Megaphobema robustum – ptasznik

Megaphobema robustum – ptasznik

Nazewnictwo

Starsze nazwy to Megaphobema robusta i Lasiodora robusta.

Angielska nazwa tego gatunku to Columbian Giant Bird Eater.

Systematyka

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Systematyka ptaszników.

Domena:	eukarionty (Eucaryota)
Królestwo:	zwierzęta (Animalia)
Typ:	stawonogi (Arthropoda)
Podtyp:	szczękoczułkowce (Chelicerata)
Gromada:	pajęczaki (Arachnida)
Rząd:	Pająki (Araneae)
Podrząd:	Opisthothelae
Infrarząd:	Mygalomorphae
Rodzina:	Theraphosidae

Gatunek został opisany przez Ausserer’a w 1875 roku.

Wygląd

Bardzo pięknie ubarwiony ptasznik. Dorasta do 7-9 cm ciała, z rozpostartymi odnóżami może mierzyć nawet ponad 20 cm długości. Cechą charakterystyczną dla tego gatunku są dość długie tylne odnóża.

Wielką zaletą tego gatunku jest to, że od pierwszej wylinki pajączki są pięknie ubarwione i duże. Nie ma różnic w ubarwieniu samic i samców. Megaphobema robustum ma barwę pomarańczowo-rudą. Tarczka grzbietowa jest czarna z pomarańczową obwódką. Odwłok porośnięty jest długimi, pomarańczowymi włosami. Uda pająka są ciemnobrązowe. Młode maja czarną tarczkę grzbietową, uda i odwłok, natomiast ich odnóża są dość długie (co sprawia, że maluch po 1 wylince mierzy około 1 cm), pomarańczowe, dość gęsto owłosione.

Występowanie

Na wolności występuje w północnej Kolumbii (w okolicach Bogoty) i Brazylii (w okolicach São Paulo).

Biotop

W naturze kopie długie nory lub zajmuje jamy opuszczone przez inne zwierzęta.

Długość życia

Ten nagłowek wymaga uzupełnienia pomóż nam go zaaktualizować, z góry dziękujemy!

Aktywność

 

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Jest to ptasznik nieagresywny, zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka. Nie radziłabym brać go na ręce, ponieważ jest bardzo płochliwy i często po takiej „wycieczce” siedzi kilka dni w jednym miejscu nie przyjmując pokarmu. Rzadko stara się ukąsić napastnika.

Jadowitość

Ten nagłowek wymaga uzupełnienia pomóż nam go zaaktualizować, z góry dziękujemy!

Terrarium

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Terrarium dla ptaszników.

Terrarium dla tego gatunku powinno mieć wymiary 40/30/30 cm (dł/szer/wys). Jako podłoża można użyć torfu kwaśnego lub substratu kokosowego. Potrzebna jest jego spora warstwa – około 10-15 cm.

Ptaszniki te nie muszą mieć dodatkowej kryjówki: doskonale kopią długie nory. Jeżeli wstawimy do terrarium korzeń lub inną dekorację, istnieje możliwość, że pająk je zakopie.

Temperatura

Odpowiednia temperatura dla Megaphobema robustum to 22-25°C (nocą może spaść do 18-20°C). Wilgotność waha się od 65% do 80%. Z moich obserwacji wynika, że ptasznik ten najlepiej się czuje w temperaturze ~25°C.

Wilgotność

Wilgotność na poziomie około 80%. Częste spryskiwanie podłoża pomaga utrzymać pożądaną wilgotność. Wkładanie miseczki z wodą nie ma większego sensu, ponieważ pająk zakopie ją w ciągu kilku minut (a najdalej w ciągu nocy).

Żywienie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Żywienie ptaszników.

Karmienie jest bezproblemowe, ptaszniki jedzą doskonale. Mniejszym osobnikom podajemy szarańczę, świerszcze, karaczany, owady łąkowe. Młodym można podawać larwy mącznika młynarka i od czasu do czasu larwy much; cechuje je szybki wzrost. Bardzo najedzone osobniki mają odwłok niemal idealnie kulisty.

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy).

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Rozmnażanie tego gatunku jest trudne – rzadko można trafić na samca i samicę, które są dojrzałe płciowo w tym samym czasie. Dzieje się tak dlatego, że samice potrzebują na osiągnięcie dojrzałości 7-8 lat, a samce dojrzewają po 5-6 latach. Jeżeli temperatura hodowli jest niższa, nawet dziesięcioletnie samice mogą być niedojrzałe (Kovarik). Inne źródła podają wcześniejszy wiek dojrzewania tego gatunku – samce 1,5-2 lata, samice 2-3 lata. Ja się przychylam do dłuższego czasu, chociażby ze względu na mojego samca (dojrzał po 6 latach) oraz na młodszą samicę, która ma 4 lata i nie osiągnęła „dorosłych” wymiarów ciała.

Bardzo często dochodzi do kopulacji, niestety rzadko tworzony jest kokon. Najczęściej po kilku miesiącach od kopulacji samica przechodzi wylinkę.  Przed kopulacją należy ptaszniki dobrze nakarmić, chociaż samica nie przejawia zbytniej agresywności w stosunku do partnera. Samica daje znać o swojej gotowości do kopulacji bębnieniem odnóżami o podłoże. Może też dawać takie znaki, kiedy nie ma w jej pobliżu żadnego samca. Kopulacja ma miejsce zwykle po kilkunastu minutach od wpuszczenia samca do terrarium samiczki. Kokon wytwarzany jest 3-5 miesięcy po dopuszczeniu. Zwykle jest dość spory, mierzy przeważnie 5 cm średnicy i pokryty jest włoskami parzącymi. Przed jego wytworzeniem samice bardzo dużo jedzą, ale ich odwłok powiększa się tylko nieznacznie. W kokonie jest mało młodych, od 50 do 100 sztuk. Należy uważać, aby nie inkubować kokonu w temperaturze 28-30°C – bardzo źle wpływa to na jaja i w rezultacie nic się nie wykluwa. Najlepiej jest dopuszczać ptaszniki na jesień, tak, aby wytworzenie kokonu przypadło na zimniejszą część roku. Temperatura w terrarium zapłodnionej samicy nie powinna przekraczać 25°C, a najlepsza to 23°C. Można samicy kokon na miesiąc zostawić, można też go zabrać do sztucznej inkubacji, pamiętając o stosunkowo niskiej temperaturze. Po miesiącu w kokonie powinny znajdować się duże (mierzące 0,7-0,8 cm) nimfy I. Kiedy pojawią się w kokonie młode, temperaturę w inkubatorze można zwiększyć do 24-25°C. Po kolejnych dwóch tygodniach nimfy I zaczynają linieć do stadium nimf II. Nimfy II linieją do stadium pajączka po dłuższym czasie – trwa to nawet 1,5 miesiąca.

 

Opracowanie i źródła informacji

Awikularia

Literatura:
F. Kovarik, Chov sklipkanu, 2001;
L. Klatil, Sklipkani krasavci s chlupatyma nohama, 1998;
G. Stadler, Vogelspinnen, 2000;
H. J. Peters, Tarantulas of the world, Kleiner Atlas der Vogelspinnen, cz. 2, 2000;
N. I. Platnick, The World Spider Catalog, Version 5.5;
V. Honsa, Sklipkan, nr 5, 2000;
Rick C. West, www.birdspiders.com;
www.poecilotheria.com;
www.tarantulas.ru;
www.cyriocosmus.com;
własne doświadczenia

Liczba wyświetleń: 16181