Rewizja rodzaju Tapinauchenius i nowy rodzaj Pseudoclamoris

Rewizja rodzaju Tapinauchenius i nowy rodzaj Pseudoclamoris

Zmiany w skrócie

Rewizja rodzaju Tapinauchenius wykonana przez Martina Hüssera wprowadza szereg zmian. Pierwszą z nich jest przeniesienie dwóch gaunków: Tapinauchenius elenae i Tapinauchenius gigas do nowego rodzaju Pseudoclamoris (kolejno Pseudoclamoris elenae i Pseudoclamoris gigas). Drugą jest opisanie nowego gatunku w nowo opisanym rodzaju mianowicie Pseudoclamoris burgessi wyodrębnionego z gatunku Pseudoclamoris gigas. Powyższa rewizja wprowadza także dwa nowe gatunki do rodzaju Tapinauchenius: Tapinauchenius rasti z Union Island (Małe Antyle) oraz Tapinauchenius polybotes z wyspy Saint Lucia. Rodzaje: Tapinauchenius, Pseudoclamoris, Psalmopoeus i Ephebopus zostały zbadane i przypisane podobnie jak w publikacji Samm and Schmidt (2010) do podrodziny Psalmopoeinae (wcześniej podrodzina Avicularinae).

Zmiany dotyczące nazewnictwa w hodowlach

Tapinauchenius elenae = Pseudoclamoris elenae
Tapinauchenius gigas = Pseudoclamoris gigas
Tapinauchenius subcaeruleus i T. sp. Colombia występujące w hodowlach to najprawdopodobniej Pseudoclamoris burgessi.
Tapinauchenius sp. Union Island i T. sp. carribean diamond = Tapinauchenius rasti

Charakterystyka podrodziny Psalmopoeinae

Odnóża bez kolców lub z nielicznymi kolcami na dolnej stronie u szczytu goleni (tibia) i pięt (metatarsus). Pięty (metatarsus) i stopy (tarsus) porośnięte włoskami (tzw. scopulae) ułożonymi na boki tworząc łopatkowaty kształt głównie na przednich odnóżach. Spermateka zbudowana z dwóch kompletnie oddzielonych od siebie trzonów. Bulbusy samców posiadają wydłużony embolus bez zaostrzonych krawędzi. Samce posiadają podwójne haki goleniowe. Włoski parzące typu V występujące na udzie (femur) nogogłaszczek (rodzaj Ephebopus) lub niewystępujące wcale (pozostałe rodzaje). Organy strydulacyjne (tzw. lyra) występują u rodzajów Psamopoeus i Pseudoclamoris, pozostałe rodzaje ich nie posiadają. Stopy (tarsus) tak samo szerokie, lub szersze od pięt (metatarsus). Podrodzina Psalmopoeinae obejmuje gatunki nadrzewne (Psalmopoeus, Pseudoclamoris, Tapinauchenius) i podziemne, ale tylko w przypadku dorosłych osobników (Ephebopus).
Psalmopoeinae wyróżniają się od innych ptaszników Nowego Świata (poza Avicularinae), bardziej bocznym ułożeniem włosków (tzw. scopulae) na stopie(tarsus) i pięcie (metatarsus) przednich odnóży. Nadaje im to bardziej łopatkowaty kształt. Psalmopoeinae nie posiadają także żadnych kolców na goleniach (tibia) i piętach (metatarsus).

Wyróżniają się od Avicularinae (poza samicami Pachistopelma i Iridopelma marcoi), a także od Theraphosinae brakiem włosków parzących na odwłoku. Samce Psalmopoeinae można łatwo odróżnić od samców Avicularinae po podwójnych hakach goleniowych na pierwszych odnóżach.

Samice Psalmopoeinae można odróżnić od Schismatothelinae po kompletnie rozdzielonej spermatece.

Klucz do oznaczania rodzajów w obrębie Psalmopoeinae

1 Włoski parzące po wewnętrznej stronie pedipalpów …………………..……….….………………………………… Ephebopus
– Brak włosków parzących …..……………………………………………………………………………………… 2

2 Brak organu strydulacyjnego po wewnętrznej stronie ud nogogłaszczek (ang. lyra) ……….. Tapinauchenius
– Organ strydulacyjny obecny ….…………………………………………………………………………………… 3

3 Organ strydulacyjny składa się z małych szczecin w kształcie igieł .……………………….. Pseudoclamoris
– Organ strydulacyjny owalny, z krótko przyciętymi włoskami, czasami z blaszkami w części dystalnej ……………………………………………………………………………….…………………………. Psalmopoeus

Krótka charakterystyka i historia gatunków z rodzaju Tapinauchenius i Pseudoclamoris.

Pseudoclamoris gen. n.

Nazwa Pseudoclamoris tłumaczona jest jako fałszywy krzyk. Wzięła się z budowy narządu strydulacyjnego, którego włoski przypominają igły. Zachowanie obronne Pseudoclamoris przypomina zachowanie gatunków z rodzaju Psalmopoeus, czyli pocieranie nogogłaszczkami o chelicery, tak aby wydobył się dźwięk, jednakże u gatunków z rodzaju Pseudoclamoris żaden dźwięk się nie wydobywa.

Rodzaj Pseudoclamoris można odróżnić od wszystkich gatunków z podrodziny Psalmopoeinae (oprócz Psalmopoeus) po obecności organu strydulacyjnego na udach nogogłaszczek. Od rodzaju Psalmopoeus odróżniają się charakterystycznym kształtem szczecin tworzących organ strydulacyjny, które przypominają pole igieł.

Pseudoclamoris burgessi sp. n.

Nazwa gatunkowa pochodzi od nazwiska Josepha Burges z USA, który pomógł zdobyć ważny materiał do tych badań.

Gatunek P. burgessi wyróżnia się spośród pozostałych gatunków tego rodzaju brakiem czerwono zabarwionych szczecin na odnóżach i odwłoku. Podwójne płaty znajdujące się na trzonie spermateki Pseudoclamoris burgessi są bardziej oddalone od siebie niż u P. gigas. U P. elenae powyższych płatów jest znacznie więcej niż dwa. Samce P. burgessi wyróżniają się od pozostałych gatunków tego rodzaju dodatkowym kolcem na haku goleniowym.

Pseudoclamoris elenae

Opisany przez Schmidt (1994) z Ekwadoru. Wraz z niniejszą rewizją przeniesiony do rodzaju Pseudoclamoris (Hüsser, 2018).

Pseudoclamoris gigas

Opisany przez Caporiacco (1954) z Gujany Francuskiej bazując tylko na żeńskim okazie. Schmidt (1994b) opisał okaz męski. Wraz z niniejszą rewizją przeniesiony do rodzaju Pseudoclamoris (Hüsser, 2018).

Tapinauchenius polybotes sp. n.

Nazwa odnosi się do giganta z mitologii greckiej zwanego polybotes i odnosi się do dużych rozmiarów tego gatunku w stosunku do reszty gatunków tego rodzaju i podrodziny.

Tapinauchenius polybotes wyróżnia się osiąganymi przez niego rozmiarami (zarówno samców jak i samic). Z racji swojego występowania na wyspie Saint Lucia jest to gatunek endemiczny specyficzny tylko dla tego regionu. Samce posiadają silnie skręcony embolus w kształcie litery S w szczytowej jednej czwartej długości. Podobną cechę wykazują tylko gatunki z rodzaju Ephebopus.

Tapinauchenius rasti sp. n.

Nazwa pochodzi od nazwiska Bastiana Rast ze Szwajcarii, który pomagał i nadal pomaga w badaniach autora. Tapinauchenius rasti wyróżnia się swoją lokalizacją (Union Island), a także charakterystycznym ubarwieniem samic, które posiadają zielonkawy karapaks i niebiesko lub fioletowo ubarwione odnóża i odwłok. Samce wyróżniają się dodatkowo trzema bardzo krótkimi kolcami na haku goleniowym.

Tapinauchenius sanctivincenti

Species inquirenda. Gatunek ten wymaga dalszych badań, aby ustalić jego status. Osobnik typowy, który powinien znajdować się we Francji w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu nie mógł zostać odnaleziony i został uznany za zaginiony. Ze względu na podaną lokalizację występowania tego gatunku na wyspie Saint Vincent możliwe jest pozyskanie innych okazów tego gatunku.

Został on opisany przez Walckenaer (1837) jako Mygale sanctivincentii, a przeniesiony do rodzaju Tapinauchenius został przez Simona w 1892 roku.

Tapinauchenius subcaeruleus

Nomen dubium. Gatunek opisany przez Bauer and Antonelli (1997) na podstawie osobnika pochodzącego z hodowli, brak holotypu.
Literatura

• Hüsser, M. A first phylogenetic analysis reveals a new arboreal tarantula genus from South America with description of a new species and two new species of Tapinauchenius Ausserer, 1871 (Araneae, Mygalomorphae, Theraphosidae). Zookeys 784, 59–93 (2018).

Liczba wyświetleń: 2591