Loading...
Systematyka
Rodzaj Strophurus obejmuje 17 gatunków gekonów australijskich. Są to: S. assimilis, S. ciliaris, S. elderi, S. intermedius, S. jaenae, S. krisalys (niedawno wyodrębniony od wellingtonae), S. mcmillani, S. michaelseni, S. rankini, S. robinsoni, S. springerus, S. strophurus, S. taeniatus, S. taenicauda, S. wilsoni, S. williamsi oraz S. wellingtonae.
Często jeszcze spotyka się starą nomenklaturę, traktującą te gekony jako Diplodactylus sp. – wyodrębnienie Strophurus jako osobnego rodzaju miało miejsce na podstawie trzech kryteriów: w przeciwieństwie do gekonów z rodzaju Diplodactylus Strophurusy są gadami nadrzewnymi (z wyjątkiem S. elderi), większość posiada także bardzo niezwykłą jak na gady cechę: gruczoły ogonowe, wytwarzające kleistą maź. Część Strophurusów posiada także kolce biegnące wzdłuż ciała. Nie istnieje jednak kryterium, które obejmowałoby wszystkie gekony należące do tej grupy, dopiero wielostronne porównanie przedstawicieli było podstawą do wyodrębnienia rodzaju Strophurus.
W obrębie poszczególnych gatunków wyróżnia się podgatunki, jednak rzadko ma to podstawy morfologiczne, najczęściej jest to po prostu podział geograficzny, nie poparty innymi różnicami, chociaż jak np. w przypadku podgatunku S. intermedius burelli różnice w stosunku do osobnika typu „Eastern” lub „Southern” są dostrzegalne gołym okiem.
W hodowli najczęściej spotyka się S. ciliaris, S. intermedius, S. taenicauda oraz S. williamsi. Z powodu całkowitego zakazu wywozu zwierząt z Australii (poza nielicznymi przypadkami), istnieją tylko niewielkie populacje hodowlane- Strophurusy trudno spotkać w hodowli, a gdy już mamy okazję je nabyć, okazuje się że są to zwierzęta drogie: cena najtańszych okazów (S intermedius i S williamsi) to ok 80-150E za sztukę, najpiękniejsze elderi, taenicauda i ciliaris to koszt nawet 500-1000E/szt za dorosłego osobnika.
Strophurusy należą do małych gekonów, osiągają od kilku do kilkunastu cm w zależności od gatunku, ich waga nie przekracza zwykle 5-7g. Są to gady nadrzewne, które posiadają lamelle na palcach, mimo to ich powierzchnia jest na tyle mała, że nie pozwala na bardzo sprawne poruszanie się po szkle. Doskonale za to wspinają się na gałązki, a także na źdźbła większych traw.
Ciało gekonów jest wrzecionowate, ogon nie jest miejscem magazynowania substanji zapasowych i pozostaje w ciągu życia zwierzęcia długi i szczupły.
Ubarwienie Strophurusów jest przeważnie szarobrązowe z różnymi deseniami w formie pasów, oczek lub kropek, które pozwala na doskonałe wtopienie się w tło. Wyjątkami są tu S. cilliaris, które może mieć ubarwienie biało-pomarańczowe, oraz S. taenicauda, o ogonach koloru jadowicie żółtego lub pomarańczowego.
Strophurusy często dzieli się na 2 grupy, w związku z występowaniem lub nie na ich ciele guzków lub malutkich kolców. Kolce te biegną wzdłuż kręgosłupa w parzystych rzędach, u róznych gatunków są różnie wykształcone i mają inną kolorystykę. Dodatkowo u S. wellingtonae, S. krisalys oraz S. cilliaris spotkamy pary rzęsek nad oczami.
U częsci gatunków oczy są czerwone lub pomarańczowe, zaś wnętrze jamy gębowej i język- fioletowoniebieskie. Te drobne cechy nadają tym gekonom niesamowity urok, któremu trudno się oprzeć. Mimo że z daleka trudno je dojrzeć, gdyż świetnie się maskują wśród gałęzi, to przy bliższym przyjrzeniu się zwierzaki sprawiają wrażenie kontrastowo ubarwionych.
Strophurus to jedyny oprócz rodzaju Eurydactylodes rodzaj gekonów, który posiada gruczoł skórny (bardzo rzadka cecha u gadów!). Jest to tzw. gruczoł ogonowy, wydzielający kleistą substancję, która służy celom obronnym: gekony bądź opryskują, bądź oklejają potencjalnego napastnika złocistą mazią, która może podrażniać drogi oddechowe i błony śluzowe. Na szczęście gekony rzadko uciekaja się do tej formy obronnej.
Drugą ciekawą cechą Strophurusów jet to, że nie zjadają swoich wylinek, ale robią niesamowity bałagan w terrarium, rozrzucając kawałki starego naskórka.
Biotop
Rodzaj Strophurus znaleźć można w całej niemalże australii, nie występują one jedynie na Tasmanii i rzadko na wschodnim wybrzeżu. Zamieszkują rejony od pustynnych i stepowych do wilgotnych i zadrzewionych. Za dnia kryją sie w gałeziach drzew, dziuplach, lub śpią na źdźbłach traw bądź wśród krzewow. Ciasno przylegają wtedy do obejmowanej gałązki głową w dół, są przy tym fenomenalnie zamaskowane. Wieczorami i nocą są bardzo aktywne, polują zarówno na ziemi jak i w gałęziach. Wyjątkowym przypadkiem jest D. elderi, który żyje wyłącznie w źdźbłach traw.
Terrarium
Gekony z rodzaju Strophurus nie wymagają dużej przestrzeni. 1-2 osobniki można z powodzeniem hodować w terrarium o opientacji pionowej i rozmiarach 20x20x30. Wieksze grupy, samca z haremem samic, trzymamy w pojemnikach 30x30x30 bądź odrobinę wyższych. W zbyt dużych pojemnikach możemy mieć problem z karmieniem i znalezieniem naszych pupili. Wystrój terrarium powinien być pustynny, konieczne jest umieszczenie w terrarium plątaniny cienkich gałazek, wśród których Strophurusy będą harcować. Jako podłoże można zastosować dowolne medium, osobiście polecam czerwony piach, który nadaje całości australijskiego wyglądu. Jako dodatek do wystroju można zastosować suszone naturalne trawy z korzeniami (w wypadku elderi jest to niezbędny element!), kamyczki, a także suche liście (np magnolii), pod którymi zwierzaki mogą także się schować.
Terrarium ogrzewamy w dowolny sposób: może to być lampka, mata lub kabel grzewczy, ważne, by temperatura wewnątrz wynosiła ok 25-30 stopniw dzień i ok 20-22 w nocy. Jeżeli umieścimy ogrzewanie przy bocznej ściance terrarium, to właśnie tam bedą za dnia przesiadywały gekony, jeśli zas kabel grzewczy ułożymy w podłożu, zwierzęta będą wygrzewały się na dnie zbiornika- warto wtedy włożyć do terrarium kilka liści.
Scianki terrarium raz na kilka dni pryskamy wieczorem, poza tym nie ma potrzeby dodatkowo nawilżać pojemnika.
Przykładowe terrarium dla pary S. intermedius
Żywienie
Strophurusy polują na wszystko co się rusza i co są w stanie połknąć. CO nie znaczy, że można dawać im wszystko. Gekoniki są tak odważne, że potrafią upolować i zjeść ofiarę dużo większą od swojej głowy, zdarzają się jednak przypadki zaczopowania pancerzykiem zbyt dużego mącznika lub świerszcza. Dlatego pokarm powinien być maksymalnie wielkości głowy zwierzęcia, a najlepiej mniejszy. Może to być podrośnięty wylęg świerszcza, małe mączniki lub trojczyki, małe karaczany, larwy dużych i małych moli woskowych, ćmy małych i dużych moli woskowych. W sezonie wiosennym i letnim można odławiać róznorodne owady polne, najlepiej latające, jak ćmy, jętki, komary, małe pasikoniki. Ważna jest róznorodność, maćzniki ani mole nie mogą same stanowić podstawy diety.
Strophurusy kochają polować i przysparzają swoim zachowaniem niezwykłych wrażeń opiekunowi: ścigaja zdobycz, skaczą za nią (nierzadko rzyzykując upadkiem z dużej wysokości), rzucają się, kopią w piasku, byle tylko zjeść. Gdy mamy więcej niż 1 osobnika, robią to na wyścigi, wszystkie naraz. I nigdy nie są najedzone. Niektórzy hodowcy zalecają ograniczenie karmienia do kilku owadów karmowych raz na 4 dni. Nie wiadomo, czy maluchy mogą sie przejeść, ale radzę zachować umiar, by nie otłuścić pupili.
Dojrzałość płciowa i Rozmnażanie
CHWILOWO U MNIE BRAK DOŚWIADCZEŃ Z ROZRODU STROPHURUSÓW, UZUPEŁNIĘ GDY DOCZEKAM SIĘ PRZYCHÓWKU :)
Opracowanie Keplianica
Liczba wyświetleń: 117
poprawić