Caribena versicolor – ptasznik wielobarwny

Caribena versicolor – ptasznik wielobarwny

Jeden z najchętniej kupowanych pająków. Rozpoznawany nawet przez początkujących, często wybierany na pierwszego pająka nadrzewnego. Lubiany za piękne ubarwienie i bezproblemowe rozmnażanie. Wyjątkowo specyficzny wygląd gwarantuje że nie ma szans na pomylenie tego gatunku z jakimkolwiek innym.

Nazewnictwo

Nazwa angielska: Martinique Pinktoe Tarantula, Antilles Pinktoe Tarantula

Systematyka

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Systematyka ptaszników.

Domena:	eukarionty (Eucaryota)
Królestwo:	zwierzęta (Animalia)
Typ:	stawonogi (Arthropoda)
Podtyp:	szczękoczułkowce (Chelicerata)
Gromada:	pajęczaki (Arachnida)
Rząd:	Pająki (Araneae)
Podrząd:	Opisthothelae
Infrarząd:	Mygalomorphae
Rodzina:	Theraphosidae

Caribena versicolor (Walckenaer, 1837)

Starsza nazwa łacińska Avicularia versicolor 

Wygląd

Gatunek przez wielu uważany za najpiękniejszego pająka na świecie. Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 cm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

Samice osiągają 6,5 cm długości ciała, samce zwykle nie przekraczają 5 cm, powszechnie widuje się osobniki dużo mniejsze.

Jak do tej pory nie udało się ani potwierdzić, ani wyraźnie zaprzeczyć występowaniu dwóch form barwnych – dużej czerwonej i małej fioletowej. Faktem jest że osobniki pozyskiwane z natury wykazują ogromne różnice wielkości.

Występowanie

Martynika.

Biotop

Długość życia

Samice dożywają co najmniej 5-6 lat, samce minimum pół roku po ostatniej wylince, choć w dobrych warunkach żyją znacznie dłużej.

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Gatunek bardzo rzadko przejawiający agresję. Widuje się osobniki które wyczesują z odwłoka włoski parzące w podobny sposób jak większość pająków naziemnych.

Jadowitość

Jad słaby.

Terrarium

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Terrarium dla ptaszników.

Młode utrzymujemy w pojemnikach wyższych niż szerszych, dobranych do wielkości malucha. Dbamy o zapewnienie odpowiednich warunków, gdyż maluchy tego gatunku wykazują słabą tolerancję na niesprzyjające im czynniki. Dorosłe osobniki wymagają terrarium o minimalnych wymiarach 20x20x35cm. W terrarium umieszczamy sztuczne, lub naturalne,ale wyłącznie niepleśniejące elementy wystroju takie jak liście i korzenie. Dbamy o dobrą wentylację terrarium zapobiegającą tworzeniu się pleśni.

Temperatura

Utrzymujemy temperaturę na poziomie 25-28°C, z nieznacznymi spadkami nocnymi (2-3°C). Ważne aby pająk miał możliwość wyboru najkorzystniejszego pod względem temperatury miejsca w terrarium.

Wilgotność

Wilgotność na poziomie 75-85%. Raz na kilka dni zraszamy ścianki terrarium, Avicularia bardzo chętnie pobierają z nich wodę.

Żywienie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Żywienie ptaszników.

Młode Caribena versicolor karmimy niewielkim, aktywnie poruszającym się pokarmem np. karaczanami szarymi, tureckimi, wylęgiem świerszcza. Starsze chętnie jedzą wszelkiego typu karaczany, można urozmaicić dietę drewnojadami, lub dużymi mącznikami, oraz szarańczą. Dbamy o regularnie usuwanie resztek pokarmu.

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Dojrzały samiec ma na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy), a na przedniej, najdłuższej parze kończyn krocznych haczyki.

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Gatunek wyjątkowo dobrze mnożący się w hodowlach (prawdopodobnie za sprawa specyficznego wyglądu i braku możliwości pomylenia tego gatunku z jakimkolwiek innym, a co za tym idzie tworzenia mieszańców).

Samice osiągają dojrzałość płciową około 10–11 wylinki, niektóre już przy 3,7 cm długości ciała wykazują gotowość do rozrodu, niemniej jednak lepiej poczekać z kopulacją aż samica dobije do pełnych 4,5. Trwa to zwykle około 2 lat. Samce dojrzewają zwykle po około 9 – 10 wylince, co zajmuje im przy dobrych warunkach około półtora roku. Nie posiadają typowych haków na odnóżach. Napełnionego samca umieszczamy w terrarium samicy, kontrolując cały przebieg kopulacji i w razie potrzeby asekurując samca. Po zakończonej kopulacji samca przekładamy do osobnego pojemnika. Dopuszczanie powtarzamy 2-3 razy napełnionym samcem. Kokon budowany jest zwykle od 1 do 4 miesięcy po kopulacji. Zostawiamy go z samica na minimum 3,5 tygodnia, po czym odbieramy (po tym czasie w kokonie powinny być już nimfy II) Samica składa zwykle 100-200 jaj.

 

Opracowanie i źródła informacji

KATARZYNA PAŚ „Pasia”

opracowano na podstawie własnych doświadczeń

 

Caribena (Avicularia) versicolor – ptasznik wielobarwny

Opis docelowy

Avicularia versicolor należy do czołówki najładniej ubarwionych ptaszników. Idealnie nadaje się na pierwszego ptasznika nadrzewnego – podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju Avicularia.

Z reguły nie przejawia agresji i niezmiernie rzadko zdarza mu się wyczesywać parzące włoski. Nie mniej jednak, podczas jego hodowli należy zachowywać jak najdalej idącą ostrożność. Osobniki tego gatunku często zachowują się dosyć nerwowo. Poruszają się wtedy z większą prędkością niż pająki naziemne i zdarza im się skakać, co może zaskoczyć niedoświadczonego hodowcę i prowadzić np. do kalectwa podopiecznego.

Jeśli zapewnimy mu odpowiednia opiekę to może on cieszyć nasze oczy nawet przez 6-10 lat (dotyczy samic), gdyż tyle przeważnie żyją ptaszniki nadrzewne (różne źródła podają nieco rozbieżne dane). Avicularia versicolor dorosłość osiągają szybko, bo po około 18-stu miesiącach. W tym czasie diametralnie zmienia się ich ubarwienie.

Maluchy Avicularia versicolor są charakterystycznie ubarwione na kolor ciemno-niebieski. Z kolejnymi wylinkami kolor ten stopniowo jaśnieje i ustępuje miejsca barwie turkusowej. Po około 5-6 wylince ptasznik zaczyna przyjmować barwy charakterystyczne dla dorosłego osobnika: karapaks przybiera kolor jasno zielony, odwłok zaczyna robić się czerwony, nogi zaś ciemnieją do koloru czarno-granatowo-zielonego i zaczynają obrastać w długie czerwone włoski – takie jak te na odwłoku.

Nie bez powodu wiec polska, nieoficjalna nazwa zwyczajowa tego pająka to ptasznik wielobarwny. Z kolei ‘Avicularia’ po łacinie znaczy mały ptaszek, co także po części oddaje charakter tego stworzenia. Samice Avicularia versicolor bez problemu osiągają 6cm długości ciała, przy rozpiętości odnóży sięgającej około 13-15 cm. Samce są drobniej zbudowane i osiągają rozmiary odpowiednio: ok. 5 cm oraz ok. 12-13 cm, a po osiągnięciu dorosłości (często po około 10 wylince) żyją jeszcze parę miesięcy, w zależności od warunków w jakich są trzymane.

Avicularia versicolor to typowo nadrzewny pająk, zamieszkujący tropikalne rejony Karaibów – konkretnie Gwadelupę i Martynikę.
Co do warunków w jakich należy trzymać takiego ptasznika, to kluczowe znaczenie ma dostatecznie duża przestrzeń życiowa, odpowiednia – spełniająca swe zadanie – wentylacja oraz temperatura na poziomie około 27st.C. Zalecane 3-4 stopniowe spadki w nocy, ale nie jest to konieczność – ważne by wyeliminować częste, nagłe i spore (10 stopni i więcej) wahania temperatury. Co do wilgotności to powinna być ona spora, lecz absolutnie nie powinniśmy robić z podłoża błota. Wystarczy lekkie spryskiwanie tak częste jaka zajdzie potrzeba (np. rano, lub rano i wieczorem).

Należy tez zadbać o to, by usuwać wszelkie niezjedzone resztki pokarmu oraz inne niepożądane elementy, na których może rozwinąć się pleśń. Źródła wszystkich obcych zapachów (gnijące resztki, grzybnia, …) powinny być natychmiast usuwane, jako potencjalne zagrożenie dla zdrowia naszego ptasznika. Co do samego wystroju lokum dla Avicularia versicolor, to powinniśmy zadbać o to by, jako nadrzewny gatunek, pająk nie musiał przesiadywać bezpośrednio na podłożu. Najlepiej zadanie swoje spełniają sztuczne roślinki, kora dębu korkowego lub sprasowany korek używany do wyklejania ścianek terrariów. Lepiej od razu zrezygnować z gałązek i zwykłej kory, gdyż prędzej czy później takie elementy zaczynają pleśnieć.

Młode osobniki Avicularia versicolor tolerują się nawzajem, wiec z powodzeniem można trzymać je razem. Jest to coraz częściej spotykane rozwiązanie. Trzymałem maluchy tego gatunku w grupach po kilka, kilkanaście lub nawet więcej osobników. Póki miały one dostęp do odpowiedniej ilości pokarmu, to akty kanibalizmu zdarzały się dosyć rzadko. Nie zauważyłem, by ilość dostępnej przestrzeni miała dla tego ptasznika większe znaczenie – przynajmniej z początku. Maluchy budowały wspólny oprzęd, który opuszczały w pogoni za zdobyczą, lub celem załatwienia potrzeby fizjologicznej.

Tomasz Drożdzal

Literatura:

• Platnick, N. I. 2008. The world spider catalog, version 8.5.
• American Museum of Natural History.
• Bagaturov, M. F. (2005) Some notes on breeding Avicularia versicolor with comments on the hobby in Russia. Journal of the British Tarantula Society, 20 (3): 78–88.
• Bertani, R., Boston, T., Evenou, Y., & Guadanucci, J. P. L. 2003. Release of urticating hairs by Avicularia versicolor (Walckenaer, 1837) (Araneae, Theraphosidae). Bulletin of the British Arachnological Society 12 (9): 395-398.

 

 

Raporty rozmnożeniowe

1. Caribena versicolor – raport rozmnożeniowy
2. Caribena versicolor – raport rozmnożeniowy 2
3. Caribena versicolor – raport rozmnożeniowy 3

Liczba wyświetleń: 98696