Hogna schmitzi

Hogna schmitzi

Nazewnictwo

Nazwa angielska: Porto Santo Wolf Spider
Nazwa polska: brak

Systematyka

Domena: eukarionty (Eucaryota)

Królestwo: zwierzęta (Animalia)

Typ: stawonogi (Arthropoda)

Podtyp: szczękoczułkowce (Chelicerata)

Gromada: pajęczaki (Arachnida)

Rząd: Pająki (Araneae)

Podrząd: Opisthothelae

Infrarząd: Araneomorphae

Nadrodzina: Lycosoidea

Rodzina: Lycosidae

Podrodzina: Lycosinae

Rodzaj: Hogna

Gatunek: Hogna schmitzi (Wunderlich, 1992)

Aspekty prawne

CITES: Nie

Lista zw. niebezpiecznych: Nie

Lista gat. inwazyjnych: Nie

Wygląd

Hogna schmitzi jest to naprawdę imponująco pięknie ubarwiony pająk. Odnóża w odcinku od rzepki kolanowej po tzw. „stopę” są ubarwione w jaskrawy, pomarańczowy kolor. Najintensywniej prezentuje się on na nogogłaszczkach i pierwszych dwóch parach odnóży. Reszta ciała jest przeciętnie szara z widocznym, typowym dla nich wzorem na głowotułowiu i odwłoku. Jak u innych gatunków Lycosidae, ubarwienie ma związek z rodzajem i składem gruntu.

Pająki te osiągają około 3 cm DC, rozpiętość odnóży sięga 8-10 cm, czasem nawet więcej.

Długość życia

Około 3-5 lat w przypadku samic oraz ok. 2 lata – samce.

Aktywność

Z reguły pająki te uaktywniają się po zmierzchu, aczkolwiek w warunkach hodowlanych może być aktywny przez cały dzień.

Występowanie

Hogna schmitzi to gatunek endemiczny. Występuje na niewielkiej, liczącej bowiem 42,5 km² portugalskiej wyspie Porto Santo, skąd pochodzi jego angielska nazwa.

Biotop

Suchy i ciepły, zwrotnikowy. Gatunek ten wykazuje przystosowanie do nawet kilku typów środowiska, od odkrytych piaszczystych plaż, przez porośnięte niską roślinnością, aż po strome, twarde skały na wysokości 200-300 m.n.p.m. Omija jedynie gęsto zarośnięte miejsca odcięte od słonecznego spektrum. Zamieszkuje najczęściej otwarte, dobrze wyeksponowane na słońce skaliste wzgórza wyspy. Z informacji będących na miejscu badaczy wynika, że jest on w tamtym bardzo liczny praktycznie na większości powierzchni Porto Santo, pomieszkuje także w bezpośrednim sąsiedztwie ludzkich siedzib, chowając się pod kamieniami. Nie tworzą głębokich, prowadzących pionowo w ziemi nor, jak w przypadku np. Lycosa.Poniżej zamieszczam przykład w formie filmu:

https://www.youtube.com/watch?v=8vNOgJHvQDQ

Jadowitość

Słaby, dla osób zdrowych niezagrażający. Ukąszeni może być bolesne, niemniej jednak objawy tj. podwyższona temperatura, ból i obrzęk w miejscu ukąszenia, pieczenie i zwiększony puls powinny ustąpić po 24 godzinach.

Terrarium

Jednemu podrośniętemu lub dorosłemu osobnikowi wystarczy kostka 20x20x20 cm lecz im większe tym lepiej! Młode trzymamy w sosjerkach minimum 5x5x5 cm.  Pojemnik hodowlany powinien być duży, przestronny, dopasowany do wielkości podopiecznego. Jest to ważne dla całej rodziny Lycosidae, ze względu na ich adaptację do środowiska i mało statyczny, aktywny, wędrowny tryb życia tychże pająków oraz spory zasób podłoża, które po pierwsze umożliwia im budowanie nor oraz pozwala na zachowanie podziału stref wilgoci. Dzięki odpowiedniemu substratowi w postaci mieszanki kilku różnych rodzajów podłoży. Dla gatunku H. schmitzi rekomenduję mix chłonącej wodę gliny w formie grudek oraz rozrzedzonej, piasku i niewielkiej ilości suchego torfu  w rozsądnych dla zachowania rozgraniczenia między strefą suchej i wilgotnej proporcjach.

Dla zadowolenia wizualnego poleca się uposażyć miejsce bytu pająka w elementy wystroju tj. kawałki suchych liści, suchy mech, kawałki kory, niewielkie kamienie.

Pomimo iż pająki te bezproblemowo poradzą sobie na zwykłym, suchym torfie, zalecam na podstawie własnych obserwacji użycie domieszki gliny, która dzięki swym właściwościom chłonącym i magazynującym wodę stwarza swoisty, preferowany przez pogońce mikroklimat.

Przy odpowiednio wyważonej mieszance podłoża, dużym zbiorniku i zewnętrznym dogrzewaniu stworzymy wierną kopię naturalnego środowiska i będziemy mogli dostrzec wiele unikalnych zachowań godowych jak i przystosowań ewolucyjnych.

Wilgotność

Wilgotność i jej podział dostępności w środowisku pająka odgrywa bardzo znaczącą rolę. U młodych utrzymujemy wyższą wilgotność (60-70%) z podziałem na strefę suchą i wilgotną. W przypadku większych i dorosłych osobników spryskujemy raz na 2-4 dni jeden z rogów pojemnika hodowlanego. Warto zaopatrzyć wystrój w płytki zbiornik (np. wieczko od kliszówki), tak aby zawarta w nim woda mogła w kilkadziesiąt godzin odparować.

Temperatura

Temperatura w dzień
~22-28°C, przy czym skutecznym i efektownym rozwiązaniem dla stymulacji behawioralnej i rozrodczej (zwłaszcza u większych i dorosłych osobników) polecam zewnętrzne, uważne dogrzewanie przy pomocy żarówki grzewczej, co pomaga nam osiągnąć podział na ciepłą i chłodniejszą strefę w terrarium/pojemniku hodowlanym. Dogrzewanie nie jest konieczne lecz bardzo przydatne w kontekście rozmnażania i aktywizacji naturalnych zachowań, przy czym pamiętać trzeba o dobrej wentylacji i regularnym nawadnianiu.

Temperatura w nocy

~17-25°C

Rozmnażanie

Hogna schmitzi nie stwarzają większych problemów przy rozmnażaniu. Dla prawidłowego przebiegu rozmnażania od momentu dopuszczenia aż po wydanie na świat młodych musimy wziąć pod uwagę kilka czynników tj. „zimowanie”, czyli zapewnienie w okresie od listopada do marca spadku temperatury w okolice 15-20°C, zapewnienie większej ilości przestrzeni dla kopulującej pary, dostateczne nakarmienie samicy i te, na co dzień zapewniane, czyli optymalna temperatura i wilgotność.

Po kopulacji do kompletu dodajemy już tylko maksimum spokoju i regularne posiłki, by samica, miała dostatek materiału, którym wspomoże następne pokolenie. Gatunek ten wydaje na świat 50-200 młodych. Samice przez kilka pierwszych tygodni noszą kokony przyczepione do kądziołków przędnych pod odwłokiem. Młode po opuszczeniu kokonu wędrują na szczyt odwłoku samicy, który opuszczają po upływie kilku-kilkunastu dni. Wówczas stają się już samodzielne i starają odseparować od młodych
z tego samego miotu.

Zachowanie

Pająki tego gatunku wykazują się dynamicznym, szybkim sposobem poruszania, błyskawicznym polowaniem i spektakularnymi taktykami łowieckimi i obronnymi. Dorosłe osobniki bywają czasem bardziej defensywne. Natura uposażyła te pająki w dobrze wykształcone, długie odnóża kroczne, wysoko rozwinięty zmysł wzroku co jest cechą charakterystyczną dla całej rodziny. Czyni je to doskonałymi łowcami.

Żywienie

Podajemy wszelkie dopasowane do wielkości pająka owady karmowe. Nie sprawiają kłopotów w tym aspekcie.

Uwagi

Hogna schmitzi została zapobiegawczo włączona do list Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych. Na stan z roku 2019, gatunek posiada status „Najmniejszej troski”. Badacze nie stwierdzili większych zagrożeń dla gatunku, populację określono jako stabilną lecz sam gatunek i jego siedlisko pozostaje pod baczną obserwacją arachnologów i jest na bieżąco monitorowany.
Obok Hogna ingens, Lycosa tarantula i Lycosa singoriensis jest największym przedstawicielem rodziny Lycosidae w Europie.

W Polsce rzadki. Na rynkach zagranicznych przyjął się bardzo dobrze, cieszy się dużą popularnością i uznaniem.

 

Opracowanie i źródła informacji

Opis powstał na podstawie obserwacji własnych oraz z pomocą doświadczeń zaprzyjaźnionych hodowców.

Autor: Hubert Szymański (htsi)

 

Drobne poprawki Maciej Szudarski

Liczba wyświetleń: 10921