Działalność ranczerska

Zgodnie z definicją przyjętą przez Konferencję Stron CITES (Rezolucja Konf.11.16 Rew.KS14) „działalność ranczerska” oznacza odchów, w kontrolowanym środowisku, okazów wziętych z natury. CITES zachęca państwa zasięgu zagrożonych gatunków z Załącznika I do rozwijania działalności ranczerskich, pod nadzorem rządowym, oferując możliwość przeniesienia, za zgodą Konferencji stron, populacji gatunku z takiego państwa do Załącznika II i ułatwienie w ten sposób zarobkowego obrotu okazami z tych działalności ranczerskich.

Idea działalności ranczerskiej opiera się na potwierdzonym badaniami terenowymi założeniu, że przeniesienie zebranych w naturze jaj, larw lub postaci młodocianych do środowiska kontrolowanego (zapewnienie optymalnych warunków termicznych inkubacji jaj, ochrona przed drapieżnikami, dostarczanie pokarmu itp.) powoduje zwiększenie udatności lęgu oraz zmniejszenie śmiertelności i ogólne podniesienie zdrowotności młodych osobników. Dzięki temu można zwrócić do natury nawet więcej odchowanych okazów niż liczba tych osobników spośród przeniesionych do działalności ranczerskiej, które miałyby statystyczną szansę samodzielnego przeżycia w tym samym okresie w naturze. A i tak pozostaje jeszcze „nadwyżka” okazów, które można sprzedać uzyskując środki na pokrycie kosztów prowadzenia działalności ranczerskiej.

Dotychczasowe obserwacje dostarczają dowodów na to, że działalności ranczerskie prowadzone zgodnie z wytycznymi CITES i pod nadzorem opinii międzynarodowej powodują w dłuższym okresie czasu zaspokojenie części popytu na okazy danego gatunku oraz wyraźny spadek nielegalnego i niekontrolowanego odłowu dzikich okazów. Stanowią istotne ogniwo programów zarządzania zagrożonymi gatunkami zapewniając fundusze i okazy do wzmacniania liczebnego dziko żyjących populacji.

Z biegiem czasu, po zdobyciu doświadczeń, funduszy i dochowaniu się stada zarodowego wiele działalności ranczerskich przestawia się na rozmnażanie i hodowlę w niewoli, ograniczając pozyskiwanie dla swoich potrzeb dzikich okazów. Samofinansując się ze sprzedaży wyhodowanych przez siebie okazów produkują przy tym „nadwyżki hodowlane”, które mogą być używane zasilania dziko żyjących populacji w ramach programów działań na rzecz zachowania danego gatunku.

Poparcie idei działalności rancherskich w prawie UE wyraża się w wykazie typów okazów, których wprowadzanie na obszar UE zostało czasowo zawieszone (Rozp.811/2008): na przeszło 530 gatunków zwierząt, dla których zawieszono wprowadzanie dzikich okazów (z kodem źródła pochodzenia 'W’) z określonych państw, tylko w 20 przypadkach dotyczy to także okazów z działalności ranczerskich (z kodem źródła pochodzenia 'R’) i wynika głównie z niedostatecznego udokumentowania lub nadzoru nad takimi działalnościami w wymienionych państwach.

Jako ciekawostkę można podać to, że znaczna część żółwi greckich (Załącznik II CITES, ale unijny aneks A) oferowanych w Polsce pochodzi z hodowli w niewoli prowadzonej na Bałkanach, która zaczynała kilka lat temu jako działalność ranczerska.

Liczba wyświetleń: 1484