemów.
Terrarium
Terrarium najlepiej przestronne, konieczna bardzo dobra wentylacja. Przy zbyt dużej wilgotności owady zdychają (woda musi mieć możliwość odparowania). Dobrym pomysłem jest również wystawienie woliery do ogrodu lub na balkon w okresie letnim.
Ciekawostki
Jaja Acanthoxyla wyglądem przypominają nasiona roślin. Mają też bardzo charakterystyczne, bogate w białka i tłuszcze wieczko, które stało się głównym zainteresowaniem mrówek. Zanoszą one jajo do mrowiska, zjadają wieczko, a „niepotrzebną resztę” po prostu wynoszą na swój mrówczy śmietnik, często znacznie oddalony od miejsca znalezienia jaja. Gatunek więc łatwo zwiększa swój zasięg bez udziału dorosłych owadów. Jest to bardzo korzystne zjawisko patrząc na to, że zwykle przemieszczają się samce, których u Acanthoxyla nie ma. Samice więc pozostają w bezpiecznym, obfitym w pożywienie miejscu, a całą pracę wykonują za nie mrówki.
Dorosłe owady mają charakterystyczne „skrzydełka” na końcu odwłoka. Często posiadają kolce (wyjątkiem jest Acanthoxyla inermis), oraz czerwone zabarwienie przednich odnóży przy tułowiu.
Aleksandra Walińska
Liczba wyświetleń: 1483
