Hyla cinerea – rzekotka zielona

Hyla cinerea – rzekotka zielona

Rzekotka zielona – Hyla cinerea (Schneider, 1799) nazywana jest też często złocistą. Jest to stosunkowo nieduży płaz. Osiąga rozmiary od 3 do 6 cm, przy czym samce są zwykle stosunkowo mniejsze. Dożywa zwykle do około 7 lat. Ubarwiona może być w różnych odcieniach zieleni, grzbiet ma często odcień niebieski, z nielicznymi, małymi, białawymi lub złotożółtymi plamkami. Na bokach ciała i kończynach widnieją piękne jasne, podłużne paski, obramowane na ogół delikatnymi, czarnymi liniami. Boczne pasy sięgają zwykle od czubka pyska do pachwin, występują jednak populacje, u których pasy zachodzą na uda, oraz populacje bez pasów. Jak u wszystkich rzekotek na końcach palców znajdują się przylgi, które umożliwiają przyklejanie się do gładkich powierzchni co z kolei umożliwia im życie wśród gałęzi. Ciało dobrze odżywionej rzekotki jest dość masywne, zwężające się ku tyłowi, a kiedy ta podwija swe kończyny (co robi siedząc w dzień ukryta wśród liści) nabiera jajowatego kształtu. Strona brzuszna jest kremowa. Oczy są złote i duże, osadzone na wierzchniej stronie głowy, skierowane w przeciwne kierunki. Poziome źrenice zwężają i rozszerzają się w zależności od oświetlania. Tuż za oczami widać dość duże błony bębenkowe. Natężenie barwy tych płazów zmienia się w zależności od koloru liści lub gałęzi, na których przesiadują, a także od temperatury i samopoczucia zwierzęcia. Skóra jest gładka i delikatna. Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony w Ameryce Północnej, gdzie zasiedla tereny od Nowego Jorku na zachód do Kansas i na południe po Teksas.

Cechy szczególne

Charakterystyczne dla tego gatunku są stosunkowo duże przylgi na palcach oraz biegnące po bokach ciała jasne pasy. Charakterystyczny jest też metaliczny głos samców przypominający dzwonienie dzwonka. Ma wyjątkowe zdolności akrobatyczne – potrafi chodzić po szybie lub zwisać głową w dół, zwykle jednak porusza się spacerując po roślinach. Ze względu na łatwość w hodowli o ładny wygląd polecana jest początkującym terrarystom.

Aktywność

Jest to gatunek o aktywności głównie nocnej, jednak w terrarium szybko przyzwyczaja się do karmienia w dzień. Dzień spędza przyklejona do liści lub szyb terrarium z nogami ściśle przylegającymi do ciała.

Biotop

W naturze preferuje bagna i wilgotne lasy z bogatym podszyciem. Przebywa głównie w zaroślach, wśród wysokich roślin zielnych i na drzewach, zwykle w pobliżu wody. Młode można też często spotkać na ziemi.

Terrarium

Pomimo niewielkiego rozmiaru tych rzekotek terrarium powinny być możliwie jak największe ze względu na ich dużą aktywność i skoczność. Minimalne wymiary terrarium dla samca i kilku samic to 40x40x50 cm. Jako że rzekotki zamieszkują wyższe partie terrarium wysokość gra tu dużą rolę. Najważniejszym elementem wyposażenia terrarium dla rzekotek powinny być wszelkiego rodzaju roślin, a w szczególności te z dużymi liśćmi, na których rzekotki będą mogły spędzać dnie. Co prawda duża ilość zieleni w terrarium utrudnia obserwacje zwierząt, jednak wpływa korzystnie na estetykę terrarium i co najważniejsze na samopoczucie samych rzekotek, gdyż ich naturalny biotop charakteryzuje się właśnie gęstą roślinnością. Dodatkowo w terrarium powinny się znajdować liczne gałęzie i grubsze konary, będące dodatkowym miejscem zarówno do spoczynku i wspinaczek. Im więcej roślin i konarów w terrarium tym większa będzie przestrzeń życiowa zwierząt, przy czym, nie możemy oczywiście zapomnieć o wolnej przestrzeni koniecznej do dalszych skoków. Jako dodatkowych elementów wyposażenia możemy użyć kawałków kory, kamieni, czy płatów mchu. Całość należy urządzić tak aby rzekotki miały jak najwięcej możliwości do schowania się. Nie można stosować elementów o ostrych krawędziach, a tym bardziej kolczastych, gdyż rzekotki mogłyby się łatwo na nich skaleczyć. Jako podłoże stosuje się torf, mieszankę piasku i torfu, włókno kokosowe lub inne podłoże dobrze trzymające wilgoć. Tylna ściana nie musi być zabudowana, gdyż rzekotki potrafią wykorzystać nawet nagie szkło do wspinaczek i odpoczynku, jednak na pewno zwiększyłoby to estetykę terrarium. W zbiorniku nie powinno też zabraknąć pojemnika z wodą, z którego co prawda rzekotki korzystają tylko sporadycznie, ale pomaga on zwiększyć wilgotność, a ponadto jest konieczny jeśli chcemy żabki rozmnożyć. Woda w takim zbiorniku nie może pochodzić prosto z kranu – musi być odstana lub pochodzić z pewnego, czystego źródła. Wodę należy zmieniać każdorazowo w przypadku wypróżnienia się do niej zwierząt. Rzekotki można też trzymać w klasycznym akwaterrarium, a nawet część wodna może znacznie przeważać nad częścią lądową, którą mogą stanowić jedynie wystające ponad wodę rośliny i gałęzie. Wariant taki jest możliwy, gdyż rzekotki tylko sporadycznie i raczej przypadkowo schodzą na ziemię. W takim przypadku basen możemy dodatkowo urządzić jak klasyczne akwarium, co jednak zdecydowanie utrudnia dbałość o czystość. Duża część wodna stwarza także ryzyko topienia się pokarmu przeznaczonego dla żabek. Zbiornik dla rzekotek powinien być dobrze wentylowany, szczególnie jeśli jest w nim duża część wodna, przy czym nie można oczywiście dopuścić do przeciągów wewnątrz terrarium. Pomijając wentylację terrarium musi być zamknięte ze wszystkich stron, gdyż nawet jeśli rzekotki nie doskoczą w dane miejsce, to bez problemu mogą się tam dostać dzięki lepkim przylgą na placach.

Oświetlenie

Oświetlenie nie jest sprawą bardzo istotną. Jego główna rola to zapewnienie cyklu dnia i nocy oraz ogrzewanie. Światło powinno być włączone przez ok. 12-13 godzin na dobę. W dobrze nasłonecznionym miejscu można zrezygnować z oświetlenia, jeśli zapewnimy odpowiednią temperaturę w inny sposób. Zawsze rzekotki muszą mieć jednak możliwość schowania się do cienia. Do oświetlania terrarium nadają się głównie świetlówki, gdyż nie wytwarzają zbyt dużo ciepła i dają ładne, przypominające naturalne światło. Szczególnie dobre są świetlówki terrarystyczne wytwarzające promienie UVB (2%). Zastosowanie świetlówek z ultrafioletem nie jest jednak konieczne, zwłaszcza jeśli dostarczamy rzekotkom odpowiednie ilości witamin i minerałów w pokarmie. Jeśli stosujemy klasyczny promiennik musimy uważać na możliwość przegrzania terrarium i koniecznie musimy go zabezpieczyć przed dostępem rzekotek, które mogłyby wskoczyć na palącą się żarówkę i poparzyć się, a nawet spowodować jej pęknięcie i okaleczenie się.

Temperatura

Temperaturę osiągamy za pomocą dobrze zabezpieczonego przed dostępem rzekotek, promiennika o odpowiedniej mocy dopasowanego do wymiarów terrarium i temperatury panującej wokół. Lepiej nadają się jednak zwykłe świetlówki gdyż nie ogrzewają się do tak wysokich temperatur jak promienniki. W razie potrzeby można użyć dodatkowo kabla grzewczego, który oczywiście musi być zabezpieczony przed wodą – najlepiej ustawić go pod terrarium, np. na płycie styropianowej. Temperatura powinna wynosić w dzień średnio 20-28°C, a nocą może spadać do około 18°C. W terrarium powinny znajdować się miejsca cieplejsze i chłodniejsze. W razie potrzeby wodę możemy ogrzewać grzałką akwariową z termostatem do temperatury około 24°C. Zwykle rzekotkom wystarcza temperatura pokojowa zwiększona miejscowo za pomocą promiennika lub lepiej świetlówki.

Wilgotność

Odpowiednią wilgotność 60-80% osiągamy spryskując raz dziennie letnią wodą wnętrze całego terrarium. Jeśli w terrarium dużą część stanowi basen (szczególnie podgrzewany) wilgotność zwykle sama utrzymuje się na wysokim poziomie, jednak zraszanie od czasu do czasu i tak powinno być praktykowane. Dobrze aby w terrarium znajdowało się też miejsce stosunkowo suche.

Żywienie

Jak większość płazów rzekotki są dość żarłoczne i musimy uważać, aby ich nie przekarmiać, co prowadziłoby to otyłości. Zjedzą właściwie wszystko co zmieści im się do pyska, czyli głównie drobne bezkręgowce, takie jak świerszcze, koniki polne, muchy, małe motyle, małe szarańcze, pająki, mole woskowe (barciak większy) i ich gąsienice oraz larwy mącznika młynarka. Te ostanie należy podawać jednak rzadko i w małych ilościach, gdyż ich chitynowe naskórki mogą zaczopować przewód pokarmowy rzekotki oraz pokaleczyć go. Dorosłe wyrośnięte osobniki mogą także od czasu do czasu dostać mysiego noworodka. Jeśli pokarm jest zbyt duży rzekotki często pomagają sobie tylnymi łapami w odpowiednim jego ustawieniu. Można je też nauczyć pobierania pokarmu z pęsety, jednak przynajmniej czasami powinny mieć możliwość aktywnego polowania. Jak w każdym przypadku ważne jest urozmaicenie pokarmu i wzbogacanie go w wapń i witaminy, co powinno się praktykować 1 – 2 razy w tygodniu, a u młodych nawet częściej. Młode możemy karmić codziennie, starsze najlepiej 2-3 razy w tygodniu.

Dymorfizm płciowy

Samiec jest stosunkowo mniejszy od samicy i posiada ciemniejszą i pomarszczoną skórę na podgardlu, co świadczy o obecności worka rezonatorowego, który nadyma się do dużych rozmiarów w czasie wydawania odgłosów. Najłatwiej jest rozpoznać płeć w trakcie amplexusu – samiec jest oczywiście zawsze na górze.

Rozmnażanie

W naturze rzekotki rozmnażają się od marca do października, szczególnie po okresie intensywnych opadów. W terrarium po pauzie zimowej zwierzęta należy częściej zraszać wodą i koniecznie zapewnić im zbiornik z wodą o głębokości ok. 15 cm i obsadzony roślinami wodnymi. W porze godowej samce terkoczą intensywniej niż zwykle i robią to przebywając w wodzie. Para rzekotek łączy się w amplexus pachwinowy, po czym nurkuje na głębokość około 10 cm. Samica składa skrzek w ilości około 400 sztuk, który przyklejają się do roślin wodnych i zostają zapłodnione przez samca. Kijanki wylęgają się po około tygodniu, a po dwóch miesiącach następuje metamorfoza do właściwej postaci żabek, którą mierzą ok. 15 mm długości. Kijanki należy karmić zielonymi glonami, larwami komarów oraz rybnymi preparatami białkowymi, a młode odpowiednio małymi bezkręgowcami, np. wylęgiem świerszcza i muszkami owocówkami. Rzekotki dojrzewają w trzecim roku życia. W naturze czasami mieszają się z innymi pokrewnymi gatunkami (głównie z Hyla gratiosa) na co należy zwrócić uwagę dobierając dla rzekotek ewentualnych lokatorów do terrarium.

Odgłos godowy samca Hyla cinerea – rzekotka zielona

Zimowanie

Zimowanie nie jest konieczne, jednak wpływa stymulująco na rozród rzekotek. Najlepiej zimowanie rozpocząć w grudniu. Temperaturę należy stopniowo obniżyć do 8-12°C. Wraz z ochłodzeniem stopniowo skraca się też czas oświetlenia do około 8-9 godzin na dobę, ogranicza się ilość i częstotliwość podawanego pokarmu, oraz zmniejsza się wilgotność (trzeba jednak uważać aby nie przesuszyć rzekotek). Zwierzęta można przełożyć na okres około 2-3 miesięcy do skrzynki wypełnionej liśćmi i mchem (ściółka ta musi być wilgotna, jednak nie mokra, a skrzynka zamknięta i zaopatrzona w otwory wentylacyjne – można je jednak zimować także w terrarium). Po tym czasie należy przenieść je z powrotem do terrarium, w którym stopniowo podnosimy temperaturę do normalnej i stopniowo wydłużamy czas oświetlenia. Zaczynamy też intensywnie karmić i zraszać rzekotki. Nie można zimować osobników słabych i chorych. Zwykle porę godową można wywołać przez same obniżenie wilgotności i tylko nieznaczne obniżenie temperatury na pewien czas.

Uwagi

Szybko przyzwyczajają się do innych pór karmienia i jedzą w dzień. Są odporne na błędy hodowlane. Należy uważać aby nie uciekły z terrarium podczas prac porządkowych, gdyż są wyjątkowo skoczne i zwinne. Dobrze jest aby latem miały możliwość pobyć na zewnątrz. Należy wtedy jednak uważać na przegrzanie się szklanego terrarium. Aby tego uniknąć najlepiej stworzyć dla nich niewielką zagrodę z siatki urządzoną jak terrarium, oraz zapewnić im możliwość schowania się w cieniu. Całoroczne, głośne terkotanie samców może być uciążliwe, zwłaszcza w porze godowej. W terrarium można je łączyć z innymi płazami i gadami o podobnych wymaganiach środowiskowych i niezbyt dużych wymiarach, np., Hyla versicolor, Hyla chinensis, czy anolis karoliński. Zdarza się, że pod nazwą rzekotki zielonej sprzedawana jest europejska rzekotka drzewna (Hyla arborea), która jednak posiada na bokach brązowe pasy przechodzące przez oczy i na tułowiu zlewające się ubarwieniem z brzuchem – rzekotki drzewne są w Polsce objęte ochroną i nie można przetrzymywać ich w terrariach!

Opracowanie i źródła informacji
Opracował Agam na podstawie własnych doświadczeń i informacji ze strony:
www.pollywog.co.uk

Liczba wyświetleń: 41753