Lissachatina (Achatina) fulica – ślimak olbrzymi*

Lissachatina (Achatina) fulica

 

Nazewnictwo

Nazwa polska: Ślimak olbrzymi* (* uwaga nazwa odnosi się do całego rodzaju Achatina)

Nazwa angielska: Giant East African Snail

Nazwa francuska: Escargot Géant

Systematyka

Domena: eukarionty

Królestwo: zwierzęta

Typ: mięczaki

Podtyp: muszlowce

Gromada: ślimaki

Podgromada: płucodyszne

Rząd: Stylommatophora

Nadrodzina: Achatinoidea

Rodzina: Achatinidae

Rodzaj: Lissachatina

Gatunek: Lissachatina fulica (Férussac, 1821)

Synonimy

Achatina fulica, Helix fulica

Podgatunki

1. Lissachatina (Achatina) fulica rodatzi (Dunker, 1852)
2. Lissachatina (Achatina) sinistrosa (Grateloup, 1840)
3. Lissachatina (Achatina) umbilicata (Nevill, 1879)

Cechy szczególne

Płaszcz barwy jasno brązowej, z ciemnym, otoczonym rozjaśnieniami paskiem po środku od skorupy aż do głowy. Skorupa brązowa, u młodych osobników z jasnymi paskami, które wraz z wiekiem zanikają, co prowadzi do całkowitego ciemnienia nowych przyrostów.

Wygląd

Skorupa dorasta od 72 do 171 mm długości i długości, i od 37,5 do 81 mm szerokości. Aby ukazać tempo wzrostu podam przykładowe wyniki pomiarów 3 osobników w zestawieniu z pomiarami przyrostów innych gatunków w tym samym czasie:

Gatunek/Osobnik	Data zakupu	Pomiar 1	Pomiar 2	Pomiar 3	Pomiar 4	Pomiar 5
Lissachatina (Achatina) fulica		14.12.2005	22.12.2005	10.01.2006	22.01.2006	06.02.2006
1	IV.2004	11,8 cm	11,8 cm	11,8 cm	11,8 cm	11,8 cm
2	I.2005	9,6 cm	9,6 cm	9,7 cm	9,8 cm	9,8 cm
3	VIII. 2005 hodowla własna	3,8 cm	4,0 cm	4,7 cm	5,2 cm	5,6 cm
Lissachatina (Achatina) glutinosa
1	IX. 2004	8,0 cm	8,0 cm	–	–	–
2	IX. 2004	7,3 cm	7,3 cm	7,3 cm	7,3 cm	7,3 cm
Lissachatina (Achatina) iredalei
1	IV. 2005	6,1 cm	6,1 cm	6,1 cm	6,1 cm	6,3 cm
2	IX. 2004	6,7 cm	6,7 cm	6,7 cm	6,7 cm	6,7 cm
Lissachatina (Achatina) reticulata
1	IX. 2004	10.8 cm	10.8 cm	10.8 cm	10.8 cm	10.8 cm
2	IX. 2004	10,2 cm	10,2 cm	10,2 cm	10,2 cm	10,2 cm

Tabela 1. Pomiar przyrostów trzech gatunków ślimaków olbrzymich

Występowanie

Pierwotny zasięg: Uważa się że pierwotnie obejmował wybrzeża wschodniej Afryki (Kenię i Tanzanię)
Introdukowany: (daty introdukcji, nawet gdy podane są przybliżone)

• Wschodnia Afryka i na wyspy Oceanu Indyjskiego: płd. Etiopia, płd. Somalia, Mozambik (czas nieznany);
• Madagaskar (przed 1800); Mauritius (1800); Seszele (1840).
• Północna Afryka: Maroko (1987)
• Zachodnia Afryka: Wybrzeże kości słoniowej (1988); płd. – zach. Ghana (1994); wyspy Annobon i Sao Thome (1994).
• Południowa Azja: Bengal, Indie (1847), Assam i Orissa; Sri Lanka (1900); Bangladesz (przed 1962).
• Południowo wschodnia i wschodnia Azja: Malaje (1911); Tajwan (1932); Wietnam (1935); Sumatra i Jawa (1925); Bali, Sulawesi, Moluki, Flores, Timor oraz Irian Jaya (1964) Chiang Mai, Tajlandia (1964); Japonia (1935); Hong Kong (1937); prowincje Kwangtung, Funkien oraz, Hainan w centralnych Chinach (do 1959)
• Australia i Oceania: Bugainville (1970); Nowa Gwinea (1945); Nowa Irlandia i Nowa Brytania (1949); port Moresy na Papui – Nowej Gwinei (wczesne lata 60 XX wieku); Nowa Kaledonia (1972); Queensland w Australii (1977 – wytępiony).
• Polinezja i inne wyspy Pacyfiku: Hawaje (O’ahu (1936); Hawai’i (1958); Maui (1960); Molokai (1960)); Mariany (1936 – 1938); Bonin (1937); Karoliny (1938); Guam (1943); Wake; (przed 1962); Wyspy Towarzystwa włącznie z Tahiti (1967); Vanuatu (1972); Wyspy Cooka (1972); Amerykańskie Samoa (1978); Zachodnie Samoa (1990); Mikronezja (1998)
• Północna Ameryka: USA: okolice Mesy, Arizona (1959 – wytępiony w tym samym roku); Floryda (1966 – wytępiony 1973); Rutynowo znajdowany w transportach owoców i roślin w portach lotniczych i morskich, szczególnie w Honolulu i Kalifornii.
• Karaiby: Gwadelupa (1984); Martynika (1988); Saint Lucia (2000); Barbados (2000)
  Południowa Ameryka: Brazylia (1996)

Podgatunki

Jak podaje Bequaert (1950) jest 5 podgatunków, w innych źródłach ich liczba waha się od 3 do 6, poniżej zamieszczam listę wszystkich nazw podgatunków z jakimi się spotkałem.

• Lissachatina (Achatina) castanea – obrzeże skorupy ciemnobrązowe dalsze partie płowe i jasnobrązowe.
• Lissachatina (Achatina) coloba – brązowa skorupa pokryta żołto – czerwonymi pasami.
• Lissachatina (Achatina) hamillei
• Lissachatina (Achatina) rodatzi – oliwkowo-żółta skorupa pokryta ciemnożółtymi pasami, jasne ciało.
• Lissachatina (Achatina) sinistrosa
• Lissachatina (Achatina) umbilicata – jasnooliwkowo – złota skorupa, pokryta kasztanowymi pasami.

Rozmnażanie

Bardzo łatwe, składają jaja o średnicy ok. 4 – 5 mm. Rozród ma miejsce kilka razy w roku, w jednym złożeniu ich liczba waha się od 10 do ponad 200 w zależności od wielkości i kondycji osobnika , rocznie potrafią złożyć ponad 1000 jaj. Największe złożenie jakie znam liczyło 229 jaj, a przeciętne złożenie w mojej hodowli wynosi około 150 jaj. O płodności tego gatunku świadczyć może fakt, że gdy oczyszczano Miami z przedstawicieli A. fulica znaleziono ponad 18000 tych ślimaków, źródłem tej plagi były 3 osobniki przywiezione przez małego chłopca jako zwierzęta domowe 7 lat wcześniej, ich zupełne wytępienie trwało 10 następnych lat i pochłonęło ponad milion dolarów.

Uwagi

W kilku stanach USA hodowla Achatina fulica jest zakazana ze względu na ekspansywność tego gatunku.
Sprowadzenie ich na Hawaje było pośrednią przyczyną wytępienia prawie 40 gatunków rdzennych na tych terenach ślimaków z rodzaju Achatinella.

Używany w badaniach podstawowych nad układem nerwowym m.in. dzięki posiadaniu 37 gigantycznych neuronów.

W polskich hodowlach jest to najczęściej występująca Achatina w prawie wszystkich przypadkach identyfikowana błędnie jako Achatina achatina.

 

Opracowanie
Opracowali: Mateusz Rawski , Bartosz Kierończyk na podstawie własnych doświadczeń oraz informacji literatury:
Lucie Mann. How to Care for Your Giant African Land Snail, Kingdom Books Londyn 2002
Beata M. Pokryszko, Katarzyna Bulman. Mięczaki z muszlą i bez muszli. Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1994
D. G. Robinson. Achatina achatina, 22 listopada 2002
D. G. Robinson. Achatina fulica, 28 listopada 2002
Praca wspólna: Joel Floyd, Carolyn Cohen, Connie Rieherd, Dawid Robinson, Amy Roda, James Smith, Tim Stevens, Jeffrey Stibick, Fred Zimmerman. New Pest Response Guidelines. Giant African Snails: Snail Pets In the Family Achatinidae, 21 marca 2005
Artykuły te pochodzą ze strony internetowej departamentu rolnictwa USA www.aphis.usda.gov

Liczba wyświetleń: 22171