Ethmostigmus spp.

Ethmostigmus spp.

Ethmostigmus spp. (Leach, 1817) spotykane są w wilgotnych rejonach Azji (od Turcji, poprzez Krym aż po Laos, Chiny, Himalaje), Afryki (Algeria, Etiopia, Zanzibar, Tanzania) aż po Australię wraz z Oceanią (Wyspy Salomona, Nowa Zelandia, Nowa Gwinea). Dorosłe osobniki mogą nawet mierzyć 20 cm długości. Nokturalne zwierzę, zamieszkujące wilgotne tereny.

W hodowli spotykane są trzy odmiany barwne, (gatunki? Prawdopodobnie jest to gatunek Ethmostigmus trigonopodus, ale to nie zostało potwierdzone):

1. Odmiana „Yellow leg” młode osobniki mają niebieskawo-zielonkawą głowę wraz z grzbietem, końcowe segmenty przechodzą w zieleń, a nawet w lekki pomarańcz, z wiekiem tułów wraz z głową ciemnieją do koloru ciemnogranatowego, z ciemnym pomarańczem na końcu tułowia. Czułki niebieskie, zbudowane z 17-20 odcinków, 3-4 początkowe lśniące.
2. Odmiana „Blue-ring leg” – podobnie jak „Yellow leg” z różnicą w ubarwieniu nóg – są one u młodych żółte z niebieskimi prążkami, u starszych osobników nogi praktycznie są niebieskie z żółtymi prążkami. Młode mają również jaśniejszy, bo brązowy grzbiet. Terminalna para nóg jest ciemniejsza niż u „Yellow leg”
3. Odmiana „Blue leg” – najrzadsza ze wszystkich. Całe ciało jest w niebieskich barwach.

   

   

Cechy szczególne

Z moich obserwacji wynika, iż przedstawiciele Ethmostigmus wspaniale się wspinają (do perfekcji opanowały ucieczki z terrarium) Również jak Alipes należą do podrodziny Otostigminae. U wielu osobników duże rozmiary osiągają tchawki nad trzecią parą nóg krocznych, można wręcz zajrzeć do środka. Cechą charakterystyczną jedynie dla Ethmostigmus, Rhysida i Alluropus jest występowanie tchawek na 7 i 8 segmencie ciała (licząc od pierwszego segmentu za głową). Porównując do podziału ptaszników, można by określić Ethmostigmus spp. jako skolopendry podziemne, moje osobniki ochoczo kopią długie sieci tuneli, choć nie zawsze w nich przebywają, kontrastuje to z innymi skolopendrami, u których nigdy nie zauważyłem odruchu kopania.

Terrarium

W podstawie nie mniejsze niż 40×20 cm dla dorosłego osobnika. Pojemnik musi być zabezpieczony od góry, gdyż skolopendry świetnie się wspinają po silikonie w rogach terrarium. Podłoże powinien stanowić torf odkwaszony bądź kokosowy, może on być zmieszany z piaskiem w proporcji 1/3. Można również dodać niewielką ilość wermikulitu. Stałym elementem wystroju powinno być poidełko. Powinna być również kryjówka, na przykład kawałek kory dębowej. Wystrój uzupełniamy wedle uznania, możemy dać coś do wspinania i/lub roślinki (np. Sphangum, Scindapsus)

Żywienie

Dorosłe karmimy świerszczami, karaczanami, młode natomiast małymi świerszczami, larwami mącznika młynarka, pinkami.

Rozmnażanie

Samica, od ponad roku bez kontaktu z żadnym przedstawicielem swojego gatunku. Złożyła jaja. Przeniesiona do szafy, aby zapewnić jej cisze i ciemność. Kontrolowana co kilka, kilkanaście dni. Kilka prób udanego karmienia martwym pokarmem. Inkubacja jaj trwała przeszło trzy miesiące (od złożenia do oddzielenia młodych). Doliczyłem się 27 sztuk.

Opracowanie i źródła informacji
Opracował: justGreg 2006 na podstawie własnych doświadczeń i literatury:
Dr. Graf Attems. 1930. Das Tierreich – Scolopendromorpha;
Lewis J.G.E. 1981. The biology of centipedes, Cambridge University Press;
Ralf V. Chamberlin. The Chillopoda and Diplopoda collected by the American Museum Of Natural History Congo Expedition (1909-1915), With notes on some other african species;
A. Schileyko & V. Stagl. The collection of scolopendromorph Centipedes (Chilopoda) in the Natural History Museum in Vienna: a critical re-evaluation of former taxonomic identifications.

Liczba wyświetleń: 1315