Scolopendra subspinipes

Scolopendra subspinipes – skolopendra

Scolopendra subspinipes (Leach, 1815) jest jednym z najpopularniejszych, a na pewno najłatwiejszym do zdobycia gatunkiem spotykanym wśród hodowców. Ogromna różnorodność w ubarwieniu spotykanych podgatunków czy odmian jeszcze zwiększa zainteresowanie tym gatunkiem. Dodatkowym atutem są duże rozmiary osiągane przez Scolopendra subspinipes – nawet ponad 27 cm długości ciała. Synonimy: Scolopendra repens Wood, 1863; Scolopendra sandwichianus Gervais, 1847; Scolopendrella subspinipes.

Podgatunki

1. Scolopendra subspinipes cingulatoides

   (Attems, 1938)

   Wietnam: Hagiang, Haut Tonkin.

   Laos: Thakek

2. Scolopendra subspinipes dehaani

   (Brandt, 1840)

   Indonezja: Jawa, Malezja, Wietnam – Dolina Mai Chau (Białych Tajów).

   Jest to największy i najmasywniejszy podgatunek.

3. Scolopendra subspinipes fulgurans

   (Bücherl, 1946)

   Brazylia: wschodnie Sao Paulo, Sorocobana, Rubiao Junior

4. Scolopendra subspinipes gastroforeata

   (Muralevicz, 1913)

   Filipiny; Mindanao

5. Scolopendra subspinipes mutilans

   (L. Koch, 1878)

   Japonia, Tajwan, Filipiny, Wschodnie Chiny, Wyspa Saipan

   Jedyny przedstawiciel Scolopendra tolerujący (w granicach głodu oczywiście) osobniki swojego podgatunku. Prawdopodobnie spowodowane jest to tym, iż od tysięcy lat ten właśnie podgatunek był wykorzystywany i nadal jest w tradycyjnej medycynie chińskiej. Tysiącami były przetrzymywane w wielkich pojemnikach, także poniekąd były zmuszone do zmniejszenia temperamentu. Między innymi robi się z nich specyfik poprawiający potencję. Synonim: Scolopendra tigrina Tomosvary, 1895.

6. Scolopendra subspinipes piceoflava

   (Attems, 1934)

   Indonezja: Sulawesi; Tomohon

7. Scolopendra subspinipes subspinipes

   (Leach, 1815)

   Wschód Południowej Ameryki,Antyle, Zachodnia Afryka, Indonezja, Południowe Chiny, Północna

   Australia, Wyspy Pacyfiku.

8. Scolopendra subspinipes japonica

   (L. Koch, 1878)

   Japonia. Prawdopodobnie jest to podgatunek bądź geograficzna wariacja S. multidens.

Występowanie

Pierwotnie Scolopendra subspinipes występowała tylko w Azji, w rejonach tropikalnych i subtropikalnych, m.in. Chiny, Malezja, Tajwan itp. Prawdopodobnie działalność człowiek sprawiła iż została zawleczona do Ameryki Południowej, Afryki oraz Australii, gdzie ewoluowała tworząc nowe podgatunki. Jest to największy azjatycki gatunek skolopendry.

Jadowitość

LD50:
60mg/kg myszy (domięśniowo)
2.35mg/kg myszy (dożylnie)
(Bettini)

Temperatura

Temperatura w dzień 22-28°C, w nocy 18-22°C.

Wilgotność

Wilgotność powietrza 60-80%.

Terrarium

Podłoże powinien stanowić torf odkwaszony bądź kokosowy, może on być zmieszany z piaskiem w proporcji 1/3. Można również dodać niewielką ilość wermikulitu. Stałym elementem wystroju powinno być poidełko. Powinna być również kryjówka, na przykład kawałek kory dębowej. Wystrój uzupełniamy wedle uznania, możemy dodać roślinki (np. Sphangum). Jeżeli terrarium (bądź pojemnik) jest ciągle zaparowane i szybko pojawia się pleśń, najprawdopodobniej mamy za słaba wentylację. W przypadku plastikowego pojemnika, zwiększenie ilości dziurek powinno poprawić sytuację.

Żywienie

Dorosłe osobniki karmimy świerszczami, karaczanami, młode natomiast małymi świerszczami, larwami mącznika młynarka, pinkami, itp. Pokarm niezjedzony usuwamy na następny dzień. Przy grymaszącym osobniku możemy uprzednio zabity pokarm zostawić na małej miseczkę (np. nakrętce po wodzie mineralnej), rano go usuwamy, jak i wszystkie niezjedzone resztki. Zapobiegnie to wdarciu się pleśni, która jest niebezpieczna dla skolopendr. Od czasu do czasu, w ramach eksperymentu możemy podawać pokarm roślinny, oraz przetworzony. Spotkałem się z przypadkami karmienia surową piersią z kurczaka, a nawet i salami (sic!). Osobiście karmiłem niektóre osobniki serkiem pleśniowym typu Brie.

Rozmnażanie

Najczęściej rozmnażana skolopendra wśród hodowców, zapłodnione samice z odłowu jak i po kopulacji w warunkach hodowlanych składają jaja. Ryzyko zjedzenia jaj nawet przy pozostawieniu samicy w całkowitym spokoju wynosi ~50%. Samice możemy próbować karmić uprzednio zabity pokarmem, ale najlepiej jest 'zostawić i nie ruszać’. kontrolujemy tylko temperaturę oraz wilgotność. Po ok. 2-3 miesiącach mamy do czynienia, podobnie jak u ptaszników z dwoma stadiami larwalnymi – protonimfami, którymi matka wciąż się bardzo troskliwie opiekuje. Po pewnym czasie, od kilku do kilkunastu dni, młode zaczynają nabierać kolorów, są już wtedy zupełnie samodzielne, ale wciąż trzymają się blisko matki. Wkrótce możemy je oddzielić. Każdego osobnika do oddzielnego pojemnika, kanibalizm wśród skolopendr jest bardzo powszechny. Swoisty rekord to 136 młodych w jednym miocie!

 

Opracowanie i źródła informacji
Opracował: Grzegorz Pełka (2006) na podstawie własnych doświadczeń i literatury:
Dr. Graf Attems. 1930. Das Tierreich – Scolopendromorpha;
J.G.E. Lewis 1981. The biology of centipedes, Cambridge University Press;
A. Schileyko & V. Stagl. The collection of scolopendromorph Centipedes (Chilopoda) in the Natural History Museum in Vienna: a critical re-evaluation of former taxonomic identifications;
Revision on Scolopendromorpha (Chilopoda) from Taiwan.

Liczba wyświetleń: 12145