Tliltocatl sp. 'angustum’ – ptasznik

Tliltocatl sp. „angustum” – dorosła samica

Tliltocatl (Brachypelma) sp. „angustum” – ptasznik

Na wstępie warto zaznaczyć, że ptaszniki dostępne w handlu opisywane jako Brachypelma angustum, to nie to samo co Brachypelma angustum opisywana w publikacjach naukowych. Dlatego dla łatwiejszego rozróżnienia proponujemy nazwę Brachypelma sp. „angustum” dla osobników pochodzących z prywatnych hodowli lub ogólnie dostępnych w handlu oraz Sericopelma angustum (wcześniej Brachypelma angustum) dla gatunku opisanego przez Valerio w 1980 roku i w innych publikacjach (więcej informacji tutaj: Sericopelma (Brachypelma) angustum, a Brachypelma sp. „angustum”).

Poniższy opis dotyczy tego co jest dostępne w handlu i w prywatnych hodowlach, czyli Brachypelma sp. „angustum”. Jako że opisany w 1980 roku przez Valerio gatunek Sericopelma (Brachypelma) angustum nie występuje w handlu, a jego status też nie jest pewny, to na chwilę obecną wydaje się słuszne opisanie tylko okazów pochodzących z handlu. Nieliczne informacje dotyczące Sericopelma (Brachypelma) angustum zamieszczone w opisie będą odpowiednio oznaczone.

Nazewnictwo

Nazwa polska: brak
Nazwa angielska: Costa Rican Red Tarantula*

*Oficjalna nazwa angielska dla Sericopelma angustum, stosowana jednak często także dla osobników występujących w handlu, czyli Tliltocatl (Brachypelma) sp. „angustum”.

Synonimy

Brachypelma angusta
Brachypelma angustum
Euathlus angustus

Wymienione dla Sericopelma angustum. Tliltocatl (Brachypelma) sp. „angustum” nie posiada synonimów.

Systematyka

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Systematyka ptaszników.

Domena:	eukarionty (Eucaryota)
Królestwo:	zwierzęta (Animalia)
Typ:	stawonogi (Arthropoda)
Podtyp:	szczękoczułkowce (Chelicerata)
Gromada:	pajęczaki (Arachnida)
Rząd:	Pająki (Araneae)
Podrząd:	Opisthothelae
Infrarząd:	Mygalomorphae
Rodzina:	Theraphosidae

Brachypelma angustum jako gatunek został opisany w 1980 roku, a w 2015 roku przeniesiony do rodzaju Sericopelma i opisany jako Sericopelma angustum. Niestety z opisem tego gatunku wiąże się trochę komplikacji. Został on bowiem opisany na podstawie jednego osobnika (samicy) i jak do tej pory nie znaleziono drugiego takiego osobnika. Ponadto wraz z holotypem zachowała się karteczka z napisem „równa się Sericopelma upala (?)” co może sugerować, że Valerio opisując ten gatunek sam nie był pewny, czy gatunek ten należy do rodzaju Brachypelma i czy w ogóle jest to odrębny gatunek. Podczas ponownej redeskrypcji w 2015 Ray Gabriel i Stuart Longhorn przenosząc Brachypelma angustum do rodzaju Sericopelma zaznaczyli, że okaz ten wymaga dalszych badań.

Na tym etapie staje się oczywiste, że Brachypelma sp. „angustum” dostępna w hodowli to nie to samo co Sericopelma (Brachypelma) angustum opisana w 1980 roku przez Valerio. Potwierdzają to dane CITES (https://trade.cites.org/), w których nie zarejestrowano handlu okazami Brachypelma angustum pochodzących z natury, a także opisy w książkach Schmidt 1993[4], Peters 2000[5] i Peters 2003[6], które zostały najprawdopodobniej stworzone na podstawie osobników pochodzących z hodowli i nie pasują do wyglądu i opisu holotypu Brachypelma angustum. Przypuszcza się, że to co jest dostępne w handlu pod nazwą Brachypelma sp. „angustum” to bliżej nieokreślona hybryda osobników z rodzaju Brachypelma.

Podsumowując warto pamiętać, że Brachypelma sp. „angustum” dostępna w handlu to nie to samo co Sericopelma (Brachypelma) angustum opisana przez Valerio w 1980 roku, więc powyższe zmiany rodzaju jej nie dotyczą. Osobniki, które są dostępne w handlu pod nazwą Brachypelma sp. „angustum”, powinny tak pozostać (zapisywane jako sp. „angustum” dla dodatkowego odróżnienia od gatunku właściwego i jako Brachypelma, a nie Sericopelma angustum).

Wygląd

Ptasznik, osiągający około 6-8 cm wielkości. Ciało masywne . Odwłok i karapaks przeważnie ciemnobrązowe, a odnóża szare lub czarne. Samica żyje często dłużej, niż 10 lat (czasem nawet 15-20 lat). Dymorfizm płciowy rozpoznawalny dorosłych osobników. Samica większa i masywniejsza od samca. Samiec posiada bulbusy oraz haczyki na pierwszej parze odnóży krocznych. Wizualnie ma też znacznie dłuższe odnóża od samicy.

Występowanie

Holotyp Sericopelma angustum pochodzi z Kostaryki z okolic San Carlos w prowincji Alajuela. Zaś Brachypelma sp. „angustum” pochodzi z hodowli.

Biotop

Brak, ponieważ pochodzi z hodowli.

Długość życia

Podobnie jak w przypadku większości ptaszników z rodzaju Brachypelma samice żyją około 20 lat, zaś samce padają najczęściej w przeciągu roku od ostatniej wylinki, co najczęściej ma miejsce po około 3 latach od wyklucia.

Aktywność

Aktywny głównie nocą. Niektóre osobniki chowają się w kryjówkach podczas dnia.

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Z reguły dość łagodny i rzadko trafiają się osobniki agresywnie reagujące na bodźce. Nawet, jeżeli takie się zdarzają, to przeważnie nie próbują kąsać. Jako główną linię obrony, stosują atak włoskami parzącymi, które drażnią skórę, drogi oddechowe i oczy. Mogą one być także przyczyną opuchlizn u alergików.

Jadowitość

Przeczytaj także: Brachypelma spp. – Jadowitość

Jad słaby podobnie jak u innych gatunków z rodzaju Brachypelma.

Terrarium

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Terrarium dla ptaszników.

Terrarium jak dla ptaszników naziemnych. Najważniejsza przestrzeń podłogowa, dlatego dla dorosłego osobnika, optymalne wymiary to 20/20/20 cm lub 30/20/20 cm (dł., szer., wys.). Jako podłoże stosujemy torf lub substrat kokosowy (polecam ten drugi z uwagi na dobrą chłonność wilgotności oraz walory estetyczne). Optymalna grubość warstwy podłoża dla dorosłego osobnika to około 4-6 cm. Miseczka z wodą opcjonalnie. Jako kryjówkę można użyć połówki kokosa lub elementów ceramicznych (kwestia gustu hodowcy). Pająk ten czasami przekopuje terrarium, dlatego nie warto sadzić tam żywych roślinek, a jako ozdoby, lepiej sprawdzają się rośliny sztuczne.

Małe pajączki przechowuje się w pudełkach na mocz lub po kliszy z 2-3 cm warstwą podłoża i drobnymi otworkami w pokrywce. Odradzam wkładanie tak małych pajączków do dużych terrariów, czy pojemników, bo prawdopodobnie będą miały problemy z polowaniem. W takich warunkach wzrasta też znacznie możliwość ucieczki zwierzęcia.

Temperatura

Optimum temperaturowe to 25-26°C.

Wilgotność

Wilgotność 70-80%. Aby zachować odpowiednią wilgotność, polecam spryskiwać regularnie tylko połówkę terrarium, drugą pozostawiając suchą. Kryjówkę należy umieścić w suchej części. Ptasznik sam „zdecyduje”, w której części ma przebywać.

Żywienie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Żywienie ptaszników.

Młode pajączki karmimy larwami much lub mącznika, mniejsze muszkami owocowymi. Podrośniętym osobnikom podaje się karaczany, świerszcze lub owady latające. Dorosłym osobnikom można podać raz na jakiś czas mysiego oseska, w celu urozmaicenia diety. Nie należy przejmować się ewentualnymi głodówkami tego pająka.

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Dorosły samiec posiada bulbusy i haczyki. Jest także mniejszy i mniej masywny od samicy.

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Do kopulacji dopuszczamy dojrzałe osobniki (najchętniej kopulują 3-letnie samice oraz samce w wieku około 2 miesięcy po ostatniej wylince.). Nie sprawia większych problemów. Przed kopulacją, samicę należy obficie nakarmić, aby zmniejszyć ryzyko zjedzenia samca.

Po około 2-3 miesiącach (okres ten może trwać czasem znacznie dłużej) samica składa kokon, z którego po miesiącu- 2 miesiącach wykluwają się młode nimfy, które w ciągu kilkunastu dni przechodzą kolejną wylinkę i stają się nimfami II. Te z kolei potrzebują od 20 dni do miesiąca na przejście wylinki i stają się wówczas już małymi pajączkami. Należy je wówczas rozdzielić do pudełeczek po kliszy w celu zapobiegnięcia kanibalizmowi.

Ochrona

Przeczytaj także: Brachypelma spp. – Ochrona

Brachypelma sp. „angustum” pomimo całego zamieszania jest na liście CITES, tak jak wszystkie inne ptaszniki z rodzaju Brachypelma.

Opracowanie i źródła informacji
Autor Andrzej Prokop 'atrax’

Aktualizacja:
Krzysztof Lis (Vulpes90)

Literatura

Gabriel, R. & Longhorn, S. J. Revised generic placement of Brachypelma embrithes (Chamberlin & Ivie, 1936) and Brachypelma angustum Valerio, 1980, with definition of the taxonomic features for identification of female Sericopelma Ausserer, 1875 (Araneae, Theraphosidae). Zookeys 2015, 75–104 (2015).
Cooper, E.W.T., West, R., and Mendoza, J. 2019. Identification of CITES-listed Tarantulas: Aphonopelma,
Brachypelma and Sericopelma species. Montreal, Canada: Commission for Environmental Cooperation.
80 pp.
Valerio, C. E. (1980). Arañas terafosidas de Costa Rica (Araneae, Theraphosidae). I. Sericopelma y Brachypelma. Brenesia 18: 259-288.
Schmidt, G. (1993). Vogelspinnen: Vorkommen, Lebensweise, Haltung und Zucht, mit Bestimmungsschlüsseln für alle Gattungen, Vierte Auflage. Landbuch, Hannover, 151 pp.
Peters, H.-J. (2000). Tarantulas of the world: Kleiner Atlas der Vogelspinnen – Band 1. Published by the author, 148 pp.
Peters, H.-J. (2003). Tarantulas of the world: Amerika’s Vogelspinnen. Published by the author, Wegberg, Germany, 328 pp.
František Kovařík (2001). Chov sklipkani.