Pnigomantis medioconstricta – modliszka

Jest to jeden z najciekawszych pod względem wyglądu spośród popularnych na rynku gatunków z rodziny Mantidae. To owad duży i agresywny a przy tym łatwy w hodowli. Jest odpowiedni dla początkujących terrarystów, jednak atrakcyjny także dla bardziej zaawansowanych. Pnigomantis medioconstricta to doskonała alternatywa dla polecanych najczęściej na pierwsze modliszki Sphodromantis ssp.

Co ciekawe, do 2005 roku znany był wygląd tylko i wyłącznie samców tego gatunku. Kilka okazów, przywiezionych na przełomie XIX i XX w. znajdowało się w kolekcjach m.in. British Museum w Londynie i Muzeum Historii Naturalnej w Hamburgu, to właśnie na ich podstawie opisano gatunek. Pierwsza samica została opisana i udokumentowana po ponad 100 latach od opisania gatunku.

Jesienią 2005 roku w trakcie podróży przez wyspę Flores, w dosyć prozaicznych okolicznościach (mianowicie idąc w krzaki za potrzebą) w suchych, spalonych słońcem, niskich zaroślach znalazłem kilka ciemnobrązowych larw L4-L5 nieznanego mi gatunku modliszki. Nie różniłyby się specjalnie od powszechnie występujących w tym rejonie modliszek z rodzajów Rhombodera, czy też Hierodula, gdyby nie niezwykły kształt przedplecza – ząbkowana ósemka. Następnego dnia nie zrażając się ponad 40 stopniowym upałem, wyruszyłem w okolice Bajawy – tym razem w towarzystwie grupy dzieci z okolicznych wiosek. Niezawodna metoda zadziałała i tym razem. W ciągu godziny wymieniłem garść długopisów na 8 podrośnietych larw, w tym 2 samce i samicę subimago z grubymi zawiązkami skrzydeł zwiastującymi zbliżającą się wylinkę. Wylinka nadeszła dużo szybciej niż mógłbym sobie tego życzyć, pierwszy samiec zaczął ją przechodzić w drodze do hotelu, dwie kolejne larwy postanowiły osiągnąć dorosłość na przestrzeni kolejnych dwóch dni, w trakcie podróży autobusem przez wyboje postanowiły zacząć przechodzić wylinkę, co zakończyło się dosyć tragicznie. Pozostałe larwy trafiły do półlitrowych butelek po wodzie mineralnej – czekały je jeszcze 2 tygodnie podróżowania w plecaku po wyspach Indonezji. Kilkanaście kolejnych wieczorów upłynęło mi na łapaniu ciem i koników polnych do ich wykarmienia. Koniec końców do Polski udało mi się dowieźć zaledwie 5 osobników, w tym jednego samca subimago, potwornie oblepionego pasożytniczymi roztoczami. Szanse były marne – ale dzięki staraniom Piotrka „kudlatego”, który postawił sobie za punkt honoru rozmnożenie nowego gatunku, już po 2 miesiącach od mojego powrotu z Indonezji mieliśmy 2 kokony od 2 samic. Pierwsze młode wykluły się na początku 2006 roku, część wraz z dożywającą ostatnich dni samicą od razu poleciała w paczce do Hamburga, gdzie Kai Schuette z pomocą Reinharda Erhmanna oznaczył gatunek jako Pnigomantis medioconstricta

Systematyka
Rząd:	Mantodea
Rodzina:	Mantidae
Podrodzina:	Mantinae
Rodzaj:	Pnigomantis
Gatunek:	Pnigomantis medioconstricta (Westwood, 1889)

Nazewnictwo

Nazwa polska: –

Nazwa angielska: Indonesia double shield mantis

Nazwa niemiecka: Würger Mantis (IGM No. 72)

Występowanie

Indonezja, małe Wyspy Sundajskie, populacja hodowlana pochodzi od grupy kilku osobników odłowionych w okolicach miejscowości Bajawa na wyspie Flores. Gatunek spotykany jest w nasłonecznionych stanowiskach porośniętych suchymi zaroślami i niskimi krzewami. W dzień temperatury sięgają 40°C w nocy spadają do 18-20°C. Okres rozrodu przypada na sam koniec pory suchej (przełom października i listopada), młode zaczynają się kluć z nastaniem pory deszczowej, co tłumaczy ich zielonkawe (limonkowe) ubarwienie, larwy osiągają stadium L3-L4 z nastaniem pory suchej.

Wygląd

Samiec: 7-8 cm
Samica: 8-9 cm

Długość życia

Samiec: 6-8 miesięcy (3 miesiące jako imago) / 7 wylinek
Samica: ok. 10 miesięcy ( 4-5 miesięcy jako imago) / 8 wylinek

Trudność hodowli

Gatunek polecany dla początkujących. Jest dość odporny na błędy hodowcy i łatwy w rozmnożeniu. Ponadto wylęg jest bardzo liczny.

Terrarium

Wygląd

: Dla osobnika imago co najmniej 20x20x30 cm (szerokość x głębokość x wysokość). Dla postaci larwalnych dowolne mniejsze pojemniki, których wysokość będzie stanowiła co najmniej dwukrotnie długości modliszki.
Wystrój: Wystrój stanowić powinny gałązki, liście, sztuczne rośliny.
Podłoże: torf, włókno kokosowe, mogą być zmieszane z piaskiem.

Temperatura

Dzień: 26-35°C
Noc: 20-22°C

Wilgotność

Dzień: 40-50%
Noc: 50-70%

Hodowla grupowa

Nie. Gatunek jest agresywny i skłonny do kanibalizmu nawet we wczesnych stadiach rozwojowych.

Żywienie

Menu mogą stanowić zarówno owady latające jak i biegające. Pnigomantis są modliszkami niezwykle silnymi i agresywnymi toteż wyśmienicie radzą sobie z dużym pokarmem. Podawać więc można: Drosophila melanogaster, Drosophila hydei, młode imago barciaka mniejszego i większego, dorosłe muchy, ćmy, motyle, pszczoły, osy, świerszcze oraz karaczany.

Dymorfizm płciowy

Samiec: od L4 u samca widoczne 7-8 segmentów na spodzie odwłoka. Imago smuklejsze o dłuższych czułkach i skrzydłach.
Samica: od L4 na spodzie odwłoka widoczne 6 segmentów. Odwłok imago szeroki, czułki i skrzydła krótsze. Stadia ok. L5-L6 mogą być limonkowo-zielone.

Rozmnażanie

Dojrzałość płciowa

Samiec: 2-3 tygodnie po linieniu na imago
Samica: 2-4 tygodnie po linieniu na imago

Czas kopulacji

Kilka- kilkanaście godzin

Ooteka

Pierwsza: po 2-4 tygodniach od wylinki imaginalnej
Kolejne: co ok. 3-4 tygodnie
Liczba: ok. 6
Wygląd: owalne, ciemnobrązowe z jaśniejszym odcieniem wokół szwu, długości ok. 5cm.
Inkubacja: 26-28°C, wilgotność 60-75%, 6-8 tygodni
Liczba larw: 80-150

Larwy

Wielkość: ok. 9 mm
Wygląd: ciemnobrązowe z odnóżami krocznymi w czarno-białe paski
Pokarm: L1 polują na Drosophila hydei, starsze larwy jak w części „hodowla”
Wskazówki: z uwagi na tak liczny wylęg, poleca się go trzymać w pojemniku zbiorczym, zapewniając larwom odpowiednią ilość pokarmu i dużą przestrzeń. Jednak nawet w takich warunkach należy liczyć się z tym, że część larw zostanie zjedzona przez rodzeństwo.

Uwagi

Przedplecze zarówno u samic jak i samców jest kształtu ósemki (stąd wzięła się angielska nazwa gatunku Indonesia double shield mantis). Osobniki imago są szarawe, natomiast samice we wcześniejszych stadiach rozwojowych mogą przybierać kolor limonkowo-zielony z pomarańczowymi przebarwieniami, co nadaje im bardzo atrakcyjnego wyglądu.

Opracowanie i źródła informacji

Opracowała Joanna Winkler „empiu” na podstawie własnych doświadczeń, oraz:
http://www.mantodea.info
http://mantodea.speciesfile.org
http://www.swissmantis.ch

wstępem opatrzył i poprawił Jakub Urbański „mantid”.

Liczba wyświetleń: 6742